Το εισιτήριο-βραβείο όσων δεν είναι ανόητοι (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τα προκριματικά των μεγάλων διοργανώσεων, ανέκαθεν ήμουν προσκολλημένος στην αντίληψη πως δεν είναι διαγωνισμός στυλ, μόνο μάζεμα πόντων. Σημασία έχει να φτάσεις (στη μεγάλη διοργάνωση). Πώς, αδιάφορο. Αρκεί να φτάνεις.
Οι Κολομβιανοί, το '94 στις Ηνωμένες Πολιτείες, πήγαν καβάλα στο εκτός έδρας 5-0 επί της Αργεντινής. Και δεν πέρασαν, καν, από τον όμιλο στα νοκ άουτ. Οι Γερμανοί, το 2002 στην Απω Ανατολή, έφτασαν «μέσω» του 1-5 από την Αγγλία στο Μόναχο.

Κι όταν τους κάναμε το δωράκι με το 2-2 στο «Ολντ Τράφορντ», εκείνοι την ίδια ώρα (ανάξιοι να το πάρουν) έφεραν εντός έδρας 0-0 με τη Φινλανδία, μπλέκοντας σε πλέι οφ με την Ουκρανία. Αλλά στο Μουντιάλ έπαιξαν τελικό. Ενώ οι Αγγλοι σταμάτησαν στο σύνηθες εμπόδιο του προημιτελικού.

Στα τελικά τουρνουά, το κοντέρ μηδενίζεται. Ολοι γράφουν την ιστορία τους, ξανά, από την αρχή. Τη μοναδική ιστορία που έχει σημασία. Τα προκριματικά είναι διαδικασία. Δεν είναι ιστορία. Στην Αμερική έμεινε το 0-10. Οχι ότι φτάσαμε ως εκεί αήττητοι, πρώτοι μπροστά απ' οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα.

Εδώ και σήμερα, αναθεωρώ. Περισσότερο κι από αθροίσματα βαθμών, τα προκριματικά των μεγάλων διοργανώσεων απονέμουν βραβεία, με τη μορφή εισιτηρίων για τα τελικά, στους έχοντες τη συγκρότηση και την αυτοκυριαρχία να μην κάνουν ανοησίες. Περί αυτού, κατ' ουσίαν, πρόκειται. Αξίζει βραβείο το να μην είσαι ανόητος.

Η ανθρώπινη φύση ρέπει προς την ανοησία. Ιδίως η ανθρώπινη φύση του ανώτερου, όταν αντιμετωπίζει τον κατώτερο, ρέπει προς την ανοησία... ακαταμάχητα. Ευγνωμονώ τον Ρεχάγκελ. Οτι τρεις διαδοχικές διοργανώσεις η Εθνική έχει διαπράξει μία και μοναδική ανοησία. Στα Τίρανα, υπό τις πολύ ειδικές συνθήκες του Σεπτεμβρίου 2004.

Οι ανοησίες δεν συμβαίνουν στα head-to-head με τους άμεσους ανταγωνιστές. Εκεί, εκ προοιμίου «όλα είναι μέσα». Ανοησία νοείται μόνον εναντίον των εκάστοτε πτωχών συγγενών του γκρουπ. Στα Γερεβάν, στα Μπέλφαστ, στις Τιφλίδες, στα Αλμάτι, στις Βαλέτες, στις Ζένιτσες και στα Κισινάου αυτού του κόσμου.
Εν όψει Πορτογαλίας, τα head-to-head αποτελέσματα της Ελλάδας με Ισπανία και Ουκρανία ήταν «ίσα» (από μία νίκη). Ολη τη διαφορά, στην κατάταξη, την έκανε το πέρασμά μας από το Μπέλφαστ. Εκεί όπου οι άλλοι δύο πήγαν και κόλλησαν.

Εν όψει Γερμανίας 2006, η πρόκριση δεν χάθηκε επειδή ηττηθήκαμε στο Καραϊσκάκη από την Ουκρανία. Χάθηκε από την ήττα στο «Κεμάλ Στάφα». Η Ελλάδα δεν είναι σαν τη Γερμανία που αντέχει (αφού τους καθαρίζει, μέσα-έξω, όλους) να πετά δύο πόντους π.χ. στη Λευκωσία.

Η Ελλάδα (ωφελεί να) είναι σαν τις μεσαίας δυναμικότητας, αλλά υψηλής αξιοπιστίας, ομάδες. Το '76, το Εθνών το χάσαμε από τη Μάλτα, όχι από τη (Δυτική) Γερμανία ή τη Βουλγαρία. Το '70, το Παγκόσμιο Κύπελλο μας το στέρησαν όχι οι Πορτογάλοι ή οι Ρουμάνοι αλλά η Ελβετία (στο πρώτο ματς) στη Βασιλεία.
Εάν οι Αγγλοι τώρα παιδεύονται, είναι επειδή τους λείπουν οι δύο βαθμοί που πέταξαν στο Μάντσεστερ με την ΠΓΔΜ. Οι Ιταλοί, επειδή δεν νίκησαν στη Νάπολη τη Λιθουανία. Οι Γάλλοι πήραν 4-1 πόντους από τους Ιταλούς, αλλά ακόμα δεν έχουν τελειώσει επειδή ηττήθηκαν στη Γλασκώβη.

Οι Ισπανοί υποφέρουν από την ήττα στο Μπέλφαστ και την ισοπαλία στο Ρέικιαβικ. Οι Πορτογάλοι, από τις ισοπαλίες στο Γερεβάν και στο Ελσίνκι. Οι Πολωνοί πήραν 4-1 πόντους από τους Πορτογάλους, αλλά ηττήθηκαν στην Αρμενία και (εντός έδρας) από τη Φινλανδία.

Οι Βούλγαροι θα μείνουν έξω επειδή έφεραν εντός έδρας ισοπαλία με την Αλβανία. Οι Ουκρανοί θα πληρώσουν την ισοπαλία, το Σάββατο, στη Γεωργία. Οι Ιρλανδοί, τα πέντε γκολ που έφαγαν εκείνη τη νύχτα παράνοιας στη Λευκωσία. Οι... παροιμιώδεις Σέρβοι ηττήθηκαν στο Αλμάτι κι έφεραν ισοπαλία στο Βελιγράδι με τη Φινλανδία (που την είχαν νικήσει στο Ελσίνκι!).

Οι Βόσνιοι νίκησαν τους Τούρκους και (εκτός έδρας) τους Νορβηγούς, αλλά άφησαν δύο πόντους στη Μολδαβία κι έκαναν δύο ήττες από την Ουγγαρία. Οι Τούρκοι είναι, μετά το 1-4 στο Καραϊσκάκη τον Μάρτιο, η περιγραφή της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς.

Επιμύθιο: πιο πολύ κι από το τι θα κάνει η Εθνική απόψε στο Οσλο και σε πέντε εβδομάδες στην Κωνσταντινούπολη, με καίει η ομάδα να ντουμπλάρει (στο Ολυμπιακό Στάδιο) τις (εκτός έδρας) νίκες με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και τη Μάλτα. Αυτά τα 2/2 με τους Βόσνιους, τους Μαλτέζους και τους Μολδαβούς (κι άλλο ένα, εάν χρειαστεί, στον «τερματισμό» της Βουδαπέστης) θα μας πάνε στο Euro 2008.
Καμία νίκη δεν είναι δίχως αξία. Η σαββατιάτικη ισοπαλία των Τούρκων στα Τα' Κάλι αφιερώνεται εξαιρετικά στους πανηλίθιους του οικοσυστήματος που υποδέχθηκαν το ελληνικό 0-1 στη Βαλέτα, τον Μάρτιο, με το περιφρονητικό «εντάξει, μωρέ, τη Μάλτα νίκησαν, πώς κάνουν έτσι;».