Ο εθισμός στην πίεση της απαίτησης (SportDay/ Αλέξης Σπυρόπουλος)

Υπερθεματίζοντας ότι οι επιτυχίες και οι διακρίσεις στα «κάτω των Ανδρών» επίπεδα έχουν ήσσονα αυτοτελή αξία (απόδειξη, η πιο πειστική ανά τον κόσμο, οι Ισπανοί που είναι πανίσχυροι στα U-17, U-19, U-21 αλλ' εύθραυστοι, όταν ωριμάζουν...) μαζί πηγαίνει η επισήμανση ότι όλα ετούτα τα ματς, των Ελπίδων ή των Νέων, δεν γίνονται για επίδειξη ή για να περνά η ώρα. Εχουν τη σημασία της εκπαίδευσης των μικρών σε ό,τι θα επωμιστούν μεγαλώνοντας: στην πίεση, δηλαδή, της απαίτησης. Το αποτέλεσμα, συνεπώς, από τώρα «πρέπει» να (μαθαίνουν ότι) μετρά. Οσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες. Οσο αλλόκοτοι, οι προορισμοί.
Οι μικροί, από τη φύση, εθίζονται πιο εύκολα. Ακόμη και ο εθισμός στη σύγχρονη «κακουχία» του επαγγέλματος δεν είναι δίχως όφελος. Αυτές τις μέρες οι Ελπίδες άλλαξαν τέσσερις «ζώνες ώρας» (απ' τις +2 του Μπακού στις -2 του Τόφτιρ), διάνυσαν απόσταση 30 βαθμών Κελσίου σε θερμοκρασίες και όσων μιλίων αντιστοιχούν στην επί χάρτου ένωση της Νοτιοδυτικής Ασίας με τον Αρκτικό Κύκλο. Μαζεύτηκαν Δευτέρα στην Αθήνα, Τετάρτη με Σάββατο έζησαν στο Αζερμπαϊτζάν, Κυριακή με Τετάρτη στα Φερόε, φτάνουν σπίτια τους αργά απόψε, τα παιδιά απ' τον Βορρά αύριο το πρωί.
Είναι ποδοσφαιρική αγραμματοσύνη να ψάχνει κανείς, ήδη, για «σφραγίδες Νιόπλια» (και παρεμφερή δημοσιογραφικά ευρήματα), όταν η προαγωγή του Νίκου επισημοποιήθηκε και η ζωή του μ' αυτή την ομάδα ξεκίνησε, πριν από μονάχα δέκα μέρες. Το μόνο που έπραξε, σ' αυτά τα δύο παιχνίδια, ο Νιόπλιας ήταν να αγοράσει χρόνο. Και βαθμούς. Είναι ευτύχημα ότι αγόρασε το μάξιμουμ εφικτό. Η σφραγίδα θα αρχίσει σιγά σιγά να φαίνεται στα χαρακτηριστικά της Εθνικής Ελπίδων, στους (αμέσως επόμενους) τρεις διαδοχικούς εντός έδρας αγώνες, αργότερα το φθινόπωρο.
Οταν ο Νιόπλιας, αχώριστος με τον Μιχάλη Ιορδανίδη, θα 'χει την ευχέρεια να διαχειριστεί με άνεση τα παιδιαρίσματα εικοσάρηδων. Ωσπου να τα πατάξει. Οταν θα 'χει την πολυτέλεια, όχι να αντιμετωπίζει ό,τι παρέλαβε, αλλά να κάνει τα δικά του λάθη. Οταν θα στελεχώσει την Εθνική με τις δικές του ιδέες και στον δικό του, υψηλότατο σας βεβαιώ, πήχη (ο Παπαδόπουλος του Ηρακλή π.χ., ο γιος του Δανιήλ, δεν θα μείνει πολύ στη Νέων). Κι όταν θα περάσει τα μηνύματα σ' όσους αντέξουν να τ' ακούσουν και να τ' αφομοιώσουν. Μηνύματα, όχι μόνον αγωνιστικά. Οτι, παράδειγμα, οι ακραίοι μπακ δεν... απαγορεύεται ν' ανεβαίνουν στην πτέρυγα (το είδαμε, κιόλας, να συμβαίνει κατά κόρον), ίσα ίσα είναι απαραίτητος όρος επίθεσης, ιδίως εναντίον κλειστών αντιπάλων, με αριθμητική υπεροχή. Μηνύματα, πρωτίστως, νοοτροπίας. Οτι ανταμείβεται με το να παίζει, και κατ' επέκτασιν κάνει καριέρα προοπτικής, όποιος δεν «κλέβει» (λουφάροντας) στην προπόνηση. 'Η, άλλο καίριο κομμάτι, ότι δεν πέφτουμε στο χορτάρι... για κανένα λόγο.
Σ' ένα Ελλάδα-Σκωτία, όταν ακόμα ο Νιόπλιας ήταν πρωτάρης στη Νέων, τα κακομαθημένα Ελληνόπουλα με τη μινιμάλ επαφή βουτούσαν στο γρασίδι. Συνεχώς! Ο δοξασμένος Αρτσι Γκέμιλ, κόουτς της Σκωτίας, αγανάκτησε. Το είπε, από τον πάγκο του, στον δικό μας. Ο Νίκος ήξερε τι εστί Γκέμιλ και κατάλαβε τι του έλεγε. Το (από)δέχθηκε. Στην ανάπαυλα, ανακοίνωσε στ' αποδυτήρια πως όποιος ξαναβουτήξει, έφυγε με το πρώτο αεροπλάνο, πίσω στην πατρίδα. Στο β' μέρος, ένας έπαθε διάσειση κι ενός χαράκτηκαν οι κοιλιακοί. Κι όμως, αρνήθηκαν να πέσουν χάμω! Αυτός με τη διάσειση δεν ήθελε ούτε αλλαγή να γίνει. Ο άλλος, το σκίσιμο, το κράτησε μυστικό.
Τα παιδιά είναι, όπως τα μάθεις. Το Σάββατο, ο (βασικός) Μπαλάφας έκανε κακό θέατρο, και πήρε κάρτα, για να κερδίσει αποβολή Αζέρου. Χθες ήταν αναπληρωματικός.