Η εξορία των γηγενών ποδοσφαιριστών (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Θυμάμαι τις εκκλήσεις που κατ’ επανάληψη απηύθυνε ο Φραντς Μπεκενμπάουερ στη γερμανική ομοσπονδία, να περιορίσει τη συμμετοχή ξένων ποδοσφαιριστών στις γερμανικές ομάδες. Ο «Κάιζερ» προειδοποιούσε από το 2000 για τους κινδύνους που έχει για το ποδόσφαιρο μιας χώρας η ανεξέλεγκτη εισαγωγή ξένων ποδοσφαιριστών, ενέργεια που καταδικάζει τα ντόπια ταλέντα, τα οποία περνούν στην αφάνεια.

Η θέση του Μπεκενμπάουερ είναι ότι στις γερμανικές ομάδες πρέπει να παίζουν επτά παίκτες που να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική ομάδα της χώρας. Το πρόβλημα, που έθεσε από πολύ νωρίς ο «Κάιζερ», το επισήμαναν και άλλοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και, φυσικά, δεν είναι μόνο Γερμανοί.

Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν με μεγάλη ένταση οι Γερμανοί πονοκεφαλιάζει τώρα τους Αγγλους, που δεν μπορούν να βρουν ποδοσφαιριστές για να στελεχώσουν την εθνική τους ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο από το σύνολο των ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν στα παιχνίδια της Πρέμιερσιπ, μόλις το 33% ήταν Αγγλοι. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι οι Αγγλοι έχουν θέσει πολύ αυστηρούς περιορισμούς στις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών. Η κατάσταση αυτή έχει επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το πρόβλημα της στελέχωσης της Εθνικής είναι φανερό, αλλά όχι ιδιαίτερα πιεστικό ακόμη.

Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί κανέναν «κεραυνό εν αιθρία», αφού όλοι βλέπουμε τον σταδιακό αφελληνισμό των ελληνικών συλλόγων. Αυτή η διαπίστωση που αφορά την έλλειψη ή τον παραγκωνισμό ταλέντων, έχει βάση και οφείλεται σε δύο κυρίως παράγοντες.

Στις αλλαγές που έχουν συμβεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου τα νέα παιδιά δεν δείχνουν διάθεση να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο για τα παιδιά των μεταναστών, που εισέρευσαν στις χώρες της Ε.Ε. και σε πολλές περιπτώσεις έχουν αποκτήσει την υπηκοότητα της χώρας στην οποία κατοικούν. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον νόμο Μποσμάν που άνοιξε τα σύνορα, αλλά αυτό επηρέασε όλα τα πρωταθλήματα εξίσου.

Η ζημιά που προξένησε ο νόμος Μποσμάν εντοπίζεται κυρίως στην απουσία αγωνιστικών ευκαιριών για τους γηγενείς και ιδιαίτερα τους νεαρούς ποδοσφαιριστές. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί κινείται στην ίδια γραμμή με αυτή που κινήθηκε το ελληνικό μπάσκετ, όπου αναζητούσε κάποιος με δυσκολία Ελληνες μπασκετμπολίστες στις συνθέσεις των ομάδων. Μία κατάσταση που σε συνδυασμό με την «καταιγίδα» των ελληνοποιήσεων είχε τραγικές επιπτώσεις στο αγωνιστικό πρόσωπο της Εθνικής ομάδας. Τραγικές επιπτώσεις που υπάρχει ο κίνδυνος να παρατηρήσουμε και στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, αν δεν διαμορφώσουμε τις συνθήκες για την ανανέωσή της. Φυσικά δεν μπορεί να κατηγορηθεί τόσο ο νόμος Μποσμάν για την κατάσταση που δημιουργήθηκε όσο ο τρόπος με τον οποίο οι ομάδες και οι παράγοντες εκμεταλλεύθηκαν τις νέες συνθήκες που δημιούργησε η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Η κατάσταση στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ενδέχεται να χειροτερέψει, με δεδομένο ότι η ελεύθερη κυκλοφορία ποδοσφαιριστών επεκτείνεται και στις νέες χώρες που θα ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η επένδυση στα φυτώρια και στους Ελληνες ποδοσφαιριστές είναι η μόνη λύση που έχει χρονικό ορίζοντα. Πάντως πρέπει να σημειώσω ότι κανένα από τα θεσμικά όργανα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας -που κόπτονται για το καλό του αθλήματος- δεν μπήκε μέχρι τώρα στον κόπο να εκπονήσει μία μελέτη για τις επιπτώσεις που είχε η εφαρμογή του νόμου Μποσμάν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και αυτό δείχνει την ανικανότητά τους, την αδιαφορία τους και την ανεπάρκειά τους.

Η αδιαφορία για το περιβάλλον

Οι θέσεις των κομμάτων για το περιβάλλον είναι ένα ζήτημα που χάνεται στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, με την εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ κατά πρώτο λόγο και του ΚΚΕ κατά δεύτερο. Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, πέρα από το παρελθόν του στα ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος που έχουν διαμορφώσει μία απαράδεκτη κατάσταση, έχουμε μία ακατάσχετη αοριστολογία.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, που μας είχε δείξει τις προθέσεις της με την πρόταση για την αναθεώρηση του άρθρου 24, τα όποια ψελλίσματα κάνουν λόγο για περιβαλλοντική προστασία είναι ασύστολα ψέματα. Μία ακόμη απόδειξη για τον εμπαιγμό της κυβέρνησης στο ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος συνιστά η προχθεσινή αποκάλυψη του Ιού της «Ελευθεροτυπίας» γι’ αυτό που συμβαίνει στη Χαλκιδική.

Το Υπουργείο Ανάπτυξης του κ. Σιούφα -που είχε χαρακτηρίσει την πρωτιά της Παπαρίζου εθνική επιτυχία που οφειλόταν, εν πολλοίς, στη Ν.Δ.- διέταξε με έγγραφό του την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας να παρακάμψει την ενοχλητική ομοφωνία δήμων και κατοίκων της Χαλκιδικής (27/3/2007) και συγκεκριμένα του Δήμου Σταγείρων-Ακάνθου για το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ), βάσει της οποίας 160.000 στρέμματα του βόρειου τμήματος χαρακτηρίζονταν «περιοχή προστασίας δάσους και δασικών εκτάσεων».

Οι ενδιαφερόμενοι δήμοι είχαν προτείνει επίσης την κατάργηση της Βιομηχανικής Περιοχής (ΒΙΠΕ) Ολυμπιάδας και τον περιορισμό της ΒΙΠΕ Στρατωνίου στην περιοχή των ήδη υφιστάμενων μεταλλευτικών εγκαταστάσεων. Το Υπουργείο, βασισμένο στον παράλογο και απαρχαιωμένο Μεταλλευτικό Κώδικα του 1973, που θεωρεί αυθαίρετα ότι κάθε εκμετάλλευση μεταλλείου είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας», μπροστά στην οποία όχι μόνο τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών (ιδιοκτησίες) αλλά ούτε η συνταγματική επιταγή της προστασίας του δάσους έχει ισχύ, αποφάσισε στις 10/5/2007 να αγνοήσει τη θέληση των κατοίκων και των τοπικών φορέων, παραδίδοντας σε καναδική μεταλλευτική εταιρεία τα δάση της περιοχής. Σύμφωνα λοιπόν με το Υπουργείο Ανάπτυξης, 170.000 στρέμματα στον Δήμο Σταγείρων-Ακάνθου και άλλα 150.000 στρέμματα στους Δήμους Παναγίας και Αρναίας προορίζονται αποκλειστικά για μεταλλευτική χρήση και δεν επιτρέπεται σε αυτά όχι μόνο η χωροθέτηση άλλων δραστηριοτήτων, αλλά ούτε καν η προστασία του «υπερκείμενου» δάσους! Τα δημοτικά συμβούλια δεν έχουν απολύτως καμία δυνατότητα διαμόρφωσης του ΓΠΣ γι' αυτές τις περιοχές.
Και όλα αυτά επειδή, «προς αποφυγή δημιουργίας εμπλοκών», πρέπει να αφαιρεθούν όλα τα πιθανά εμπόδια ώστε να αναπτυχθεί ανενόχλητη η μεταλλευτική εκμετάλλευση. Οσο για την προστασία του περιβάλλοντος, εντάξει, αυτά είναι μπούρδες που αμολάμε ανέξοδα στις προεκλογικές περιόδους, για να το παίζουμε οικολόγοι στα «πρόβατα» που θα μας ψηφίσουν και έχουν οικολογικές ανησυχίες.