Ποιος θα αρνηθεί το αποκούμπι; (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Είχα σκοπό να γράψω για τους Ισπανούς, την απερίγραπτη αλαζονεία τους και την ύβρη που διέπραξαν, όταν έφεραν έξω απ’ το γήπεδο ανοιχτό πούλμαν για να πάρει τους θριαμβευτές και να τους κάνει παρέλαση στη Μαδρίτη. Αλλά πέντε ώρες με τους Ελληνες διεθνείς, με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Αφήνω τους Ισπανούς στο δράμα τους. Εχουν, λέει (ο προπονητής τους) «την καλύτερη ομάδα που γνώρισε ποτέ το μπάσκετ». Αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ξεστομίζουσι…

Στην επιστροφή από τη Μαδρίτη θυμήθηκα ξανά τις μέρες του Βελιγραδίου και της Ιαπωνίας. Οσοι ισχυρίζονται ότι το κλίμα έχει χαλάσει, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν όσους συνταξίδεψαν με την ομάδα ή την υποδέχθηκαν (σαν να ήταν πρωταθλήτρια) στο «Ελ. Βενιζέλος».

Οι 12 διεθνείς και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής σχημάτιζαν πηγαδάκια σαν παλιόφιλοι (που είναι), μιλούσαν και χαμογελούσαν σε όλο τον κόσμο, υπέγραψαν εκατοντάδες -ναι, εκατοντάδες- αυτόγραφα, φωτογραφήθηκαν πρόθυμα με Ελληνες και ξένους, περίμεναν όλοι μαζί τις βαλίτσες σαν να μην ήθελαν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο, αντάλλαξαν θερμούς αναγκαλισμούς και ασπασμούς την ώρα του «αντίο».

Αυτοί είναι που κουράστηκαν και που πήραν ψηλά τον αμανέ; Οχι, αγαπητοί μου, η ομάδα παραμένει ομάδα. Τριβές ασφαλώς υπάρχουν, αλλά θα ήταν εξωπραγματικό και εξωφρενικό να περιμένει κανείς το αντίθετο. Παράπονα, επίσης. Αλλά τώρα που τελείωσε η περιπέτεια του Ευρωμπάσκετ (στο οποίο η μίνι-αποτυχία έγινε ένεση ταπεινοφροσύνης), συνειδητοποίησαν για πολλοστή φορά ότι η Εθνική είναι το αποκούμπι τους.

Από αύριο-μεθαύριο, θα σκορπίσουν ξανά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, θα μετακομίσουν σε ξένες, αφιλόξενες πόλεις, θα υποστούν τα χνώτα και τις συνήθειες άγνωστων λεγεωνάριων, θα ψάχνουν μεταφραστή για να συνεννοηθούν με τον προπονητή τους, θα λένε αστεία που δεν θα καταλαβαίνει κανείς. Το ίδιο, και την όποια γκρίνια τους.

Οι τελευταίες εικόνες πριν από τον αποχαιρετισμό με έκαναν πιο αισιόδοξο για το μέλλον. Διαισθάνομαι ότι τα (αναπόφευκτα) «όχι» στο βασανιστικό προσκλητήριο του ερχόμενου Ιουνίου θα είναι ελάχιστα. Ο Νίκος Χατζηβρέττας τερμάτισε ευδοκίμως τη θητεία του, την ώρα που οι οικογενειάρχες της ομάδας θα ήθελαν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στη φαμίλια τους. Αν δεν τα μάθατε, σε αυτούς προστίθεται οσονούπω ο Μιχάλης Κακιούζης, ο οποίος έμαθε το χαρμόσυνο νέο, την ημέρα του αγώνα με την Πορτογαλία. Με το καλό!

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει όποιον αρνηθεί να περάσει ολόκληρο το καλοκαίρι στα γήπεδα; Κανένας. Αλλά και ποιος από τους διεθνείς θα προσπεράσει αβασάνιστα το ευ ζην που του προσφέρει η Εθνική ομάδα; Πάλι κανένας. Ειδικά όταν ξέρει ότι το υπέροχο κοινό της «επίσημης αγαπημένης» θα χειροκροτήσει γενναιόδωρα την προσπάθεια, ακόμα και σε περίπτωση αποτυχίας.

Καλό χειμώνα σε όλους…