Μετάλλιο (Πεκίνο...) και λαμπρό μέλλον (SportDay / Τόλης Κοτζιάς)

Η Εθνική έκανε χθες το βράδυ στη Μαδρίτη το καθήκον της. Οι περισσότεροι την είχαν προεξοφλήσει ως εύκολο θύμα στις άγριες διαθέσεις των οικοδεσποτών Ισπανών. Τα επιχειρήματα ήταν αρκετά και βάσιμα. Θέλετε να τα αραδιάσουμε; Γιατί όχι; α) η Ισπανία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα «έπρεπε» να πάει στον τελικό β) οι χθεσινοί μας αντίπαλοι μάς είχαν πάρει τον αέρα, και πώς όχι άλλωστε, από τη στιγμή που μας είχαν νικήσει άνετα τόσο στον περσινό τελικό του Μουντομπάσκετ όσο και στη δεύτερη φάση του τρέχοντος Ευρωμπάσκετ γ) η Εθνική δεν έπειθε με τις εμφανίσεις της, πόσω μάλλον όταν μπροστά της είχε να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια κόσμου. Συν τοις άλλοις ήταν κουρασμένη από την προχθεσινή υπερπροσπάθεια με τους Σλοβένους.

Στο παρκέ, όμως, τα επιχειρήματα αυτά πήγαν στο περιθώριο. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και οι διεθνείς μας δεν κατάφεραν τελικά να πάρουν το ακριβοθώρητο «εισιτήριο» του τελικού, αλλά είναι σαν να το πήραν. Στον αθλητισμό ένας είναι ο νικητής και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Τα δικά μας παιδιά, είτε μιλάμε για την τεχνική ηγεσία είτε για τους παίκτες, έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους για να τα καταφέρουν. Λεπτομέρειες, όμως, δεν τους επέτρεψαν να... πιουν νερό. Η προσπάθειά τους, όμως, ισούται με νίκη, γιατί πάλεψαν, ίδρωσαν, έκαναν τους πανίσχυρους Ισπανούς (που συν τοις άλλοις έπαιζαν στο σπίτι τους) για πολύ μεγάλο διάστημα να ξεροκαταπίνουν. Εντάξει, πολλοί θα πουν ότι το ροζ φύλλο είναι εκείνο που μετράει στο τέλος. Είπαμε, όμως: ο νικητής είναι ένας και έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα. Πρόπερσι στη Σερβία εμείς είχαμε φθάσει στην κορυφή. Πέρυσι στην Ιαπωνία το αργυρό μετάλλιο και κυρίως η νίκη επί των ΗΠΑ θα κάνουν χρόνια να ξεχαστούν. Ε, φέτος δεν θα πάρουμε καμία από τις δύο πρώτες θέσεις. Και τι έγινε; Η ουσία είναι ότι εμφανίζουμε μία από τις πιο σταθερές Εθνικές, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, μία σταθερότητα η οποία έχει ξεκινήσει από τότε που στο τιμόνι μπήκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Και η συνέχεια είναι εκείνη που κάνει μεγάλη μία ομάδα.

Το σύνολο δε αυτό έχει λαμπρό μέλλον. Πολλά από τα τωρινά παιδιά θα συνεχίσουν. Και από πίσω θέλουμε να πιστεύουμε ότι έρχονται σημαντικές προσθήκες. Πρώτα από όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε τον απόντα από τη διοργάνωση Αντώνη Φώτση. Μία απουσία που πληγώνει. Μπορεί, όμως, να αμελήσει κανείς τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη; Με καλό Σόφο στο τρέχον Ευρωμπάσκετ, ίσως η τύχη μας να ήταν διαφορετική. Βάλτε κάπου ανάμεσα και τον Κώστα Κουφό, ένα ταλέντο που όμοιό του δύσκολα βρίσκεις ακόμη και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσο πολύ πιο δυνατοί θα είμαστε, όταν μπουν στην ομάδα τα τρία αυτά παιδιά.

Παραπάνω κάναμε λόγο για κάποιες λεπτομέρειες που δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε χθες τη νίκη. Ε, είναι ανάλογες λεπτομέρειες με εκείνες, που π.χ. μας έδωσαν το προχθεσινό παιχνίδι με τη Σλοβενία. Χθες δεν μας πήγαν, εκτός των άλλων, τα γιουρούσια του Παπαλουκά. Συν τοις άλλοις οι Ισπανοί είχαν 27 στις 28 βολές. Πόσα, αλήθεια, χρόνια έχει να χάσει ομάδα μόλις μία βολή σε σύνολο περίπου 30; Εν πάση περιπτώσει.

Προς το παρόν εκείνο που προέχει είναι το χάλκινο μετάλλιο στο σημερινό μικρό τελικό. Πέρα από τίτλος τιμής, η τρίτη θέση οδηγεί απευθείας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Εκεί όπου θα έχουμε νέα ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.

ΥΓ.: Εννοείται ότι με τη χθεσινή σούπερ εμφάνιση δεν ξεχνάμε ότι η Εθνική, από πλευράς απόδοσης, είναι γενικά στο Ευρωμπάσκετ κατώτερη προηγούμενων διοργανώσεων. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά δεν είναι του παρόντος. Η ουσία είναι ότι -αν μη τι άλλο- μπήκαμε στην τετράδα, που θα αποτελέσει μεγάλη επιτυχία, αν συνοδευτεί σήμερα με μετάλλιο και πρόκριση στους Ολυμπιακούς.