Ο βασιλιάς είναι γυμνός; (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Σχεδόν 20 χρόνια πριν, όταν ο Ζαν Μισέλ Ολάς (ένθετη φωτό) ανέλαβε τις τύχες της Λιόν και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να μεταμορφώσει τη Λιόν σε μία ευρωπαϊκή πόλη με όχημα την ποδοσφαιρική της ομάδα, πολλοί γέλασαν ειρωνικά. Τότε, η Λιόν βρισκόταν στον πάτο της δεύτερης κατηγορίας και είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό σαν από θαύμα.

Τώρα, 20 χρόνια μετά, όλοι όσοι γελούσαν ειρωνικά με τις φιλοδοξίες του Ολάς έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Και όταν τον ακούν να ομολογεί το όνειρό του να δει την Λιόν πρωταθλήτρια Ευρώπης, γνωρίζουν ότι είναι σε θέση να το καταφέρει. Η αδύνατη ομαδούλα της πόλης του γαλλικού βορρά, που έξω από τη συμβολή της στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου δεν είχε να επιδείξει τίποτε περισσότερο, έχει μεταμορφωθεί σε έναν ποδοσφαιρικό επιχειρηματικό γίγαντα.

Ο ετήσιος προϋπολογισμός της ξεπερνά τα 140 εκατομμύρια ευρώ και ένα δίκτυο διαφορετικών επιχειρήσεων έχει συνδεθεί με την ομάδα της πόλης, που ανάμεσα στα άλλα είδε να αυξάνεται το εσωτερικό τουριστικό ρεύμα των Γάλλων που την επισκέπτονται, έστω και για ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που η φετινή χρονιά ξεκίνησε χειρότερα από κάθε άλλη, φέρνοντας στην επιφάνεια το ερώτημα «μήπως ο βασιλιάς είναι γυμνός;».

Το αποψινό παιχνίδι των πρωταθλητών Γαλλίας απέναντι στην Μπαρτσελόνα μπορεί να μας δώσει κάποιες σοβαρές ενδείξεις για την απάντηση που θα έχουμε στο τέλος της χρονιάς. Η κατάσταση στη Γαλλία διορθώθηκε σχετικά ανώδυνα, αλλά οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν διαφορετικό βαθμό δυσκολίας. Είναι σαν τη φωτιά που δοκιμάζει τα μέταλλα.

Και το φετινό «μέταλλο» της Λιόν ακόμα δεν πείθει κανέναν. Αν κάποιος θέλει να δει με ψυχραιμία τα πράγματα, θα πρέπει να παραδεχθεί ότι οι περιπέτειες για τη Λιόν –περιπέτειες που μαρτυρούσαν μία φυσιολογική κόπωση έπειτα από μία εξαετή περίοδο κατά την οποία η ομάδα πήγαινε με πατημένο το γκάζι- άρχισαν από τον Ιανουάριο. Η ομάδα είχε αρχίζει να δείχνει απώλειες στη σταθερότητά της πολύ πριν ο δάσκαλος Αλέν Περέν αντικαταστήσει στον πάγκο τον Ζεράρ Ουγέ.

Η επιλογή του Περέν, που προτιμήθηκε από τον Ντιντιέ Ντεσάμπ, για πολλούς φίλους της Λιόν ήταν λάθος. Ο Περέν είχε διεκδικήσει τον πάγκο της Λιόν και το 2002, αλλά τότε ο τεχνικός διευθυντής των πρωταθλητών Γαλλίας, ο Μπερνάρ Λακόμπ, είχε πει ότι «... δεν δίνεις τα κλειδιά μιας Φεράρι σε κάποιον που δεν έχει οδηγήσει κάτι μεγαλύτερο από ένα Ντεσεβό». Φυσικά, ο Περέν είχε να αντιμετωπίσει και κάποια προβλήματα που εμφανίζονταν με ένταση για πρώτη φορά. Η κατάσταση στα αποδυτήρια δεν ήταν καθόλου καλή.

Το πράγμα είχε αρχίσει να στραβώνει μετά την άρνηση του αρχηγού Κλοντ Κασαπά να υπογράψει νέο συμβόλαιο και την επιθυμία του να φύγει, μία επιθυμία που μοιράζονταν εξίσου ο Μαλουντά και ο Αμπιντάλ, τη δυσαρέσκεια κάποιων ποδοσφαιριστών για τον Ουγέ ή τις σχέσεις μεταξύ κάποιων ποδοσφαιριστών, όπως ο Βιλτόρ και ο Φρεντ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν ο ένας τον άλλο.

Μετά ήρθαν κάποιοι τραυματισμοί βασικών ποδοσφαιριστών, όπως του τερματοφύλακα Κουπέ, του Βραζιλιάνου αμυντικού Κρις και του Σουηδού μέσου του Κάλστρομ, που δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Στο γαλλικό πρωτάθλημα η Λιόν φαίνεται ότι τώρα έχει συνέλθει παρά το γεγονός ότι η απόδοσή της υπολείπεται κατά πολύ από το αγωνιστικό πρόσωπο που μας έδειξε τα προηγούμενα χρόνια.

Ο ιδιοκτήτης του συλλόγου, ο Μισέλ Ολάς, θα ανακαλύψει πολύ σύντομα αν ο Περέν θα μπορέσει να δώσει μία νέα ισχυρή φυσιογνωμία στη πρωταθλήτρια Γαλλίας ή θα επιβεβαιώσει όσους υποστηρίζουν ότι είναι ο κύριος PPH (passera pas l’ hiver, ο προπονητής που δεν βγάζει τον χειμώνα).

Πώς λέγεται η Αρσεναλ στα ρωσικά;

Είχα γράψει εδώ και καιρό για την εμφάνιση ενός νέου μνηστήρα για την πιθανή εξαγορά της Αρσεναλ. Για τον Ουζμπέκο εκατομμυριούχο Αλισερ Ουσμάνοφ, ο οποίος είχε αγοράσει το ποσοστό που είχε ο πρώην αντιπρόεδρος του συλλόγου Ντέιβιντ Ντέιν. Ενα ποσοστό που έφθανε το 14,58% και το οποίο απέκτησε μέσω της επενδυτικής του εταιρείας Red & White έναντι 105 εκατομμυρίων ευρώ.

Ο Ουσμάνοφ, που βρίσκεται στη 18η θέση του καταλόγου με τους πλουσιότερους Ρώσους, δεν είναι βέβαια Αμπράμοβιτς και οι κακές γλώσσες λένε ότι ενεργεί για λογαριασμό του Αμερικανού πολυεκατομμυριούχου Σταν Κρένκε, που θέλει πολύ να αποκτήσει την Αρσεναλ. Ο Ουσμάνοφ είχε στόχο να μαζέψει στα χέρια του όσες περισσότερες μετοχές μπορούσε, στόχος οπωσδήποτε δύσκολος με δεδομένο ότι οι μετοχές των «κανονιέρηδων» έχουν μικρή διασπορά, δηλαδή βρίσκονται στα χέρια λίγων ανθρώπων.

Μετά το ποσοστό του Ντέιν, ο Ουσμάνοφ μπόρεσε να αγοράσει άλλο ένα ποσοστό, λίγο μεγαλύτερο από το 0,5% αντί 3,8 εκατομμυρίων ευρώ. Η κάθε μετοχή της Αρσεναλ κοστίζει γύρω στα 12.400 ευρώ, γεγονός που ανεβάζει τη μετοχική αξία της ομάδας στα 795 εκατομμύρια ευρώ. Αν υπολογιστεί σε αυτό το ποσό και η αξία του νέου γηπέδου, όπως και το χρέος της ομάδας, το συνολικό ποσό που κάποιος θα χρειαστεί να δώσει για να αγοράσει τον λονδρέζικο σύλλογο φτάνει στο ποσό που έδωσε ο Γκλέιζερ –ή και λίγο παραπάνω- για να αγοράσει τη Μάντσεστερ.

Ο Ουσμάνοφ λέγεται ότι μπόρεσε να μαζέψει και άλλες μετοχές με αποτέλεσμα να ανεβάσει το ποσοστό του στο 21%. Το κλειδί σε αυτή την ιστορία είναι το 30%. Οποιος το αποκτήσει πρέπει, σύμφωνα με τους νόμους που ισχύουν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, να κάνει πρόταση εξαγοράς του συνόλου των μετοχών. Η κούρσα για την εξαγορά της Αρσεναλ έχει μπει στην τελική ευθεία και έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων το συλλόγου την ερχόμενη Δευτέρα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η οικονομική εικόνα των «κανονιέρηδων» είναι εξαιρετική, γεγονός που οφείλεται κυρίως στα έσοδα από το καινούργιο γήπεδο, όπου υπολογίζεται ότι στο ταμείο της Αρσεναλ έπειτα από κάθε παιχνίδι μπαίνουν περίπου 4,5 εκατομμύρια ευρώ.

Μία συζήτηση που δεν θα γίνει

Η εκλογή του νέου αρχηγού είναι το μόνο και κυρίαρχο ζήτημα στο ΠΑΣΟΚ. Και όλες οι κινήσεις που γίνονται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα είναι κινήσεις που γίνονται από την κορυφή, προϊδεάζοντας για τον ρόλο της βάσης, που εκ των υστέρων θα έρθει να νομιμοποιήσει τις επιλογές που θα έχουν κάνει άλλοι. Ετσι κι αλλιώς, όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Ο υπεύθυνος της ήττας έχει βρεθεί, ο νέος ηγέτης επίσης, οι δημοσκοπήσεις που θα τον εδραιώσουν στην ηγεσία ήδη κυκλοφόρησαν, τα κάθε λογής συμφέροντα έχουν ήδη κάνει την επιλογή τους. Η συζήτηση για τα αίτια της ήττας, για τις ευθύνες όσων στήριξαν τις επιλογές προσώπων και τακτικών που οδήγησαν σε αυτήν, η κουβέντα για τη φυσιογνωμία και τους στόχους του κόμματος, η συμμετοχή της βάσης σε όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνουν. Ποιος ο λόγος άλλωστε; Πάντα θα υπάρχουν άλλοι που θα επιλέγουν εκείνο που πρέπει για εμάς. Φυσικά, πάντα για το καλό μας. Και το δικό τους, περισσότερο.