Μη με ξυπνάτε… (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ενα πράγμα έχω μοναχά να σας ρωτήσω, φίλοι αναγνώστες. Αυτό που είδαν τα μάτια μου χθες στη Μαδρίτη συνέβη στ' αλήθεια ή το ονειρεύτηκα;
Ξέρω, ξέρω. Το ονειρεύτηκα. Το ονειρεύτηκα κι εγώ, όπως το ονειρευτήκατε όλοι σας με ορθάνοιχτα τα μάτια μπροστά στις τηλεοράσεις. Και είμαι βέβαιος ότι μας ζηλεύετε, εμάς που βρισκόμαστε στην Ισπανία και ζούμε από κοντά τα βγαλμένα (θαρρείς) από ευφάνταστα κόμικ κατορθώματα αυτής της απίθανης ομάδας. Πριν από μερικές μέρες ζήτησα έγγραφα συγγνώμη από παίκτες και προπονητή, διότι έκανα το λάθος να τους ξεγράψω πολύ πριν την ώρα τους. Ηταν ο αγώνας με την Κροατία, η βραδιά της πρώτης μεγάλης ανατροπής. Χθες, ντρέπομαι που το λέω κιόλας, υπέπεσα στην ίδια γκάφα. Εψαλα από τα ερτζιανά το τροπάριο του επιταφίου, έξι ολόκληρα λεπτά πριν από το φινάλε. Εξι λεπτά πριν τραγουδήσει, όχι η χοντρή, αλλά η πιο όμορφη του χορού.

Το ίδιο δεν κάνατε κι εσείς; Βγάλτε με από τη δυσκολη θέση, ομολογήστε το. Οταν η διαφορά έφτασε τους 16 πόντους, 6:49 πριν από το τέλος, κλείσατε τις τηλεοράσεις και ξεκινήσατε τη νυχτερινή σας βόλτα, έστω μελαγχολικοί. Οι λίγοι που δεν χωνεύουν αυτή την ομάδα θα γέλασαν με την ψυχή τους. Ξέχασαν ένα από τα σημαντικότερα δόγματα όχι του αθλητισμού, αλλά της ζωής ολόκληρης. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Πανηγυρίζει καλύτερα, αυτός που πανηγυρίζει όταν πρέπει. Στην κόρνα της λήξης. Οχι επτά λεπτά πριν από αυτή.

Θα έπρεπε να το έχουμε μάθει και εμείς αυτό το μάθημα. Επειδή, ακριβώς, τα έχουμε δει όλα. Λίγο πριν ξεκινήσει η τελευταία ελληνική επίθεση φοβήθηκα ότι η καρδιά μου θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Το ίδιο, ασφαλώς, και άλλοι 10.000 χριστιανοί στο «Παλάθιο ντε λος Ντεπόρτες».

Δέκα χιλιάδες, μείον δώδεκα. Μόνο αυτοί πίστεψαν στην ανατροπή. Και πρώτοι οι 5 που έγιναν φυσικοί αυτουργοί της στο παρκέ: Θοδωρής Παπαλουκάς, Νίκος Ζήσης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Παναγιώτης Βασιλόπουλος (αυτός που έστησε τους υπόλοιπους στα πόδια τους), Κώστας Τσαρτσαρής. «Chapeau», θα έλεγαν οι Γάλλοι, αν ήξεραν από τέτοια. Κύριοι, σας βγάζω το καπέλο. Με βαθιά υπόκλιση ευγνωμοσύνης. Αλλά παραδεχθείτε το, τώρα που έσβησαν τα φώτα. Το κάνετε επίτηδες για να κόψετε τα ποδάρια των αντιπάλων και να φέρετε καινούργιο κόσμο σε αυτό το ασύγκριτο άθλημα. Ελεος, την επόμενη φορά δεν χρειάζεται να φτάσετε στο -16 για να εμφανιστείτε στο γήπεδο. Εχουμε και καρδιά.