Eχασε μόνο το δικαίωμα στην ξεκούραση (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ένας Ελληνας αρσιβαρίστας, ο Βίκτωρ Μήτρου νομίζω, διεκδίκησε μετάλλιο, αλλά το έχασε στο «τσακ», οπότε έμεινε 4ος. Οταν τον συνάντησα στη μεικτή ζώνη, φορούσε στο πρόσωπο την πιο πικρή έκφραση που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Και είπε μια ατάκα ιστορική: «Η τέταρτη είναι η θέση του βλάκα». Δεν ήταν βέβαια βλαξ, αλλά έτσι αισθανόταν.

Εγώ το είχα δει πολλές φορές αυτό το έργο. Και έμελλε να το δω ξανά, το επόμενο καλοκαίρι, στην Ισπανία, όταν η Εθνική ομάδα μπάσκετ πήρε την 4η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οπως και το 1995 στο ΟΑΚΑ, όπως και το 1993 στο Μόναχο, όπως και το 1994 στο Παγκόσμιο του Τορόντο, όπως και το 1998 στο αντίστοιχο της Αθήνας.

Οπως και φέτος στη Μαδρίτη. Το κακομούτσουνο φάντασμα της τέταρτης θέσης. Δεν είναι βέβαια για να κλαίμε. Για κλάματα είναι οι Σέρβοι. Οι Γάλλοι. Οι Ιταλοί. Οι Σλοβένοι. Οι Κροάτες. Οι Τούρκοι. Για κλάματα ήμασταν εμείς, όταν τερματίζαμε 12οι και 16οι. Οταν χάναμε Ολυμπιάδες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Οταν παίζαμε χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση από το κοινό. Οταν παίκτες ψάχναμε και παίκτες δεν βρίσκαμε. Ολα αυτά ανήκουν σε παρελθόν μακρινό και ελπίζω λησμονημένο.

Η ομάδα «άδειασε» στον αγώνα με τους Ισπανούς, σωματικά και ψυχολογικά. Με τέτοιο έλλειμμα ενέργειας δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπίσει το μοντέρνο, γρήγορο μπάσκετ των Λιθουανών με τους αλάνθαστους πασέρ και τους φαρμακερούς σουτέρ. Αν είχε τη Ρωσία απέναντί της, ίσως έπαιρνε το μετάλλιο. Δεν ωφελεί όμως να μιλάμε με υποθετικούς λόγους. Ο γέγονε, γέγονε. Τηρουμένων των αναλογιών και με τα προβλήματα που αντιμετώπισε μες στο καλοκαίρι η ομάδα, η τετράδα είναι ένα αποτέλεσμα ικανοποιητικό. Οχι απαραίτητα επιτυχία, ούτε όμως στραπάτσο. Τυχόν νίκη επί των Λιθουανών δεν θα άλλαζε αισθητά τα δεδομένα, ούτε τις εντυπώσεις. Τη διαφορά μπορούσε να την κάνει ο ημιτελικός, με τους Ισπανούς. Αυτός έμοιαζε με υπόσχεση για το μέλλον, απόδειξη δύναμης, πιστοποίηση ταυτότητας.

Το μόνο, ναι, το μόνο κακό, είναι ότι η ομάδα υποχρεώνεται πια να μπει στο γήπεδο μέσα Ιουνίου (μόλις θα έχουν ολοκληρωθεί τα πρωταθλήματα), για να προετοιμαστεί εν όψει προολυμπιακού τουρνουά. Εκεί θα δοκιμαστούν η συνοχή της, η ετοιμότητά της, η διάθεση και η αυταπάρνηση παικτών (και προπονητών) που την έχουν ήδη αποδείξει κατ' επανάληψη. Το δικαίωμα στην ανάπαυση είναι ιερό για όλους, είλωτες και βασιλιάδες. Η μόνη που αρνείται να το κατανοήσει είναι η ΦΙΜΠΑ. Ελπίζω τη νύφη να πληρώσει κάποιος άλλος και όχι η ομάδα-κυβέρνηση του ελληνικού μπάσκετ.