Το ποδήλατο με τα ξεφουσκωμένα λάστιχα (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Παραστατικός, αν μη τι άλλο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος χθες. Με «αέρα» προπονητή, που ετοιμάζεται να αναλάβει μια ομάδα μετά την παταγώδη αποτυχία της, είπε: «Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν το ποδήλατο. Πρέπει συνεχώς να βάζεις δύναμη στα πετάλια για να μην πέσει».

Μόνο που αν τα λάστιχα έχουν ξεφουσκώσει, όση δύναμη κι αν βάλεις, δουλειά δεν γίνεται. Τα λάστιχα ξεφούσκωσαν για κάποιο λόγο. Ποιον; Είναι προφανές ότι δεν διοχετεύει άλλον αέρα η «τρόμπα» τής πάλαι ποτέ έπαρσης για την άλωση του «μεσαίου χώρου» και για τις μεταγραφές τύπου Κοντογιαννόπουλου. Εξάντλησε κάθε απόθεμα η «τρόμπα» του ΠΑΣΟΚ που όσο κινείται δεξιόστροφα τόσο πιο δυνατά φωνάζει «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Μα ακόμη κι αν ήθελε η κοινωνία να λησμονήσει, πώς θα μπορούσε; Πόσες επιλογές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, μετά το 1996, θα προσυπέγραφε μετά χαράς η Νέα Δημοκρατία; Ούτε μία ούτε δύο. Αφθονες ήταν. Και νευραλγικές. Θυμηθείτε απλώς πόσες φορές ο Κ. Μητσοτάκης περιχαρής δήλωσε ότι ρυθμίσεις των κυβερνήσεων Σημίτη, ειδικώς στο πεδίο της οικονομικής-κοινωνικής πολιτικής και των ιδιωτικοποιήσεων, «δικαίωσαν» τα πεπραγμένα της δικής του πρωθυπουργίας!

Υπό αυτή την έννοια είναι αφόρητα επιδερμική η «ανάλυση» σύμφωνα με την οποία το ΠΑΣΟΚ ατύχησε απλώς με την επιλογή του Γ. Παπανδρέου ως αρχηγού. Μόνο αυτό έφταιξε; Οσοι θα υπέκυπταν, ενδεχομένως, στον πειρασμό της ευκολίας να περιοριστούν σε αυτό, μάλλον λησμόνησαν ότι ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε ξαφνικά στο προσκήνιο ως λύση ανάγκης. Γιατί; Για να καταστεί αξιοπρεπής η ήττα του 2004. «Μα τότε το ΠΑΣΟΚ είχε υπερβεί μια δεκαετία συνεχούς διακυβέρνησης και η φθορά ήταν λογική», θα παρατηρήσει κάποιος. Σωστά. Μόνο που κατά τη διάρκεια των ετών εκείνων, ειδικά στη μετά '96 περίοδο, το ΠΑΣΟΚ με ό,τι έκανε μετατόπισε προς τα δεξιά το κέντρο βάρους ολόκληρης της πολιτικής σκηνής. Εμ, δεν θα το αξιοποιούσε, κάποτε, αυτό το... επίτευγμα η Νέα Δημοκρατία;

Θυμάμαι, λες και ήταν χθες που λέει και το άσμα, σχόλια στελεχών της Νέας Δημοκρατίας κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Σημίτη. Εκδηλη ήταν, φερ' ειπείν, η αμηχανία του Βύρωνα Πολύδωρα: «Εμείς δεν θα κυβερνούσαμε με τόσο μονεταρισμό κι επιπλέον αυτοί είναι πιο... Βρυξελλιώτες κι από εμάς που βάλαμε τη χώρα στην ΕΟΚ. Δεν δίνουν καν μάχη για τις ποσοστώσεις στα αγροτικά προϊόντα». Πάνω απ' όλα, όμως, θυμάμαι τα αισιόδοξα -όσο και προφητικά- λόγια ενός πολιτικού προσώπου που σήμερα μοιάζει με την αντεστραμμένη εικόνα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Διότι εάν εκείνος ετοιμάζεται για τη μεγάλη ανέλιξη την ώρα της οδυνηρής ήττας του κόμματός του, η Μαριέττα Γιαννάκου αδυνατεί να εκλεγεί βουλευτής τη στιγμή της νεοδημοκρατικής επικράτησης.

Ως φόρο τιμής, λοιπόν, στην απερχόμενη Μαριέττα υπενθυμίζω μια παλιά, σοφή πρόβλεψή της: «Μπορεί το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη να διείσδυσε δυναμικά στον ιδεολογικό και κοινωνικό μας χώρο, αλλά σημασία έχει ότι η πόρτα άνοιξε. Κάποια στιγμή εμείς θα διεισδύσουμε στην άλλη πλευρά». Αυτό ακριβώς γίνεται επί δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις -και στο «τσακ» αποφεύχθηκε το 2004. Ναι, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»: είπαμε, φρόντιζαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να φρεσκάρουν τη μνήμη του. Αυτό σε κάποιους άρεσε, σε άλλους όχι. Οι δεύτεροι κινήθηκαν προς τα αριστερά σε βαθμό αξιοπρόσεκτο. Οι πρώτοι προτίμησαν το «πρωτότυπο», δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία, από το «αντίγραφο». Το έκαναν μάλιστα και πολλοί από όσους καταλογίζουν διαχειριστική ανεπάρκεια στην κυβέρνηση Καραμανλή -κι όχι μόνο στην περίοδο των πυρκαγιών: σκεφθείτε πόσο έχει επιταχυνθεί η «διαδικασία-γαλάζια ρεβάνς», την οποία σωστά προέβλεπε το 1996 η κυρία Γιαννάκου!

Αυτό το ΠΑΣΟΚ κυοφόρησε και την «ηγεσία Γιώργου». Ο ίδιος βεβαίως προσέδωσε μεγαλύτερη... ατσαλοσύνη και σύγχυση στο όλο «αριστούργημα»: προσέφερε εκλογική στέγη στους Α. Ανδριανόπουλο και Στ. Μάνο, δύο «ιερά τέρατα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-93). Πρότεινε ως μέτρο εναντίον της ανεργίας την ανασφάλιστη εργασία των νέων, θέση που δεν τον εμπόδισε να καλέσει αργότερα την ελληνική νεολαία να εξεγερθεί α λα γαλλικά. Πότε; Οταν οι Γάλλοι διαδηλωτές και απεργοί έριχναν στο καλάθι των αχρήστων τον νόμο Βιλπέν. Τι προέβλεπε ο νόμος εκείνος; Περίπου όσα είχε προτείνει ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου εδώ! Απίστευτο, αλλά αληθινό... Αυτά, με «το καλημέρα». Με το «καλό μεσημέρι»; Ουσιαστική αντιπολίτευση «γιοκ» -μόνο φωνές για τα ομόλογα. Για το άρθρο 16 θέση που ενδείκνυται για κουίζ: «Βρείτε τι λέει ο Γιώργος». Ε, λίγο πριν από το «καληνύχτα» ο Γιώργος είπε: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».