Η ισχύς εν τη... συρρικνώσει (SportDay / Φίλιππος Συρίγος)

Να δούμε ψύχραιμα λοιπόν, τώρα, τι στην πραγματικότητα σημαίνει η «λυτρωτική νίκη» της Εθνικής μπάσκετ προχθές επί της Κροατίας. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι, ίσως και λόγω του τρόπου που επετεύχθη, προβλήθηκε ως ένα επίτευγμα πολύ σημαντικότερο από αυτό που τελικά ήταν.

1. ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΑ: Με τη νίκη αυτή η Εθνική μας δεν εξασφάλισε απολύτως τίποτα. Απλώς διεύρυνε τις φιλοδοξίες της μέχρι την κατάκτηση της 3ης θέσης στον όμιλο, ενώ δεν διέγραψε τον –θα λέγαμε τυπικό– κίνδυνο αποκλεισμού από την προημιτελική φάση. Ομως αυτή η 3η θέση, που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος απότοκο της προχθεσινής νίκης, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι πιο βολική από την 4η για την «επίσημη αγαπημένη».

Ιδού το γιατί: πρώτον, κανείς δεν ξέρει ποιαν αντίπαλο θα αντιμετωπίσει στο νοκ άουτ ματς των «8», αν τελικά τερματίσει 3η, και ποιαν αν τερματίσει 4η. Σε κάθε περίπτωση (τουλάχιστον μέχρι χθες το απόγευμα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) υποψήφιες είναι οι Λιθουανία, Σλοβενία, Γαλλία, δηλαδή τρεις ομάδες που φαίνεται να έχουν παραπλήσια δυναμικότητα και να μην τρομάζουν την Εθνική μας.

Γιατί η Λιθουανία, που από την αρχή προβάλλει ως καλύτερη από τις τρεις, έχει κουτσό τον Γιασικεβίτσιους. Γιατί η Σλοβενία, που μας νίκησε πριν από δύο χρόνια στο Βελιγράδι, παίζει μεν καλά, αλλά υστερεί σε ταλέντο και λύσεις σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Και γιατί η Γαλλία, που πάει καλά κυρίως γιατί ο Πάρκερ είναι σε άγρια κατάσταση, διακατέχεται από το σύνδρομο της ήττας με αντίπαλο την Εθνική μας.

Αρα, λοιπόν, σε σχέση με τη φάση των «8» δεν έχει και τόση σημασία από ποια θέση θα παίξουμε και ποιαν αντίπαλο θα αντιμετωπίσουμε. Ομως, σε σχέση με έναν πιθανό ημιτελικό, τα πράγματα αλλάζουν, διότι αν περάσουμε ως τέταρτοι στον όμιλό μας, θα συναντήσουμε μια σχετικά βατή αντίπαλο. Αντίθετα, αν προκριθούμε ως τρίτοι, πέφτουμε εκ του ασφαλούς πάνω στην Ισπανία, η οποία λόγω δυναμικότητας, έδρας και διαιτησίας κάνει τζιζ.

2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ: Σ' αυτόν τον τομέα βρίσκεται, χωρίς άλλο, το μεγάλο κέρδος της ελληνικής ομάδας από την προχθεσινή δραματική νίκη. Διότι τώρα οι παίκτες και κυρίως όσοι πρωτοστάτησαν στην κατάκτησή της ξέρουν ότι μπορούν να παίξουν σύμφωνα με τις πραγματικές δυνατότητές τους, χωρίς να φοβούνται να τρέξουν στον αιφνιδιασμό ή να σουτάρουν μόλις υπάρξουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

Με άλλα λόγια, με τη νίκη αυτή οι παίκτες, όπως λέγεται στην αργκό του μπάσκετ, ξεμπούκωσαν, δηλαδή τους έφυγε το άγχος, για το οποίο αιτία ήταν το βάρος του φαβορί που κουβαλάνε ως πρωταθλητές Ευρώπης, σε συνδυασμό με το ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παρατάχθηκαν στην αφετηρία αυτού του Ευρωμπάσκετ δεν ήταν και οι καλύτερες γι' αυτούς.

Με την τροπή που πήραν, λοιπόν, τα πράγματα, νομίζω ότι από εδώ και πέρα δεν δικαιούνται να φοβούνται καμιά άλλη αντίπαλο πλην της Ισπανίας. Αλλά κι αυτή, όχι γιατί είναι πραγματικά ακαταμάχητη, αλλά επειδή η γιορτή που έχει στηθεί εδώ στη Μαδρίτη φαίνεται να έχει μόνο ένα σκοπό: την επιβράβευσή της για τον περσινό θρίαμβό της στην Ιαπωνία. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως η Ισπανία ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, οπότε έχει ένα λόγο παραπάνω να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη.

3. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ: Η νίκη επί της Κροατίας, όπως είναι λογικό άλλωστε, δεν έλυσε τα αγωνιστικά προβλήματα με τα οποία ήλθε η Εθνική μας ομάδα στην Ισπανία. Δεν έφερε, δηλαδή, τον Σχορτσιανίτη στη σύνθεσή της, ούτε επανέφερε τον Φώτση, ο οποίος είπε «δεν μπορώ» την παραμονή της αναχώρησης. Επιπλέον, δεν έλυσε τον «γόρδιο δεσμό» των πικ εντ ρολ ούτε και αναβάθμισε το λόου ποστ παιχνίδι της ομάδας. Απλώς σε σχέση με όλα αυτά, υπάρχει πια η ελπίδα ότι ο Παπαδόπουλος, ο οποίος εναντίον της Κροατίας φώναξε για πρώτη φορά «παρών», θα συνεχίσει να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, τουλάχιστον στον επιθετικό τομέα. Διότι αν το ψάξουμε λίγο παραπάνω, θα δούμε ότι ακόμα και προχθές, που έκανε πάρτι μέσα στην αντίπαλη ρακέτα, πίσω έφαγε περισσότερους από τους 22 πόντους που σημείωσε, σε μια βραδιά η οποία θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ήταν του... Λαζάρου!

Ενας μεγάλος «νεωτερισμός» που παρουσίασε η Εθνική μας προχθές ήταν ότι περιόρισε τον κύκλο του ροτέισιον των παικτών της από τους 9-10 στους... 6 1/2, ήτοι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης, Παπαδόπουλος, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, με... ολίγον από Χατζηβρέττα.

Γιατί έγινε αυτή η οπισθοχώρηση και τι πέτυχε ο Γιαννάκης μ' αυτή; Εχω την εντύπωση ότι προέκυψε ως μία αναγκαστική λύση στη συζήτηση που είχαν παίκτες και προπονητής την παραμονή του αγώνα. Και το ζητούμενο δεν ήταν άλλο από το να μείνουν πολλή ώρα στο παρκέ τα βαριά ονόματα της ομάδας ώστε να βρουν ρυθμό και να πάρουν την τύχη του αγώνα στα χέρια τους.

Κι έτσι έγινε. Γιατί, για παράδειγμα, όταν κάποια στιγμή στις αρχές του β' μέρους ο Παπαλουκάς παρέπαιε μεταξύ αστοχίας και λαθών, ο Γιαννάκης δεν τον τράβηξε στον πάγκο, όπως θα ήταν φυσικό και αναμενόμενο, αλλά τον άφησε μέσα για να ξαναβρεί τον εαυτό του αγωνιζόμενος και όχι μεταφέροντας την ευθύνη σε κάποιο συμπαίκτη του με μικρότερο ειδικό βάρος.

Ομως, παραφράζοντας τη λαϊκή ρήση, «ουδέν καλόν αμιγές κακού». Γιατί αυτό το δραστικό κλείσιμο του ροτέισιον μπορεί από τη μια να ανεβάζει την ποιότητα, τη συνοχή και τους αυτοματισμούς μέσα στην πεντάδα, αλλά από την άλλη φορτώνει με κούραση τους 6-7 εκλεκτούς, γεγονός που προκαλεί εύλογα ερωτήματα, από τη στιγμή που μέσα σε τρεις μέρες (Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή) η ομάδα θα κληθεί να τα παίξει όλα για όλα.

Θα αντέξουν; Κι αν όχι, αυτοί που θα χρειασθεί τότε να δώσουν κάτι παραπάνω, ερχόμενοι από τον πάγκο, θα μπορέσουν να το δώσουν; Αμφιβολίες... Το μόνο βέβαιο είναι ότι τώρα η ομάδα θα δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα. Ισως όχι με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αφού υστερεί τρομερά σε λύσεις σε σχέση με πέρυσι, αλλά σίγουρα με φοβερό αγωνιστικό πάθος και παίκτες που πιστεύουν πια στον εαυτό τους και μπορούν να αποδείξουν τη μεγάλη τους αξία.

Αλλωστε (θα το ξαναγράψω), από αυτό το Ευρωμπάσκετ απουσιάζουν οι ομάδες-φόβητρα και ανθούν οι ομάδες-τρελοκομεία. Οπότε, μια αποφασισμένη πρωταθλήτρια Ευρώπης γιατί να μην υπερβεί τα προβλήματά της και γιατί να μην κατακτήσει ένα μετάλλιο που θα την οδηγήσει απευθείας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου;