To Tόκιο μας πόνεσε... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Είναι οδυνηρή η ήττα όταν ρίχνεις το θηρίο χάμω, αλλά δυσκολεύεσαι να δώσεις τη χαριστική βολή; Οχι. Οδυνηρή είναι μια ήττα, όταν σημειώνεται αμαχητί. Η Εθνική τελείωσε τη θητεία της στον ευρωπαϊκό θρόνο με βλέμμα γεμάτο περηφάνια. Λίγο ακόμα και θα έστηνε στους ξεκούραστους και γηπεδούχους Ισπανούς το απόλυτο χουνέρι. Μέχρι να παραδοθεί, τους έβγαλε την ψυχή. Και τους υποχρέωσε να υπερβάλουν εαυτό, να εξαντλήσουν το ταλέντο των καλύτερων παικτών τους, να χρησιμοποιήσουν μέσα θεμιτά κι αθέμιτα. Πέντε λεπτά μετά τον ημιτελικό, στο «Παλάθιο ντε λος Ντεπόρτες» ακουγόταν μόνο το σύνθημα: «Ελλάς, ολέ».

Οδυνηρή ήταν η περσινή ήττα, της Ιαπωνίας. Οχι το χθεσινό 82-77 της Μαδρίτης.
Οξύμωρο κι αν ακούγεται, ο χθεσινός αγώνας άφησε στα χείλη μου γεύση εξίσου γλυκιά με την προχθεσινή, αν όχι καλύτερη. Η Εθνική δεν ήταν χθες το «φάντασμα» της Παρασκευής. Διεκδίκησε τη νίκη με την εκπληκτική της απόδοση και το καλοστημένο της σχέδιο, όχι με θαύματα. Την άγγιξε. Για άλλη μία φορά, μας έκανε να μην πιστεύουμε στα μάτια μας.

Την έχασε, επειδή δεν είχε τις κρίσιμες ώρες έναν... μεσσία. Τέτοιους βρήκε η Ισπανία, δύο, όταν φαινόταν να σκέφτεται τις ατιμωτικές επικεφαλίδες της επόμενης ημέρας. Στην τρίτη περίοδο, την κράτησαν στα πόδια της τα εκτός ισορροπίας και λογικής τρίποντα του Ναβάρο. Στην τέταρτη (αλλά και στην πρώτη), οι «τορπίλες» του Καλδερόν από τα 6,25μ.

Οι δώδεκα γενναίοι με τα γαλάζια θα έχουν να λένε ότι έχασαν από έναν τρελό κι ένα μισότρελο, πάνω που έφεραν τον ημιτελικό στα μέτρα τους. Τον Γκασόλ τον κράτησαν όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν (για πολλοστή φορά φάνηκε το κενό του Φώτση, όταν οι Ισπανοί σημάδευαν τον ψηλό τους με τυφλές «λόμπες»), τον Γκαρμπαχόσα τον έβγαλαν τελείως από τον αγώνα, τους διάφορους Ρούντι τους γελοιοποίησαν, αλλά στις παλαβομάρες του Ναβάρο και στις εμπνεύσεις του Καλδερόν δεν βρήκαν απάντηση.

Εστω κι έτσι, έμειναν στο κόλπο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλήθεια, πού βρήκαν τόσες δυνάμεις; Εμφανίστηκαν στο γήπεδο άυπνοι και γεμάτοι προβλήματα, μόλις 20 ώρες μετά το μιράκολο της Παρασκευής. Οι Ισπανοί, αντίθετα, μάζευαν δυνάμεις από το βράδυ της Πέμπτης.

Οχι, δεν περίμενα νίκη. Ηλπιζα, όμως, ότι η Εθνική μας θα έμενε όρθια μετά τον ημιτελικό, ώστε να διεκδικήσει με όρεξη και ηθικό το χάλκινο μετάλλιο (και την πρόκριση στο Πεκίνο) απόψε. Η χθεσινή της εικόνα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οπως είπε κι ένας φίλος, «το ίδιο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, θα το κερδίζαμε με 15 πόντους».

Φοβάμαι ότι το παιχνίδι χάθηκε, όταν οι Ισπανοί κατόρθωσαν να σκορπίσουν εκνευρισμό, πρώτα με τον καβγά Ναβάρο-Διαμαντίδη και στη συνέχεια με το χτύπημα του Καμπέθας στον κορυφαίο Σπανούλη. Οταν ο αμνός Τσαρτσαρής υπέπεσε σε αντιαθλητικό φάουλ (στο 62-60), ήταν πια φανερό ότι το τρένο έφευγε δίχως εμάς. Ο Γιαννάκης θα θυμήθηκε εκείνο τον ημιτελικό Αρη-Μακάμπι, το 1989, στο Μόναχο…