Η Ρωσία του Μπλατ και η Αριστερά (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν θέλω να απαντήσω σε κανέναν, θέλω απλώς να σας γράψω για τον Ντέιβιντ Μπλατ, τον Αμερικανό προπονητή, ο οποίος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του μπάσκετ κατέκτησε με την πιο πειθαρχημένη Ρωσία των τελευταίων χρόνων το χρυσό.

Προφέσορες

Η επιστροφή των Ρώσων στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει αξία κυρίως για την ίδια την ιστορία του αθλήματος. Δεν είναι μυστικό ότι αν οι Σέρβοι είναι μαέστροι του μπάσκετ, οι Ρώσοι είναι προφέσορες και μάλιστα μπορούν να επαίρονται πως εν τη σοφία τους έχουν παραδώσει κατά καιρούς ουκ ολίγα μαθήματα. Στον παλιό κόσμο κάθε αναμέτρηση της Σοβιετικής Ενωσης με τη Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κλασικό μυθιστόρημα. Οι δύο αυτές ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχουν γράψει τα ωραιότερα και πιο θεαματικά κεφάλαια.

Σχέδιο

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και της Γιουγκοσλαβίας προέκυψαν πολλές σημαντικές εθνικές ομάδες. Στη Λιθουανία, τη Σλοβενία, την Κροατία αγαπούσαν το μπάσκετ όσο και στη Ρωσία και τη Σερβία. Οι Σέρβοι, ποντάροντας στις παραδόσεις και το υψηλό εθνικό φρόνιμά τους, εξακολουθούσαν για καιρό να έχουν μια εθνική ομάδα πολύ δυνατή. Οι Ρώσοι όμως, όταν έπαψαν να είναι Σοβιετικοί, παρήκμασαν. Εξακολουθούσαν να βγάζουν καλούς παίκτες, όμως δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν ομάδες με πνεύμα νικητή: πλήρωναν για χρόνια όχι την έλλειψη ταλέντου, αλλά μια μαλθακότητα, απόρροια του τέλους του σοσιαλισμού που δημιουργούσε εθνικιστικές υποχρεώσεις. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η Ρωσία γλέντησε αρκετά. Μετά το γλέντι ο καθένας κοίταξε την πάρτη του, έλειπε το σχέδιο, δηλαδή η σύνθεση, δηλαδή η πολιτική.

Ιστορία

Την Κυριακή το βράδυ η ιστορία απέκτησε ένα νέο κεφάλαιο. Η επικράτηση της Ρωσίας μέσα στην έδρα των Ισπανών είναι ένας μεγάλος μπασκετικός θρίαμβος και συγχρόνως ο πρώτος τίτλος της νέας Ρωσίας, της τεράστιας χώρας που άλλαξε: γι' αυτό και μόνο είναι ένας τίτλος ξεχωριστός. Οι Ρώσοι για να επιστρέψουν στον θρόνο της Ευρώπης έπειτα από μια ντουζίνα (και βάλε) χρόνια, χρειάστηκαν έναν Αμερικανό προπονητή, τον εξαιρετικό Ντέιβιντ Μπλατ και έναν Αμερικανό στην καταγωγή, αλλά πολιτογραφημένο σήμερα Ρώσο οργανωτή και σκόρερ: τον γνωστό μας από το πέρασμά του από την Ελλάδα Τζέι Αρ Χόλντεν. Οι δύο Αμερικανοί είχαν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο κόουτς Μπλατ παρουσίασε μια ομάδα με ρώσικο ταλέντο και αμερικανική παιδεία, που βασιζόταν πολύ σε δύο άσους του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, τον MVP της διοργάνωσης Κιριλένκο και τον Διόσκουρό του Κριάπα. Ο Χόλντεν, που ως πλέι μέικερ είχε την ευθύνη της οργάνωσης του παιχνιδιού, ήταν αυτός που εναντίον των πανίσχυρων Ισπανών στον τελικό πέτυχε το νικητήριο καλάθι. Ομως πέρα από τα αγωνιστικά, το εντυπωσιακό στην περίπτωση των δύο είναι ο τρόπος που προσαρμόστηκαν στην αποστολή: ο Χόλντεν στο τέλος του τελικού ήταν συγκινημένος σαν μικρό παιδάκι που ο παππούς του το μεγάλωσε, βολτάροντας μαζί του στην Κόκκινη Πλατεία και ο Μπλατ ζήτησε ως επιβράβευση για την κατάκτηση του τίτλου μια γνωριμία με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον όποιο όπως είπε θεωρεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του αιώνα. Η Ρωσία με τη μεγάλη μπασκετική παράδοσή της γοήτευσε δύο Αμερικανούς, τους κέρδισε ως ανθρώπους και αυτή τη βοήθησαν να κερδίσει ως ομάδα. Αυτή είναι η μία ανάγνωση της ιστορίας. Η δεύτερη είναι ότι οι Ρώσοι, ξεπερνώντας τους συντηρητισμούς τους, κοιτάνε το μέλλον, ό,τι δηλαδή δεν κάνουμε στην Ελλάδα.

Αβολα

Είμαι βέβαιος ότι στη Ρωσία χιλιάδες άνθρωποι που είδαν έναν Αμερικανό στον πάγκο της ομάδας, αισθάνθηκαν άβολα. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που μεγάλωσε αντιμετωπίζοντας τους Δυτικούς ως δαίμονες και είμαι βέβαιος ότι στο πρόσωπο του Μπλατ μπορεί να έβλεπαν ένα υπάλληλο της CIA, έναν πράκτορα. Ομως, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, μα πάρα πολλοί περισσότεροι, που πανηγύρισαν και που κατάλαβαν ότι για να γίνει η δουλειά χρειάζονται σε αυτό τον κόσμο που ζούμε, όχι συναισθηματικά παραμύθια, αλλά άνθρωποι με ιδέες. Ο σκοπός δεν μπορεί να είναι η καλλιέργεια της νοσταλγίας των εποχών που πέρασαν και η εκμετάλλευση της όποιας ευαισθησίας για οικείους λόγους: αυτά μπορεί να τα κάνει η Τέχνη -η πρόοδος είναι άλλο πράγμα.

Ανανέωση

Καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου να διαμαρτυρηθεί, δεν μου αρέσουν όμως τα κόμματα που κάνουν εμπόριο διαμαρτυρίας και πολύ φοβάμαι πως ειδικά η ελληνική Αριστερά του καιρού μας δεν κάνει τίποτα άλλο. Συνθηματολογεί, κρύβεται από ευθύνες, αναφέρεται σε μοντέλα που δεν υπάρχουν, πανηγυρίζει γιατί ανέβασε τα ποσοστά της χωρίς να τολμάει να μας πει αν έχει διάθεση να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα κυβερνώντας. Το χειρότερο; Λειτουργεί όπως ακριβώς τα κόμματα του δικομματισμού που καταγγέλλει: ποντάρει στο εγχώριο life style για να εκπροσωπηθεί από ανθρώπους που ξέρουν τα media (Κανέλη) και αντέχουν τη λάμψη του προβολέα (Γλέτσος, Λίλα Καφαντάρη κ.λπ.), μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μαγαζί στο οποίο κάνουν πολιτικές καριέρες συλλέγοντας πελάτες οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι! Ομολογώ ότι συγκλονίστηκα όταν έμαθα ότι μπήκε στη Βουλή ο Γιάννης Μπανιάς: όχι τέτοια ανανέωση, ρε παιδιά, θα πάθουμε τίποτα!

Τσίρκο

Στο τσίρκο της εγχώριας πολιτικής οι μεν θέλουν να κυβερνούν και οι δε θέλουν να διαμαρτύρονται: αυτό το «θέλω» δεν είναι πολιτική, είναι εν τέλει ρόλος. Το να παίζεις καλά τον ρόλο σου, σου επιτρέπει να εισπράττεις χειροκροτήματα, αλλά η πολιτική είναι κάτι άλλο. Πολιτική είναι η Ρωσία που κερδίζει με έναν Αμερικανό στον πάγκο.

Επίθεση

Mου γράφει, μεταξύ άλλων, εξοργισμένος γιατί τόλμησα να κάνω λίγο πλάκα με τα μικρά κόμματα και τους υποστηρικτές τους το περασμένο Σάββατο, ο φίλος αναγνώστης κ Τηλέμαχος Αλεξανδράτος, 29 ετών, μηχανολόγος:

«Κ. Καρπετόπουλε, πραγματικά θα 'θελα να ξέρω τι προτείνετε μέσα από αυτό το άρθρο. Προτείνετε το "ψηφίστε ένα από τα δύο κόμματα, γιατί αυτοί έχουν εμπειρία στη διακυβέρνηση"; Ή μήπως προτείνετε το "τι τα θες και ασχολείσαι, όλοι ίδιοι είναι. Δεν ψηφίζω καθόλου ή το ρίχνω δαγκωτό στην Εφούλα τη Σαρρή για να γελάσω κιόλας". Δηλαδή άμα βγει κάποιο από τα "μεγάλα" το μέλλον δεν σας φοβίζει; Επειδή τόσο καιρό έχουμε το ίδιο αγγούρι στον κώλο μας το έχουμε συνηθίσει και δεν μας ενοχλεί και φοβόμαστε μήπως πονέσουμε παραπάνω με τα ξένα; Το παρόν και το μέλλον των εργασιακών σχέσεων το βρίσκετε ευοίωνο; Δεν μας χαλάει το δωδεκάωρο, ε; Το ασφαλιστικό; Ολα μια χαρά πάνε, ε; Οσο για τις τράπεζες που αστειεύεστε ότι θα κηρύξει πόλεμο ο Αλαβάνος, υποθέτω ότι δεν έχετε κάποιο δάνειο που δεν μπορείτε να ξοφλήσετε αυτό τον καιρό και ότι έχετε χεσμένο το 60% των οικογενειών που χρωστάνε σε αυτές. Παιδεία, και εκεί κανένα πρόβλημα, ε; Οικολογία και εκεί μια χαρά. Γιατί δεν περνάτε κάνα βράδυ από το λιμάνι του Πειραιά να μυρίσετε τις ευωδιές από την Ψυτάλλεια, που τόσα χρόνια δεν ολοκληρώνεται η κατασκευή της που θα κάνει την πλήρη κατεργασία των λυμάτων και κοντεύει κυριολεκτικά να θαφτεί στο σκατό; Και τα δάση μας υπέροχα, δεν βρίσκετε; Ομως, εσείς δεν προβληματίζεστε από αυτά, δεν σας ενοχλεί το θράσος τους να κλέβουν τα ταμεία μπροστά στα μούτρα μας και εμείς να το θεωρούμε κιόλας δεδομένο ότι θα το έκαναν (μια και όλοι τα ίδια κάνουν άλλωστε), το να καίγεται η Πάρνηθα και να παραχωρούν τόσα στρέμματα από τις "αναδασωτέες εκτάσεις" στο καζίνο ενώ τα καμένα δέντρα ακόμα κάπνιζαν, το να μας παρακολουθούν τα τηλέφωνα, το να μας στοχοποιούν και να μας δέρνουν ακόμα χωρίς να τους νοιάζει το πώς και το γιατί».