Η διείσδυση της αμερικανιάς και η σοφία του αποτελέσματος (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Απρόσκλητος και παρείσακτος στα δρώμενα του μπάσκετ, με τη μηδενική περί το άθλημα γνώση και με μόνο την κοινή περί τον αθλητισμό πείρα, είχα κοινολογήσει σε δύο παλαιούς μπασκετικούς δημοσιογράφους (όταν ξεχώρισαν οι οκτώ ομάδες που επιβίωσαν απ' τους ομίλους για τα νοκ άουτ) τη διαίσθηση ότι οποιαδήποτε «άλλη» μπορεί να κατακτήσει το ευρω-τρόπαιο. Οποιαδήποτε, απ' τις επτά. Η μοναδική που αποκλείεται να το κατακτήσει είναι η Ισπανία!

Οι δημοσιογράφοι είναι ο Ηλίας Δρυμώνας και ο Γιώργος Βαλαβάνης. Τι κίνησε τη διαίσθηση και την έκανε προγνωστικό; Είχα κατά νου την εικόνα της Ισπανίας, να λιώνει σαν το βούτυρο δίπλα στον φούρνο, ως οικοδέσποινα του Μουντιάλ '82. Ενιωθα πως αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή, θα γονάτιζαν «υπό το βάρος». Στον προημιτελικό; Στον ημιτελικό; Στον τελικό; Οπου και να συνέβαινε, το ίδιο θα 'κανε. Δεν είχαν δικαίωμα να (τους) συμβεί.

Το χτικιό, να 'σαι ο διοργανωτής. Η άνεση, να 'χεις τον ρόλο εκείνου που θα χαλάσει τη γιορτή. Τα επιβεβαίωσαν, μονάχα μερικές ώρες πριν, οι ξέγνοιαστοι Ισπανοί βολεϊμπολίστες που κατέστρεψαν, μες στη Μόσχα, το πάρτι των «γηπεδούχων» του ευρωπαϊκού τελικού Ρώσων. Πέρυσι στην Ιαπωνία οι (ίδιοι) Ισπανοί μπασκετμπολίστες έδωσαν ρεσιτάλ. Τώρα έπαθαν ό,τι με μας στο ποδόσφαιρο οι Πορτογάλοι το 2004. 'Η οι Ολλανδοί, στον ημιτελικό του Αμστερνταμ με την Ιταλία, το 2000.

Η ιστορία των σπορ είναι γεμάτη αποτυχίες ομάδων που δεν διέθεταν το μέταλλο να διαχειριστούν την «υποχρέωση» να επιτύχουν. Ο Ηλίας μού είπε, χθες, ότι η Ισπανία έφτασε το... 0/6 σε ευρω-τελικούς. Η ελληνική ιστορία, πάλι, είναι γεμάτη αποτυχίες σε «μικρούς» τελικούς. Επίσης 0/6. Οχι, θεωρώ, συμπτωματικά. Εδώ και μία-δύο δεκαετίες, η αμερικανιά για τον πρώτο που είναι πρώτος και όλους τους άλλους που είναι νούλες έχει βαθύτατη διείσδυση στην αθλητική κουλτούρα.

Τη βρίσκουμε μπροστά, εάν έλθουμε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, στα Τσάμπιονς Λιγκ. Οπου η τρίτη θέση στον όμιλο (μια και δεν είναι ούτε πρώτη ούτε δεύτερη) απαξιώνεται, γελοιωδώς δυσανάλογα προς το αληθινό επίπεδό μας. Τη βρίσκουμε, πολύ περισσότερο, στην παγιωμένη (μεταλλιοθηρική) αντίληψη ότι η τέταρτη θέση είναι αυτή που αντιστοιχεί στον βλάκα! Ο κάτοικος του υψηλού πρωταθλητισμού θα αποδώσει άλλοτε καλά, άλλοτε μέτρια, άλλοτε κακά.

Αλλοτε θα υπερνικήσει τα λάθη του, άλλοτε θα νικηθεί απ' αυτά. Εφόσον έχει προσπαθήσει, όμως, τότε αποκλείεται να 'ναι ο βλαξ της υπόθεσης. Ο αθλητισμός είναι ο πηγαίος ιδρώτας της προσπάθειας. Δεν μ' άρεσε, να περνά ως μήνυμα, αυτό που άκουσα δυο-τρεις φορές στους σχολιασμούς απ' τη Μαδρίτη (όποτε η ομάδα έπαιζε καλά) «αυτή την Εθνική αγαπάμε». Οχι, αγαπάμε και την... άλλη. Με τα λάθη και τα στραβά της. Η πραγματική αγάπη είναι... άνευ όρων. Μάλλον, υπό έναν όρο. Τον όρο της προσπάθειας.

Η προσπάθεια ποτέ δεν πέφτει χάμω. Ποτέ δεν είναι, ακόμη κι όταν μοιάζει, χαμένη. Δεν νοείται να μην εκτιμάται. Η ελαχίστου ταλέντου Γερμανία, μετά τον αποκλεισμό απ' την τετράδα, έβαλε το κεφάλι κάτω κι έκανε δύο νίκες. Βγήκε πέμπτη. Η πλούσιου χαρίσματος Γαλλία κατέβασε το κεφάλι. Εχει διαφορά. Εκανε δύο ήττες. Βγήκε όγδοη. Το αποτέλεσμα είναι, παντού και πάντοτε, σοφό. Ολα τ' αποτελέσματα ενέχουν, στο τέλος της ημέρας, σοφία.

Ακόμα και στις ελληνικές εκλογές! Εδώ η σοφία ήταν ότι, αφού με 165 (βουλευτές) το «σεμνά και ταπεινά» το ξεφτιλίσατε και το κάνατε το πιο σύντομο ανέκδοτο στη χώρα τα τελευταία τριάμισι χρόνια, πάρτε τώρα 152 μήπως και συνέλθετε. Αλλά εσείς, με τα τριάμισι χρόνια ανικανότητας, πάλι. Οχι οι άλλοι, οι αμετανόητοι, με τα είκοσι. Κι αν δεν βάλετε μυαλό ούτε έτσι, την επόμενη φορά το δάχτυλο θα 'ναι πιο σκληρό...