Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός (για τον ΠΑΟΚ του 2007...) (SportDay / Αλ.Σπυρόπουλος)

Ο Φερνάντο Σάντος, όταν προπονούσε τον Θοδωρή Ζαγοράκη στην ΑΕΚ, έμενε κατ' εξακολούθησιν... εμβρόντητος με το φαινόμενο. Πώς ο δικός μας (στα 30 χρόνια, ήδη, καβαλημένα) συνδύαζε το εργενιλίκι «πέρα από τα όρια» με το να είναι πρώτος, σημαιοφόρος κανονικός, και στην (πρωινή) προπόνηση και στον αγώνα! Ο Πορτογάλος κουνούσε το κεφάλι, έκανε τις γκριμάτσες μ' εκείνα τα χαρακτηριστικά τικ, σήκωνε τα χέρια ψηλά σαν ανήμπορος επιστήμονας, χαμογελούσε συγκαταβατικά. Ηταν, στο τέλος της ημέρας, ευτυχής που τον είχε (παίκτη).

Είναι η εποχή που χτίστηκε η εκτίμηση. Ο Φερνάντο Σάντος αξιολόγησε τον αυθεντικό, «αρσενικό παλαιάς κοπής», Ζαγοράκη. Η εκτίμηση υπήρξε αμφίδρομη. Ο Ζαγοράκης δεν ήταν δύσκολο ούτε τόσο χρονοβόρο ν' αξιολογήσει τη διδασκαλική δουλειά του κόουτς. Είναι η ίδια εποχή που ο Φερνάντο Σάντος δίνει δύο ώρες συνέντευξη στο παλαιό στούντιο του ΣΠΟΡ FM (με διερμηνέα τον Γιάσμινκο Βέλιτς!) και ο μαθητής Ντέμης Νικολαΐδης ακούει, απαιτώντας την απόλυτη σιγή στο φυσικοθεραπευτήριο του Καρβουνίδη, με το αυτί κολλημένο στο ράδιο, για να μη του ξεφύγει ούτε ένα γιώτα της αναλυτικής διδαχής.

Το αμφίδρομο, μεταξύ Φερνάντο Σάντος και Ζαγοράκη, το ξέραμε. Αυτές τις μέρες, αυταπόδεικτο πλέον, μονάχα επιβεβαιώθηκε (ότι, στον χρόνο που μεσολάβησε, δεν ατόνησε). Επίσης, επιβεβαιώνεται ότι ο πρόεδρος Ζαγοράκης εμφανίζεται και δίνει τη λύση με καθυστέρηση «μιας φάσης», αργά ανακλαστικά, αφότου το πρόβλημα ανακύπτει. Το ζήσαμε, για αρχή, με το χορτάρι στην Τούμπα. Εδωσε ήσσονα σημασία, ήταν άλλα που έμπαιναν πάνω πάνω στη λίστα με τις προτεραιότητες, το αμέλησε, φτάσαμε στο φιάσκο και στο κράξιμο, την άλλη μέρα το πρωί... ρυθμίστηκε (όπως, καλή ώρα, τώρα με το Παγκρήτιο!)

Ο λίντερ, όμως, είναι για να προλαβαίνει προτού, καν, γίνει (η όποια υπόθεση) πρόβλημα. Ο τεχνικός είναι το άλφα και το ωμέγα για τη βιτρίνα, δηλαδή για το ποδοσφαιρικό τμήμα, του οργανισμού. Ο ποδοσφαιριστής Ζαγοράκης είχε ζήσει τον τεχνικό Παράσχο, και ο πρόεδρος Ζαγοράκης βρήκε (δεν επέλεξε για) τεχνικό τον Παράσχο. Απ' την πρώτη στιγμή ήταν παραπάνω από εμφανές ότι, εάν δεν τον εύρισκε, δεν θα τον είχε προσλάβει αυτοβούλως (κι από καρδιάς) ποτέ. Το άφησε, και αυτό, πίσω. Δεν μερίμνησε να σπάσει, εγκαίρως, τα αυγά. Το άφησε πίσω, το βρήκε μπροστά.

Εδώ, η διστακτικότητα βγαίνει στον Ζαγοράκη, από καραμπόλα, σε καλό. Εάν έσπαζε τ' αυγά τον Ιούλιο, και τότε δεσμευόταν με νέο προπονητή, το καλό είναι ότι τώρα δεν θα μπορούσε να του προσάψει κανείς (σε θέματα σαβουάρ βιβρ) το παραμικρό. Το κακό, πάλι, είναι ότι τώρα δεν θα μπορούσε, θα 'ταν ρεαλιστικά αδύνατο, να επωφεληθεί. Να... διώξει αμέσως τον νέο και να πάρει «επί τη ευκαιρία» (της απόλυσης από την Μπενφίκα) τον αγαπημένο του Φερνάντο Σάντος! Ηταν ωστόσο, όλο αυτό μία σύμπτωση. Ευτυχής, οπωσδήποτε, σύμπτωση για τον ΠΑΟΚ. Αλλά μόνον σύμπτωση.

Ο (ασύμβατος, ανήμπορος να τα βάλει με το μεγαλοπρεπές χάος της Μπενφίκα) Φερνάντο Σάντος δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση για ν' αναδειχθεί αυτό που, στη Θεσσαλονίκη, είναι: Ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός» στη συγκυρία που ο «Δικέφαλος του Βορρά» διανύει. Το μαρτυρά η αντίστοιχη προ τριετίας ιστορία, όταν (σε παρεμφερείς περιρρέουσες συνθήκες) ανέλαβε την ΑΕΚ. Το γνωρίζει, βαθιά μέσα του, ο Ζαγοράκης. Το να μην το υποστηρίξει μέχρι θανάτου, συνεπώς, δεν θα είναι εγκληματικό για τον «Τεό». Θα είναι αυτοκαταστροφικό για τον «νέο» ΠΑΟΚ.
Ο εξαντλητικός Φερνάντο Σάντος θα εφοδιάσει όποιον θέλει, και επιδέχεται, να μάθει. Οι (πολλοί) μικροί, όσοι κουβαλάνε την όρεξη και τη φιλοδοξία να τον ακούσουν, θα γίνουν (εάν αντέξουν την πίεση του φροντιστηρίου) καλύτεροι παίκτες. Θα γίνουν, από αγράμματοι της μπάλας, εγγράμματοι. Θα το καταλάβουν, τι αρματωσιά θα πάρουν, όταν στην καριέρα τους θα αξιωθούν να κάνουν το επόμενο, προς τα επάνω, βήμα. Τότε, νοερά θα τον ευγνωμονούν.