Η πρώτη ανάγνωση (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Μου φάνηκε λίγο περίεργο όταν χθες διαπίστωσα ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι 62 χρόνων. «Πω πω, είναι τόσο;», ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Για όσους τον έζησαν, είτε από λίγο πιο κοντά είτε από λίγο πιο μακριά, δεν τους περνά από το μυαλό ότι ο «ξανθός» είναι «60 και βάλε». Ολοι τον νιώθουν πολύ μικρότερο και αυτό είναι κάτι που προέρχεται από μια μονάδα ανεξάντλητης ενέργειας που κουβαλά μέσα του και δεν επιτρέπει στον χρόνο να του προκαλέσει φθορές.

Δεν γνωρίζω πόσο «μαλάκωσε» στο πέρασμα του χρόνου, πόσο διαφορετικός είναι από τη μέρα που η σύζυγός του, η Γιούλα, του χάρισε τη Ελένη-Θεοδώρα, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν έχει αλλάξει τα κύρια συστατικά της προσωπικότητάς του.
Θέλει να επιβάλλεται, δημιουργεί αντιπάθειες γιατί είναι λίγο Αρειανός ή λίγο παραπάνω δεξιός, συμπεριφέρεται ανθρώπινα, διατηρεί ευαισθησίες που κρύβονται πίσω από το τσαμπουκαλίδικο βλέμμα του, δεν μιλά σαν τους άλλους πολιτικούς, λέει τα πράγματα όπως τα νιώθει χωρίς... δεύτερη ανάγνωση και η διακριτικότητα δεν ήταν εφόδιο στον πρότερο και σύντομο πολιτικό του βίο. Ολα αυτά και λίγα ακόμα τον διατήρησαν ψηλά στην προτίμηση των Θεσσαλονικέων και ο Κώστας Καραμανλής του άνοιξε τον δρόμο για να περάσει την πόρτα της Πανεπιστημίου 25 με την ιδιότητα που διατηρούσε ο συμπατριώτης Γιώργος Ορφανός, του υφυπουργού Αθλητισμού.

Το πρώτο που μπορεί να διαπιστώσει κανείς για τον Γιάννη Ιωαννίδη είναι ότι αντιλαμβάνεται την πολιτική ζωή ως κομμάτι της καθημερινότητας και ταυτόχρονα γίνεται άμεσος και κατανοητός από όλους εμάς που βαρεθήκαμε τους «μιλώ δύο ώρες για να αποδείξω τη χρησιμότητα της σιωπής». Σου λέει «1+1=2» χωρίς να περνά στο στάδιο της υπεραπλούστευσης.

Αναλαμβάνει ένα πόστο που όλοι θεωρούν ότι του ταιριάζει. Κάποιοι τον ήθελαν να τοποθετείται νωρίτερα στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, όταν υπήρχαν γκρίνιες για τον Γιώργο Ορφανό.

Εχουμε την εντύπωση ότι αυτή η θέση χρειάζεται έναν ισορροπιστή που δεν θα προκαλέσει, αλλά, και αν ακόμη δεν είναι αποτελεσματικός, θα πρέπει τουλάχιστον να δώσει την εντύπωση ότι κάτι κατάφερε…

Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο θα είναι το ίδιο διεκδικητικός όσο τον ξέρουμε όλοι μας από παλιά. Ωστόσο, θα του χρειαστεί η μαχητικότητα για να κερδίσει ο ίδιος και όλοι αυτοί που περιμένουν να «εισπράξουν» από τη θητεία του.

Το μόνο που με όλη την καλή διάθεση και την ταπεινοφροσύνη μας θα τον συμβουλεύαμε είναι να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους που θα τον πλαισιώσουν και θα πορευθούν μαζί του σε ένα δύσβατο δρόμο, με μεγαλύτερες δυσκολίες από τον προκάτοχό του, γιατί τώρα πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για οποιασδήποτε μορφής «συγχώρεση».