Οι διαδηλώσεις, το βιβλίο, οι εξετάσεις (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Θυμάστε το «Εγκλημα στο Οριεντ Εξπρές»; Το θύμα δέχθηκε τόσες μαχαιριές, μία από κάθε δράστη χωριστά, ώστε κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει ποιο πλήγμα ήταν το μοιραίο. Αναμείξτε για λίγο την εκλογική διαδικασία με την ιατροδικαστική και θα έχετε στα χέρια σας έναν ανάλογο γρίφο: άντε να ανακαλύψεις ποιο πλήγμα ακριβώς «σκότωσε» τη Μαριέττα Γιαννάκου και τον Γιώργο Καλό. Διότι, κακά τα ψέματα, η εκλογική αποτυχία και των δύο (μαζί) πιστοποιεί ότι τους «χαντάκωσαν» πεπραγμένα της θητείας τους στο Υπουργείο Παιδείας.

Ποια, όμως; Εδώ σας θέλω. Πολλοί παράγοντες επέδρασαν, αλλά άντε να διαγνώσεις τη «συνεισφορά» καθενός στο εκλογικό «τετέλεσται». Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας –κατά κύριο λόγο η Μαριέττα Γιαννάκου, προσωπικώς– επί δύο χρόνια μαχόταν υπέρ βωμών και εστιών, δηλαδή ψευδεπίγραφων «μεταρρυθμίσεων». Βάφτισε τους απεργούς δασκάλους «προνομιούχους». Πάσχισε ανεπιτυχώς να αναχαιτίσει τους «βαρβάρους», φοιτητές και πανεπιστημιακούς, που επιμένουν να απορρίπτουν την ιδέα των «ΑΕΙ-σούπερ μάρκετ». Αφησε ένα ζωντανό-νεκρό νόμο.
Πριν ακόμα επουλωθούν τα βαθιά τραύματα από τον πόλεμο που διεξήγαγε προς τα αριστερά, το δίδυμο Μαριέττας-Καλού έγινε μόνιμος στόχος του Γ. Καρατζαφέρη. Για το πολυσυζητημένο βιβλίο. Στο τέλος, στο «παρά ένα» των εκλογών, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας χρεώθηκε το ιλαροτραγικό μπάχαλο με τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ποιο σε βάρος της πλήγμα ήταν, λοιπόν, το καίριο;

Θα μπορούσε κάποιος να πει: «Σίγουρα δεν την έβλαψε η σύγκρουση με τους φοιτητές, διότι σε αυτό το θέμα οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας δεν είχαν λόγους να δυσφορούν». Μην παίρνετε όρκο και μη μηδενίζετε τη συμβολή (και) αυτής της παραμέτρου στο προσωπικό εκλογικό «Βατερλώ» Μαριέττας-Καλού. Ειδικά της υπουργού. Για δύο λόγους. Πρώτον, το κεφάλαιο της δημόσιας Παιδείας εκ παραδόσεως «αγγίζει» σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ανεξαρτήτως της εκλογικής τους συμπεριφοράς. Δεύτερον, ο περιβόητος «μεσαίος χώρος», αυτό το «νεκροταφείο ιδεολογιών», όπως χαρακτηριστικά έγραφε χθες ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, κατά κανόνα αξιώνει από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας να διαφυλάσσουν, ως κόρην οφθαλμού, τη σιγή του νεκροταφείου.

Με άλλα λόγια, ο συντηρητικός νοικοκύρης που βγάζει σπυράκια βλέποντας κατειλημμένα πανεπιστήμια κι αντικρίζοντας δεκάδες χιλιάδες κόσμου κάθε Πέμπτη στο Σύνταγμα, δεν σπαζοκεφαλιάζει, απαραιτήτως, για να δώσει δίκιο ή άδικο στη Μαριέττα. Της χρεώνει απλώς την αναστάτωση. Την αδυναμία να επιβάλει κάποια, επίπλαστη έστω, ηρεμία. Πώς γίνεται στον στρατό; Ο ανώτερος μπορεί να αρέσκεται, ας πούμε, στο «ομαδικό καψώνι». Καταλογίζει, όμως, ανεπάρκεια στον κατώτερο βαθμοφόρο, εάν εκείνος προσκρούσει σε αρνήσεις φαντάρων να υπακούσουν.

Ο «στρατηγός μεσαίος χώρος» είναι απρόβλεπτος, όπως ο «στρατηγός άνεμος» του Βύρωνα. Ενίοτε κι «αχάριστος». Ξέρεις τι είναι να πολεμάς ασταμάτητα δασκάλους και φοιτητές και στο τέλος να σε «εκτελεί» ο λατρευτός σου «μεσαίος χώρος», επειδή η κλαγγή των όπλων δεν τον άφηνε να κοιμηθεί τα μεσημέρια; Να σε «σκοτώσει» για το μπάχαλο με τις εξετάσεις, πάει στο καλό. Αλλά να σου ρίχνει και μερικές σφαίρες –διότι σίγουρα ρίχτηκαν κι αυτές– επειδή ξεσήκωσες «τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα» ή επειδή δεν κατάφερες να τα χαλιναγωγήσεις; Να αναμένει η Μαριέττα κάποια επιβράβευση για τη μαχητικότητά της και ξαφνικά να διαπιστώνει ότι δεν είναι μόνο μπαρουτοκαπνισμένη, αλλά και «μαυρισμένη»; Δράμα...