Προσφέρει αξιοπρέπεια (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Εχω γράψει και στο παρελθόν ότι οι σημαντικότεροι Ελληνες αθλητές της μεταπολεμικής ιστορίας είναι ο μαραθωνοδρόμος Στέλιος Κυριακίδης, ο κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων Ανδρέας Ζηργάνος και ο μπασκετμπολίστας Νίκος Γκάλης. Οι βίοι και τα κατορθώματα των δύο πρώτων ελάχιστα καταγράφηκαν. Στην περίπτωση όμως του Γκάλη τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την πορεία του προς την αποθέωση.

Ο Κυριακίδης και ο Ζηργάνος είναι σημαντικοί, γιατί ο πρώτος με τη νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστώνης και ο δεύτερος με τον διάπλου της Μάγχης έδειξαν ότι η Ελλάδα μπορεί να προσβλέπει σε κάτι καλύτερο από τη μετεμφυλιακή δυστυχία. Οτι ο πόλεμος τελείωσε, κάποια στιγμή θα ξεχαστεί και η Ελλάδα θα μπορέσει να συναγωνιστεί ακόμα και τους Αγγλοαμερικανούς. Ο Νίκος Γκάλης όμως έδειξε κάτι διαφορετικό. Οτι δεν χρειάζεται να υπερβούμε τους εαυτούς μας για να συναγωνιστούμε τους ξένους. Οτι αν κάποιος πιστεύει στον εαυτό του και δεν είναι κακομοίρης ραγιάς, μπορεί να υποχρεώσει τους ξένους να υπερβούν τους εαυτούς τους για να μας συναγωνιστούν. Ο Γκάλης έδειξε ότι μπορεί να πετυχαίνει κάτι και να δοκιμάζει να το επαναλάβει γνωρίζοντας ότι «το 'χει». Ο Γκάλης δεν πίστεψε ότι μπορεί να δώσει συμβουλές στη Βουλή των Ελλήνων, δεν άλλαξε άθλημα για να διαφυλάξει την περιστασιακή του επιτυχία, δεν έβγαλε το κομπιουτεράκι για να υπολογίσει πόσο δίνει το μετάλλιο του Ολυμπιονίκη και η αργομισθία των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Νίκος Γκάλης είχε αυτό που έκανε την Αμερική μεγάλη. Την ανταγωνιστικότητα, το killer instinct, που δεν του δημιουργούσαν τύψεις να πάρει από τον εκάστοτε εργοδότη του και την τελευταία δεκάρα που του αναλογούσε, αλλά που δεν είχε απαίτηση σε ό,τι δεν του είχαν υποσχεθεί ή δεν το είχε δουλέψει. Ο Νίκος Γκάλης δεν είχε κανένα πρόβλημα να μην παίξει στην Εθνική, όταν δεν του είχαν δώσει τη Mercedes που του υποσχέθηκαν, αλλά δεν θα περίμενε ποτέ έξω από το γραφείο του εκάστοτε υφυπουργού Αθλητισμού για να εξαργυρώσει την όποια επιτυχία. Και σε ένα χώρο που τρέφεται από το κρατικό χρήμα, όπως ο ελληνικός αθλητισμός, ο Γκάλης ήταν παράδειγμα προς αποφυγή που γρήγορα θα έπρεπε να ξεχαστεί. Οπως όμως η Παλιά Φρουρά του Ναπολέοντα, ο Γκάλης ξεθώριασε, αλλά ποτέ δεν έσβησε.

«Είναι δικαίωση για την καριέρα μου, αλλά νιώθω υπερήφανος για τη χώρα μου. Οπως όταν αγωνιζόμουν με την Εθνική ομάδα». Αυτή ήταν η δήλωση του Νίκου Γκάλη πριν από την ένταξή του στο Hall of Fame του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ενώ από κάθε άλλον η δήλωση θα ακουγόταν come il faux, από τον Γκάλη ακούγεται ειλικρινής. Γιατί ο Γκάλης έτσι μπορούσε να εκφραστεί. Απλά.

Αν έχουμε να πάρουμε κάτι ακόμα από τον Γκάλη είναι η απλότητα και η ειλικρίνειά του. Να πιστέψουμε ότι υπάρχουν ακόμα αθλητές που πήραν ό,τι τους πρόσφεραν, αλλά πρόσφεραν περισσότερα από εκείνα που τους είχαν ζητηθεί. Σήμερα, στα 50 του ο Γκάλης δεν μπορεί να παίξει μπάσκετ, αλλά μπορεί να προσφέρει αξιοπρέπεια. Και όποιος γυρίσει και κοιτάξει γύρω του καταλαβαίνει ότι δεν είναι λίγο.

Eυχαριστώ τον αναγνώστη Δ.Τ. για τη διεύθυνση που μπορεί να βρεθεί το βίντεο με τις δηλώσεις του Ντάρκο Μίλισιτς μετά το ματς της εθνικής Σερβίας με την Ελλάδα. Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει το βίντεο στη διεύθυνση http://kulluwahad.blogspot.com/2007/09/blog-post_06.html υποτιτλισμένο από φίλο του bloger. Φυσικά ένα τέτοιο μνημείο σαφήνειας στις σεξουαλικές προθέσεις του Μίλισιτς απέναντι στις μαμάδες και τις κόρες των τριών διαιτητών θα έπρεπε να έχει μεταφραστεί επίσημα από τη σερβική πρεσβεία, αλλά έστω και έτσι το ενδιαφέρον παραμένει έντονο. Ας προστεθεί ότι στις δηλώσεις του Μίλισιτς παρίσταντο Ελληνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι όμως συμφώνησαν με τους Σέρβους συναδέλφους τους να «πνίξουν» το βίντεο, ώστε η υπόθεση να περάσει απαρατήρητη. Οπερ και εγένετο, και σε αυτό το σημείο να γράψω και κάτι ακόμα για τη διαφορά ανάμεσα στη δημοσιογραφία του μπάσκετ και σε αυτή του ποδοσφαίρου. Αντίθετα με το μπάσκετ, όπου υπάρχει πάντα η εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι του μετέχουν σε μία «πορτοκαλί σταυροφορία», στο ποδόσφαιρο το βίντεο θα είχε προβληθεί. Και να τελειώσω ότι το τελευταίο το γράφω σαν κομπλιμέντο για τον χώρο του ποδοσφαίρου.

Ενα άλλο στοιχείο που έχει ενδιαφέρον είναι η πολλαπλή μουσική παιδεία του Ντέμη Νικολαΐδη. Ο ίδιος αναγνώστης με πληροφόρησε ότι σε φετινή επίσκεψή του στην Ιο, στα τέλη Ιουνίου, έκανε μπαρότσαρκα που κατέληξε στο πιο hard core bardog του νησιού ονόματι «Bulldog». Ηταν 5 το πρωί και ενώ ανέτειλε και το μαγαζί έκλεινε, ο Ντέμης με ένα φίλο του τραγουδούσε σκυλάδικα μαζί με τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού. Ο αναγνώστης έφυγε και έτσι δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στο τέλος του γλεντιού, που όπως ανέφερε το κουτσομπολιό του νησιού ολοκληρώθηκε με τον Ντέμη να χορεύει τσάμικα με τα γκαρσόνια. Ολοκληρώνοντας το mail, ο αναγνώστης αναφέρεται στις πιθανές αντιδράσεις του Ντεμοτεχνείου σε μια τέτοια είδηση, σημειώνοντας ότι το γεγονός θα διαψευσθεί 17 φορές και έντεχνα θα διοχετευθεί η πληροφορία ότι ο Ντέμης ήταν το κρυφό μέλος από τις «Τρύπες» και ο λόγος που αυτοκτόνησε ο Ian Curtis των Joy Division. Αφού κάνω μια παρένθεση για να ακούσω το «Love Will Tear Us Apart», να προσθέσω ότι το τελευταίο πράγμα που με σοκάρει είναι να δω ρόκερ σε σκυλάδικο. Ακόμα και εγώ, ένας ρόκερ ράτσας που η μυθική μου εκπομπή, «Η καλύβα του μπαρμπα-ροκά» πριν από 20 χρόνια στον ΗΧΩ FM αποτελεί ορόσημο στον αγώνα υπέρ των ναρκωτικών, έχω βρεθεί δίπλα στη Χαρούλα Ντάνου να ακούω της επιτυχίες του Χάρη Κωστόπουλου. Και αν υπάρχει κάποιος αδαής που να σκέφτεται «σιγά τον πολυέλαιο», ας ακούσει το «Παραμιλάω» στα 140 decibel και αν ζήσει για να διηγείται την εμπειρία, είναι ο γιος του Χουλκ.
Να προσθέσω ότι το «Παραμιλάω» όπως και τα υπόλοιπα τραγούδια του πρώιμου Κωστόπουλου βρίσκονται στον δίσκο «Μια βραδιά με τον Χάρη Κωστόπουλο» ηχογραφημένο από τη Vasipap κατά ορισμένους στη Σκάλα του Μιλάνου ή κατά άλλους σε τσαντίρι στην Αγία. Επίσης να σημειωθεί ότι τελευταία επιτυχία του Χάρη ήταν το μοναδικό «Δύο ξένοι» που ερμήνευσε με τη Χαρά Βέρα. Και για να μη νομίσετε ότι γράφω τα ανωτέρω επειδή είμαι χούλιγκαν του Χάρη, να προσθέσω ότι δελτίο Τύπου που βρήκα στο Internet αναφέρει για το «Δύο ξένοι»: «Μεγάλη επιτυχία το ομότιτλο τραγούδι που ερμηνεύει ο Χάρης Κωστόπουλος με τη Χαρά Βέρα. Ακούστε το ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΘΕΑ, ένα πάντρεμα ελληνικής και τσιγγάνικης γλώσσας σε μουσική ARTAN COBO, με τη συμμετοχή του Γιώργου Βαλέρη και θα βεβαιωθείτε ότι πρόκειται για σίγουρη επιτυχία. Ο Χάρης Κωστόπουλος είναι ο απόλυτος star της νύχτας, μια λαϊκή ροκ μορφή που έχει το χάρισμα να γράφει μεγάλες επιτυχίες σαν κι αυτή που κρύβεται κάτω από το τραγούδι-σύνθημα: «Ο,ΤΙ ΠΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΝΩ... και καπνίζω ό,τι βρω» που θα... κάψει πολλά ηχεία. Ενας δίσκος που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος δυνατά». Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: πόσοι από εμάς δεν θα ήθελαν να μάθουν Artan Cobo και δεν ξέρουν πώς να ξεκινήσουν; Ο Χάρης μάς δίνει την απάντηση. Πίνοντας ό,τι πίνεται και καπνίζοντας ό,τι καπνίζεται. Και ενίοτε και το αντίστροφο...
Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές πιθανόν να έχετε πληροφορηθεί από τα δελτία ειδήσεων του SuperΣΠΟΡ FM ότι γράφτηκαν από ένα δημοσιογράφο που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά σας. «Καλημέρα σας και είναι οι ειδήσεις του SuperΣΠΟΡ FM. Μια χορηγία του περιοδικού "Νίτρο" που αυτό τον μήνα κυκλοφορεί με την Ελεονόρα Μελέτη για πρώτη φορά να ποζάρει ντυμένη στις κάμερες και να μας πληροφορεί ότι ο γνωστός δημοσιογράφος Αντώνης Πανούτσος τίναξε χθες το βράδυ τα πέταλα. "Μέσα στο στόμα του είχε ένα φύλλο δυόσμο, γεγονός που έδινε στο πτώμα μια απόκοσμη μυρωδιά", ήταν η φράση του υπαλλήλου του Δήμου Αθηναίων που βρήκε τη σορό του γνωστού δημοσιογράφου στην περιοχή του Γκαζιού. Τώρα που τα επιτόκια έπεσαν ο Ρουσουνέλος...». Γιατί το ξέρω ότι και να τα τινάξω, ο Χελάκης θα βρει χορηγό για την είδηση.

Τέλος πάντων, ζωντανός ή νεκρός θα ήθελα να ξέρετε ότι από την εποχή που ο Evil Knievel πήδηξε με μοτοσικλέτα πάνω από το Grand Canyon, κανένας δεν τόλμησε κάτι τόσο παράτολμο όσο το να πάει σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Κώστα Σκανδαλίδη και του Γρηγόρη Ψαριανού την ίδια μέρα. Η πρώτη συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Αβησσυνίας νωρίς το βράδυ και η δεύτερη είναι σουαρέ στο «Gazarte». Στην πρώτη θα φορεθεί το Jack και στη δεύτερη το Mojito. Οσο για τις φήμες ότι υπάρχει σχέδιο μετεκλογικής συνεργασίας των δύο υποψηφίων, να προσθέσω ότι η πληροφορία διαψεύδεται από το εκλογικό επιτελείο του Γρηγόρη. «Μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν είναι στα σχέδιά μας. Αν ο Γρηγόρης δεν μπορεί να σχηματίσει αυτόνομη κυβέρνηση, θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο ελληνικός λαός να ξανακατέβει στις κάλπες», δήλωσε τραβώντας τον κορσέ προς τη μέση της μία groupie του Γρηγόρη. Και, ρε κουφάλες ψηφοφόροι! Αν δεν ψηφίσετε Ψαριανό, ο αγώνας συνεχίζεται. Και το σύνθημα «Κίρρωση ή θάνατος» βοά στο Γκάζι και τη Μαβίλη.