Ο δικός μας παράδεισος (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Υποσχέθηκα αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Υποσχέθηκα επιδόματα, πριμ και ιατρική περίθαλψη για όλους. Υποσχέθηκα έργα για να βελτιώσω την καθημερινότητα, τη ζωή μας, το σήμερα και το αύριο. Εκανα τον καραγκιόζη, μιλώντας για οράματα και καλύτερες μέρες.

Κυβέρνησα ή άσκησα αντιπολίτευση. Πήρα σβάρνα τα κανάλια, τους σταθμούς, τις πόλεις και τα χωριά. Τους χαιρέτησα όλους φορώντας το καλύτερό μου χαμόγελο. Τους κτύπησα στην πλάτη με συγκατάβαση για τα παράπονα που εξέφρασαν. Χάρηκα με επιδοκιμασίες, σήκωσα το δεξί μου χέρι και σχημάτισα το σήμα της νίκης. Εσφιξα τα χείλη μου και χαμήλωσα το βλέμμα μου, όταν με αποδοκίμασαν, με ειρωνεύτηκαν, με ξεφτίλισαν. Ξεκινούσα από τα χαράματα τον προεκλογικό μου αγώνα, διεκδικώντας χαμένες ψήφους σε κάθε γωνιά της εκλογικής μου περιφέρειας. Επέστρεφα καταπονημένος σπίτι μετά τα μεσάνυχτα για να βγάλω τη «στολή» και να ξαποστάσω. Την επόμενη μέρα, πάρ' το από την αρχή. Μια από τα ίδια.
«Δεν πειράζει», σκέφτηκα. «Λίγη υπομονή ακόμη, μέχρι την Κυριακή των εκλογών. Καλά να είμαστε κι αν βγω, θα δείτε τι θα πάθετε…».

Πολλές μικρές παρόμοιες, λίγο ή πολύ διαφορετικές ιστορίες, όλες όμως ξεκινούν από την ίδια βάση και αφορούν τους πολιτικούς που αποδεχόμαστε, που κατακρίνουμε, που επευφημούμε ή μουντζώνουμε.
Υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που ανήκουν στη συνωμοταξία του «αυτομουντζώμενου»: Δεν ανέχονται τα τερτίπια μιας κυβέρνησης, αλλά, τελικά, την ψηφίζουν, γιατί έχουν εντρυφήσει στον ρόλο του μαζοχιστή ψηφοφόρου και από Δευτέρα ή λίγες μέρες αργότερα, παίρνουν θέση απέναντι στον καθρέφτη. Ρίχνουν μερικές ξεγυρισμένες μούντζες και το ευχαριστιούνται. Υπογράφουν το συμβόλαιο της αποτυχίας τους ως πολίτες της χώρας, που δεν θα αλλάξουμε ποτέ, γιατί είτε φτωχοί είτε πλούσιοι, για όλους είναι παράδεισος.

Δεν γνωρίζω αν κάποια στιγμή βρεθεί ο τρόπος, ώστε να αλλάξει ή να γίνουν ουσιαστικά βήματα εμπρός, ξεκινώντας από τη δική μας τη νοοτροπία, αυτή την περιβόητη «νοοτροπία του Ελληνα». Πάντως, μέχρι και χθες το απόγευμα… δεν νομίζω ότι βρέθηκε το μαγικό φίλτρο.
Ισως να έχει γίνει ήδη το πρώτο βήμα και να μην του έχουμε δώσει τις απαραίτητες διαστάσεις. Ισως το ότι αποπολιτικοποιούμαστε, ότι δείχνουμε μια αδιαφορία και ψηφίζουμε μηχανικά ή δεν ψηφίζουμε καθόλου, να είναι η αρχή.