Ο... κεφτές που έλειπε (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η παράσταση της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» της Σεβίλλης, εκείνη τη Δευτέρα πριν από δύο εβδομάδες στο Μαρούσι, ήρθε σαν μουσική στ' αυτιά του Τάκη Λεμονή. Οχι για το 1-4 εις βάρος του «εσωτερικού ανταγωνισμού». Ούτε επειδή με τον αποκλεισμό της ΑΕΚ επιβεβαιωνόταν πως το ελληνικό κομμάτι της πίτας του Τσάμπιονς Λιγκ θα 'ναι, από μοιρασμένο πέρυσι, φέτος ολόκληρο για τον πρωταθλητή.

Ήταν μουσική στ' αυτιά διότι ακουγόταν, το όλο σόου, ύμνος στην ποδοσφαιρική θεωρία που (με αξιοπρόσεκτη συνέπεια και τσαγανό) πρεσβεύει και κηρύττει απ' την πρώτη στιγμή του λεγόμενου νέου «κόκκινου» σχεδιασμού ο κόουτς του Ολυμπιακού. Οτι δηλαδή, ιδίως στην Ευρώπη, προκοπή κάνουν οι ομάδες, όχι τα «δεκάρια». Εάν, φυσικά, η συζήτηση γίνεται για τις «ομάδες του προπονητή». Οι «ομάδες του λαού» είναι άλλο.

Στο ρόστερ της Σεβίλλης «δεκάρι» δεν υπάρχει. Ο μοναδικός που μοιάζει ό,τι πιο κοντινό σε «δεκάρι», υπό την έννοια του παίκτη που διευκολύνει το 4-2-3-1 γεμίζοντας (ως μεσαίος στους «3») την τρύπα πίσω απ' τον στράικερ, είναι ο Ρενάτο. Οσο «δεκάρι» μπορεί κανείς να πει και π.χ. τον Σκόουλς στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο σύγχρονος ανταγωνισμός διδάσκει πως τα αυθεντικά «δεκάρια» είναι ευάλωτα. Για να στηριχθείς επάνω τους, καθόλου ασφαλή.

Στο διεθνές επίπεδο τα «δεκάρια» είναι εύκολο να γίνουν piece-of-cake στο στόμα του κάθε πεινασμένου Κεϊτά ή Φατί (ή ακόμη και... Μπόβιο!) αυτού του κόσμου. Αλλά εκεί που δεν υπάρχει «δεκάρι», στην πρότυπη Σεβίλλη, ανθούν διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν άκρα, δυο-δυο σε κάθε πτέρυγα, που (όποιος και να τα στελεχώνει) παράγουν στο χορτάρι κεντήματα. Επίσης, υπάρχουν κρυφοί που έρχονται από πίσω και μπαίνουν στα κενά του άξονα χορεύοντας.

Εντελώς... κρυφοί, όμως. Ο αριστερός μπακ ή ο σέντερ μπακ! Και το κάνουν συντεταγμένα. Οχι μπουλουκηδόν. Με άπειρες, προφανώς, επαναλήψεις στην προπόνηση-πρόβα. Εως ότου φτάσουν στην κορύφωση του τέλειου αυτοματισμού. Δίνεις, φεύγεις, ξαναπαίρνεις. Στο «Πιθχουάν» κάποια στιγμή έτσι βγήκε τετ-α-τετ από το πουθενά ο Φάτσιο. Στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Ντραγκουτίνοβιτς.

Ο Λεμονής το πιστεύει «μετά γνώσεως» για τα «δεκάρια» και το 'λεγε απ' τη day-one. Δεν... πτοήθηκε όταν μες στην τρέλα του καλοκαιριού ο Ιλια Ιβιτς παιδευόταν να κλείσει το «δεκάρι»-Μορφέο. Ούτε κρύφτηκε όταν ήρθε η δική του ώρα (αφού οι μεταγραφές έκλεισαν) να λάβει τον λόγο. «Μορφέο για μας δεν υπήρξε ποτέ». Εκτοτε το ενδιαφέρον έγκειται στη συνέπεια. Ο,τι λέει ο προπονητής είναι ό,τι προσπαθεί να κάνει η ομάδα στο γήπεδο.

Η επίσημη δοκιμή του «Ολυμπιακού εξωτερικού» (ο «Ολυμπιακός εσωτερικού» είναι άλλη, αδιάφορη σήμερα, ιστορία) ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Αυτό το «χριστουγεννιάτικο δένδρο», το 4-1-2-2-1, όπου ο «1» είναι η βάση εμπρός απ' τους οπισθοφύλακες (Λεδέσμα), οι «2» ο δεξιοπόδαρος (Τοροσίδης) κι ο αριστεροπόδαρος (Στολτίδης) διαγώνια μπροστά του, οι άλλοι «2» ακόμη πιο διαγώνια κι ακόμη πιο μπροστά (εξτρέμ) κι ο «1» ο στράικερ.

Εάν φανταστεί κανείς τον Λεδέσμα σαν Κατσουράνη, τον Στολτίδη σαν Μπασινά και τον Τοροσίδη σαν Ζαγοράκη, τότε έχει την κεντρική ιδέα της δόμησης της Εθνικής υπό τον Οτο Ρεχάγκελ. Εναντίον του Παναθηναϊκού, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, ήταν ολοφάνερο πως οι «2» έψαχναν χιαστί τους «2». Ο Στολτίδης τον δεξιό εξτρέμ. Ο Τοροσίδης τον αριστερό. Ωστε (αυτοί, όχι οι αντίστοιχοι μπακ) να τους περάσουν την μπάλα και η μπάλα να βρει τους εξτρέμ (στα νώτα της άμυνας) σε πλήρη επιτάχυνση.

Ο μηχανισμός λειτούργησε και στην επίσημη πρώτη, χθες. Με μία διαφορά. Στη Λεωφόρο υπήρχε σέντερ φορ που είναι, και έπαιζε ως εκ γενετής, σέντερ φορ (Κοβάτσεβιτς). Στο Καραϊσκάκη με τη Λάτσιο ο τύποις σέντερ φορ (ΛούαΛούα) κινήθηκε υποδειγματικά σ' ολόκληρο το πλάτος της επίθεσης, αλλά... κανονικό σέντερ φορ, να 'ναι η κατάληξη και να προσφέρει αντίκρισμα στη συνολική προσπάθεια, δεν είδαμε. Ηταν ο κεφτές που θα έλειπε από το τραπέζι της ανάλυσης του καλού κυρ-Νίκου!

Ο Λεμονής αντιστάθηκε, στην ανάπαυλα, στον πειρασμό της αλλαγής (που έκανε, Κοβάτσεβιτς αντί Πατσατζόγλου, μετά το 1-1) και πήγε στο ταμείο με το «δεκάρι»-Τζόλε και την επιτάχυνση του Γκαλέτι. Μετά, τα πόδια έσφιξαν. Τα μυαλά, κάτι σαν φόβος ενώπιον της ιδέας-νίκη, επίσης. Τα κουράγια λιγόστεψαν. Η ιταλική κυνικότητα ανέβηκε στο προσκήνιο. Η αβλεψία του βοηθού... ήρθε, στη χειρότερη στιγμή, κι έδεσε.

Είναι (πολύ) νωρίς. Στο πρώιμο στάδιο της σεζόν της ανοικοδόμησης, πιο πολύ κι απ' τα αποτελέσματα ή τη διαχείριση των ενενηντάλέπτων, σημασία έχει η πυξίδα να 'ναι στραμμένη στην ορθή κατεύθυνση. Του Λεμονή είναι. Μένει να κριθεί στον χρόνο η ανθεκτικότητά του στο να τη διατηρεί στην ορθή κατεύθυνση.