Το πολύ να έβαζε μια 25άρα (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Με τον Νίκο Γκάλη να σκορπίζει την αύρα του από την κερκίδα των επισήμων, η Εθνική μας ομάδα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα χθες. Πρώτα πρώτα, οι παίκτες της ντρέπονταν να παίξουν άσχημα μπροστά στα απαιτητικά μάτια του.

Αν έβλεπε ο «Νικ» να εκτοξεύονται τούβλα, θα έπαιρνε από τον Παπαλουκά τη φανέλα με το «4» (αυτή που φορούσε παλιά), θα έβαζε τον Γιαννάκη να πάρει το «6» από τον Ζήση και… ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Θα έφτανε η ομάδα τους 100 πόντους με κλειστά τα μάτια!

Η Εθνική του 2005-7 είναι καλύτερη από εκείνη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Είναι καλύτερη, επειδή έχει πληθώρα παικτών ικανών να την τραβήξουν από την «κινούμενη άμμο». Είναι καλύτερη, επειδή έχει το δικό της δίδυμο κολοσσών (Διαμαντίδη-Παπαλουκά). Είναι καλύτερη, επειδή αντέχει ακόμα και όταν απουσιάζουν στελέχη-«κλειδιά» όπως ο Φώτσης και ο Σχορτσιανίτης.

Είναι καλύτερη, επειδή έχει παγκόσμιο μετάλλιο. Και επειδή την Κυριακή μπορεί να αποκτήσει (όπως και εκείνη του 1987-89) δεύτερο κατά σειρά Ευρωπαϊκό. Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής, το πίστευαν ελάχιστοι. Μετά τις απανωτές καλές εμφανίσεις και τις πειστικές νίκες επί Κροατίας και Πορτογαλίας, είδος εν ανεπαρκεία είναι όχι οι πιστοί αλλά οι αμφισβητίες. Ειδικά στα ενδότερα της ομάδας. Οι παίκτες, αυτοί που καλούνται να συνεχίσουν τη βαριά κληρονομιά του Γκάλη και του Γιαννάκη δημιουργώντας μια νέα μίνι δυναστεία είναι πλέον πεπεισμένοι ότι η Εθνική μπορεί.

Ναι, αλλά… τι μπορεί; Συμπληρώστε τη φράση κατά το δοκούν. Εγώ, πάντως, θα είμαι ευτυχισμένος αν γυρίσουμε στην Αθήνα με μετάλλιο, ακόμα κι αν αυτό είναι χάλκινο, πάει να πει δυο βήματα πίσω σε σχέση με το Βελιγράδι. Ας μη ξεχνάμε ότι η 3η θέση δίνει αυτόματη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αρκεί να είναι σκαρφαλωμένη στο βάθρο και η Ισπανία.

Δεν ήταν εύκολο το χθεσινό ματς, ούτε ακίνδυνος αντίπαλος η Πορτογαλία. Οποιαδήποτε ομάδα προέρχεται από επιτυχίες και δεν έχει τίποτα να χάσει, κουβαλάει στη φαρέτρα της φαρμάκι. Η νίκη της Ρωσίας επί των Κροατών ήταν θαυμάσιο δώρο για την Εθνική μας, αφού ανάγκασε τους Πορτογάλους να ψάχνουν νίκη με +13 πόντους. Αν τους έφτανε το +1, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Στη θεωρία τουλάχιστον.

Διότι στην πράξη η Εθνική εμφανίστηκε πανέτοιμη να ξορκίσει κάθε δαίμονα, αποφασισμένη και ικανή να βάλει στο παρκέ σφραγίδα ανωτερότητας. Ομάδας που δεν σηκώνει αστεία. Τη χάρηκα χθες, όσο τη χάρηκα στον αγώνα με τους Κροάτες. Τη χάρηκε και ο Νίκος Γκάλης. Δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί, στην ηλικία του. Τώρα στα 50 του, το πολύ πολύ να έβαζε μόνο 25 πόντους…