Ψάχνοντας το φαβορί του επόμενου Euro (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν υπάρχει ο Ζινεντίν Ζιντάν και μας λείπει. Ο Φραντσέσκο Τότι σταμάτησε να παρουσιάζεται στις κλήσεις της εθνικής Ιταλίας. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να γίνει κινηματογραφικός αστέρας, αργά ή γρήγορα. Ο Ραούλ βλέπει τα ματς λίγο σαν αγγαρεία, ο Φαν Νιστελρόι επιστρατεύτηκε από τους Ολλανδούς την κρίσιμη στιγμή. Η Ευρώπη ψάχνει νέους πρωταγωνιστές, κυρίως όμως αναζητεί καλές ομάδες.

Aς δούμε λίγο τι συμβαίνει στους υπόλοιπους ομίλους των προκριματικών του Euro 2008 και κυρίως τι γίνεται με τα φαβορί. Για τις βαθμολογίες, τις νίκες, τις ήττες και τις γκέλες ξέρετε και τους πρωταγωνιστές τούς γνωρίζετε καλά. Από μένα κάποιες απλές επισημάνσεις.

Ασχημα

Αυτό που κυρίως βλέπουμε στα προκριματικά του Euro του 2008 είναι μέτριο έως κακό ποδόσφαιρο. Η εθνική ποδοσφαιρική εκπροσώπηση των νέων δημοκρατιών του ανατολικού μπλοκ έχει σταθεί αιτία εδώ και χρόνια να υπάρξει ένας διπλασιασμός των ματς των προκριματικών. Τα προκριματικά γέμισαν με πολλά υποχρεωτικά, σχεδόν αδιάφορα ματς. Οι όμιλοι των έξι ομάδων είναι για αρκετά από τα φαβορί ένα είδος βασανιστηρίου. Η υποχρέωση να συλλέγεις νίκες που δεν σημαίνουν τίποτα καταστρέφει τη θεαματικότητα της διοργάνωσης: οι ομάδες συνηθίζουν να κερδίζουν κατά κανόνα χειρότερους αντιπάλους, παίζοντας άσχημα. Στα προκριματικά ομάδες που στήριζαν τις τύχες τους στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας (η Ισπανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Σερβία και η Γαλλία) απλώς αθροίζουν βαθμούς κάνοντας μέτρια ματς. Οταν συνηθίζεις να παίζεις άσχημα (ή όπως κυνικά λέγεται, να παίζεις για να κερδίζεις) ξεχνάς τις όποιες αρχές σου, φθίνεις.

Γερμανία

Η ομάδα που εντυπωσιάζει για την αγωνιστική της σταθερότητα είναι η Γερμανία. δεν πρόκειται για μια ομάδα φτιαγμένη από μεγάλους παίκτες: κανένας από αυτούς που την αποτελούν δεν θα μπει στο πάνθεον της ιστορίας του γερμανικού ποδοσφαίρου. Πιθανότατα στα τελικά οι Γερμανοί να προσγειωθούν άσχημα, αφού κι ο όμιλος στον οποίο αγωνίζονται είναι πολύ εύκολος και μπορούν να δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις και λάθος εντυπώσεις. Η Ουαλία, η Σλοβακία, η Κύπρος και η Ιρλανδία δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των παραδοσιακών δυνάμεων και το Σαν Μαρίνο είναι σάκος του μποξ, όμως η Γερμανία κεφαλαιοποιεί τώρα την καλή δουλειά του Γιούργκεν Κλίνσμαν και την αλλαγή νοοτροπίας που αυτός έφερε στο διάστημα που δούλευε, προετοιμάζοντας την ομάδα που πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Γερμανοί με 7 νίκες και μία ισοπαλία σε 8 ματς μοιάζουν να έχουν ξαναβρεί τη χαρά του παιχνιδιού.

Ιταλία

Η Ιταλία, κάτοχος του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είναι αυτή που απογοητεύει: νωθρές νίκες ακόμα και με τα Νησιά Φερόε, πολλή σύγχυση, φτωχή βαθμολογική συγκομιδή. Κυρίως λείπουν ο ηλεκτρισμός και η φρεσκάδα που χαρακτήριζαν τους γείτονες στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που παραμένουν η μοναδική διοργάνωση προκριματικών στην οποία οι Ιταλοί πήραν την πρόκριση δύο αγωνιστικές πριν αυτή ολοκληρωθεί κι όχι λαχανιάζοντας μέχρι το τέλος. Η δυσκολία του ομίλου είναι δεδομένη (Γαλλία, Ουκρανία, Σκωτία δεν είναι οι ευκολότεροι αντίπαλοι), όμως η εικόνα της ομάδας του Ρομπέρτο Ντοναντόνι είναι τέτοια ώστε να μην επιτρέπονται δικαιολογίες. Η ανάγνωση της κρίσης είναι διπλή. Μπορεί να ισχύει το ότι η Ιταλία που κατέκτησε το Μουντιάλ ήταν πρώτα απ' όλα μια ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι και χωρίς τον ηγέτη της κατάρρευσε, μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι απλούστερο: η Ιταλία δεν ήταν έτοιμη να γίνει πρωταθλήτρια κόσμου και για να το πετύχει, έφτασε στα «κόκκινα». Τώρα απλώς η υπερτιμημένη μετοχή της γνωρίζει μια διορθωτική πτώση.

Αγγλία

Αν η UEFA μπορούσε, θα έχριζε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Αγγλία από τώρα ώστε να τη βοηθήσει να βάλει τέλος στην κατηφόρα που έχει πάρει το εθνικό της ποδόσφαιρο. Η παραγωγή νέων Αγγλων ποδοσφαιριστών είναι προβληματική: η επιστροφή του Χέσκι προκαλεί πιο πολύ προβληματισμό παρά ενδιαφέρον. Η Αγγλία ψάχνει στα προκριματικά έναν αγωνιστικό προσανατολισμό πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Η εθνική του Σβεν Γκόραν Ερικσον ήταν βαρετή ίσως, πλην όμως είχε αποκτήσει μια φυσιογνωμία και κάποιες σταθερές, η τωρινή του ΜακΛάρεν αλλάζει από ματς σε ματς. Αν οι Αγγλοι προκριθούν, ίσως μέσα από αυτή τη ζύμωση να βρουν κάτι. Αν δεν προκριθούν, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ξημερώσει. Δεν καταλαβαίνω αν οι ίδιοι έχουν επίγνωση σε τι οριακό σημείο βρίσκονται.

Γάλλοι

Οι Γάλλοι αντικατέστησαν τον Ζινεντίν Ζιντάν κι αυτό για τον Ρισάρ Ντομενέκ είναι ένας μικρός προσωπικός θρίαμβος. Η τωρινή Γαλλία έχει σκαμπανεβάσματα, αλλά δεν μοιάζει να εξαρτάται από κανέναν ποδοσφαιριστή. Η άμυνά της διορθώθηκε, ο ταχύτατος Ριμπερί της δίνει ποιότητα και αν στην επίθεση γίνουν πιο σαφείς οι προτεραιότητες οι Γάλλοι θα είναι το καλοκαίρι πάλι ένα από τα φαβορί για να επιστρέψουν στον θρόνο της Ευρώπης.

Κύκλοι

Για το τέλος κράτησα την εξής διαπίστωση: τα πάνε καλά οι ομάδες που συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν κι όχι αυτές που προσπάθησαν να ανανεωθούν! Οι Σουηδοί έχουν σχεδόν την ίδια ομάδα που κατέβασαν στο Μουντιάλ, οι Τσέχοι το ίδιο. Οι Πορτογάλοι παραμένουν η ίδια σταθερή παρέα που από το 2004 και μετά τα πάει καλά και μολονότι έχουν κάποια προβλήματα, θα διορθωθούν και θα φτάσουν στην πρόκριση. Οι Κροάτες ξανάγιναν παρέα και το ίδιο μπορώ να πω και για τους Ρουμάνους, που ωστόσο έχουν πολλά νέα παιδιά με ταλέντο και δεν βρίσκονται στην κατηγορία των ομάδων που συνεχίζουν κάνοντας αναπαλαίωση. Δυσκολεύονται αντιθέτως όσοι προσπαθούν να ανοίξουν ένα νέο κύκλο: οι Τούρκοι, οι Σέρβοι, οι Βέλγοι παρουσιάζουν τα πιο μεγάλα σημάδια αγωνιστικής αστάθειας. Η ανανέωση, ειδικά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κρύβει συχνά πολλούς κινδύνους.

Γκους

Περιττό να πω ότι ίσως την καλύτερη δουλειά την κάνει στη Ρωσία ο εικονιζόμενος Γκους Χίντινκ.

Σθένος

Στην ιστορία της Εθνικής του Ρεχάγκελ το σημερινό ματς μοιάζει πολύ ξεχωριστό: είναι το πρώτο σοβαρό ματς έπειτα από αρκετό καιρό, στο οποίο μία ήττα δεν θα είναι καταστροφή, αλλά ένα απολύτως αποδεκτό αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, και παίζοντας χωρίς άγχος, είμαι περίεργος για το ποια θα είναι η εικόνα της ομάδας. Το αποτέλεσμα για ένα βράδυ μετράει λιγότερο.

Η Εθνική ομάδα παραδοσιακά τον Σεπτέμβριο κάνει τα χειρότερά της παιχνίδια, η Νορβηγία καίγεται για τους τρεις βαθμούς για να μπει στη διεκδίκηση της πρόκρισης έπειτα από το πάθημα των Τούρκων στη Μάλτα, η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των διεθνών είναι ότι με μία νίκη εναντίον της Βοσνίας ο στόχος έχει επιτευχθεί, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στο σημερινό ματς, αλλά και σε αυτό με τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη σε περίπου ένα μήνα. Αυτή η ομάδα όταν χαλαρώνει δεν κάνει καλά παιχνίδια, αφού το βασικό της όπλο ήταν πάντοτε η συγκέντρωσή της στο αμυντικό σχέδιο. Αυτός είναι ο λόγος που σπανίως παίζει καλά και στα φιλικά. Αν απόψε εμφανιστεί χαλαρή και άνετη, θα χάσει. Αν είναι συγκεντρωμένη, δεν αποκλείεται σ' ένα κλειστό ματς οι γηπεδούχοι να λυγίσουν από το άγχος.

Η προσέγγιση του αγώνα είναι μυστήριο. Για την Εθνική ομάδα που κατέκτησε το Euro της Πορτογαλίας πρέπει να πω ότι δεν υπήρχαν χαλαρά ματς, αλλά από τότε πολλά άλλαξαν. Από τέτοια παιχνίδια, στα οποία η πίεση για το αποτέλεσμα ήταν λιγότερη απ' ό,τι συνήθως, αντλήθηκαν ορισμένα συμπεράσματα: σε τέτοια ματς μπήκαν οι βάσεις για να δημιουργηθεί μια καλή ομάδα. Θυμάμαι δύο-τρία τέτοια: το 2-2 με τους Αγγλους στο «Γουέμπλεϊ» (εμείς αδιάφοροι κι αποκλεισμένοι κι εκείνοι να καίγονται), η ισοπαλία 1-1 με τους Πορτογάλους λίγο πριν ξεκινήσει το Euro (γι' αυτούς ήταν μια πρόβα γιορτής και εμείς τη χαλάσαμε), μία νίκη στο Νόρσεμπινγκ με τη Σουηδία σ' ένα φιλικό που η Εθνική μας έχανε 1-0 κι όμως βρήκε το σθένος να το «γυρίσει».

Οι Νορβηγοί θα πιέσουν, θα παίξουν πολύ με τον Κάριου, θα προσπαθήσουν να απλώσουν το ματς στο πλάι. Η Εθνική μας θα προσπαθήσει να κλείσει τους χώρους και να μεταφέρει την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή κάθε φορά που αυτό θα είναι δυνατό. Ο καμβάς του αγώνα είναι δεδομένος. Περιμένω να δω νοοτροπία πρωταθλήτριας και πάθος. Κι ας μην καίγεται κανείς για βαθμούς.