Bonus για τους Ελληνες (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Aκουγόταν ένα ακόμα κόλλημα του Οτο Ρεχάγκελ στη γενιά του Euro του 2004. Ο Τάκης Φύσσας στην Εθνική; Καλός παίκτης, χρυσό παιδί ο Τάκης, αλλά οι καλές ποδοσφαιρικές του μέρες βρίσκονται δύο και βάλε χρόνια πριν. Ακόμα και στα περσινά ματς με την ΑΕΚ είχε φανεί ότι ο Φύσσας έχει χάσει πολύ από την ταχύτητά του και, παρά τα όσα λένε στον Παναθηναϊκό, η μεταγραφή του ήταν της τελευταίας στιγμής και προέκυψε από τον τραυματισμό του Σέριτς. Αλλά αν το ξανασκεφτούμε, εκτός αν ο Ρεχάγκελ αποφάσιζε να καλέσει τον Τζιωρτζιόπουλο από την Κύπρο, τον Παπαδημητρίου στα 31 του ή τον Μονιάκη από τον ΟΦΗ, αριστερός μπακ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Και επειδή τίποτα δεν συμβαίνει από μόνο του, την ευθύνη έχουν οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας.

Για πρώτη φορά φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ οι ξένοι παίκτες ήταν περισσότεροι από τους Αγγλους. Αλλά στην Πρέμιερ Λιγκ παίζει το la creme de la creme του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Και οι χώρες που εξάγουν ποδοσφαιριστές δεν σημαίνει ότι έχουν στα δικά τους πρωταθλήματα πλειονότητα ξένων παικτών. Για παράδειγμα, οι σκανδιναβικές χώρες έχουν σχεδόν αποκλειστικά ξένους από υποβαθμισμένες οικονομικά χώρες, νέους σε ηλικία, με τη λογική κάποια στιγμή να πουληθούν. Είναι και το μοναδικό λογικό μοντέλο που να μπορεί να ακολουθήσει η Ελλάδα. Ντόπιοι παίκτες συν παίκτες από Αλβανία, ΠΓΔΜ, που νιώθουν ότι ο ερχομός τους στην Ελλάδα είναι κοινωνική και οικονομική αναβάθμιση. Και δεν μπορεί η Ιταλία, που έχει κατά πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, να έχει στο Καμπιονάτο το 70% των παικτών Ιταλούς, και εμείς να έχουμε ομάδες όπως ο Αρης και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ που να έχουν τρεις Ελληνες με το ζόρι. Η ΟΥΕΦA, βλέποντας το πρόβλημα της αποξένωσης των οπαδών από τους παίκτες, πέρασε διάταξη για υποχρεωτικά quota ντόπιων παικτών στο roster, από τους οποίους κάποιοι πρέπει να έχουν βγει από τα φυτώρια. Εμείς όμως τους έχουμε απλώς επειδή μας επιβάλλεται να περιλαμβάνονται, χωρίς ελπίδα να χρησιμοποιηθούν, εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι στην Ευρώπη θα ξεκινήσει ο Μενδρινός. Υπάρχει όμως μια λύση. Μέσα στα λεφτά που δίνει ο ΟΠΑΠ θα μπορούσε να περιληφθεί ένα bonus για τις ομάδες που χρησιμοποιούν Ελληνες παίκτες. Να υπάρχει δηλαδή μια ανταμοιβή που να αθροίζεται ανά αγώνα και να εισπράττεται στο τέλος της σεζόν. Μια αμοιβή που θα μπορεί να φτάνει ή να ξεπερνάει το 1 εκατ. ευρώ για τις μεγάλες ομάδες μπορεί να είναι ασήμαντη, αλλά για τις μικρότερες δεν θα είναι αμελητέα.

Το έπαθλο ας ονομαστεί «Σκέφτομαι Ελληνικά» ή κάτι τέτοιο. Αλλά το όνομα δεν είναι το σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι σε μερικά χρόνια θα έχει δημιουργηθεί μια νέα αγορά Ελλήνων παικτών που θα αποκλείει να ζητούνται οι σημερινές απίθανες τιμές που ζητήθηκαν για τον Σπυρόπουλο και τον Χριστοδουλόπουλο. Διαφορετικά, καλά να είμαστε, καλά να είναι ο Ρεχάγκελ στην Εθνική και σε 10 χρόνια πάλι θα φωνάζει τον Φύσσα.

Πριν από τρεις εβδομάδες έβλεπα τις διαφημιστικές σελίδες της εταιρείας Ολυμπιακά Ακίνητα, που ενημέρωναν πόσο καλά τα έχει πάει με τη διαχείριση των χώρων. Δεν θα σταθώ στο αν το Badminton έγινε θέατρο και στο αν το «Σπίτι της Αρσης Βαρών» δόθηκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Στο δεύτερο τουλάχιστον δεν νομίζω ότι χρειάστηκε μεγάλη διαπραγματευτική ικανότητα για να πειστεί το Πανεπιστήμιο να το πάρει τσάμπα. Οπως και δεν θα σταθώ στην κυβερνητική αδυναμία τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς να μπορέσει να αξιοποιήσει το κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά. Θα σταθώ όμως στην ανικανότητα της εταιρείας να διατηρήσει σε καλή κατάσταση τα στάδια που διατηρούν την αθλητική χρήση. Πέρυσι, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε στην Πάτρα, τα ρεπορτάζ ανέφεραν την κακή κατάσταση του γηπέδου. Σε ακόμα χειρότερη κατάσταση ήταν το Πανθεσσαλικό στάδιο, όπου έγινε ο τελικός του Κυπέλλου. Οσο για το Παγκρήτιο, η κατάσταση του χορταριού σε ένα γήπεδο που χρησιμοποιείται από τον ΟΦΗ και τον Εργοτέλη, που ελπίζω ότι πληρώνουν για τη χρήση του, ήταν αυτή που παρουσιάστηκε στην τηλεόραση. Σαν δικαιολογία προβλήθηκε η αλλαγή της εταιρείας που διατηρεί το στάδιο. Αναφέρθηκε ότι η ζημιά έγινε στον μήνα που μεσολάβησε ανάμεσα στην παραχώρηση της ευθύνης από την J&P στην Hochtief. Επειδή λοιπόν και οι δύο εταιρείες είναι από τις μεγαλύτερες στον χώρο, το ερώτημα είναι ποια εταιρεία αθέτησε τις υποχρεώσεις της, οπότε τα Ολυμπιακά Ακίνητα σκοπεύουν να διεκδικήσουν αποζημίωση ή κανένας δεν σκέφτηκε ότι στον μήνα που μεσολαβούσε ανάμεσα σε J&P και Hochtief δεν υπήρχε κάποιος να ποτίζει το χορτάρι; Κι επειδή ακούγεται ότι το χάλι του χορταριού του Παγκρήτιου είχε σαν αιτία τον δεύτερο λόγο, θα πληρώσει κάποιος έστω και με επίπληξη την πρωτοφανή αβλεψία του;

Ζούμε όμως την εποχή της επικοινωνίας. Οπου το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει, αλλά πώς παρουσιάζεται. Και όπως η ενοικίαση κάθε Ολυμπιακού χώρου σε ιδιώτες που δεν θα μπορούσαν να βάλουν πόδι στους δεδομένους χώρους, αν δεν γίνονταν οι Ολυμπιακοί, παρουσιάζεται σαν κυβερνητική επιτυχία, το ίδιο, η αντιπολίτευση προσπαθεί να ξεζουμίσει επικοινωνιακά το θέμα των πυρκαγιών. Εγινε διαδήλωση κανονική, έγινε διαδήλωση εναλλακτική, έγινε διαδήλωση σιωπηλή και τώρα για τα καμένα έκαναν διαδήλωση η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΕ, οι συμβασιούχοι πυροσβέστες και το Κοινωνικό Φόρουμ. Και επειδή η μαζικότητα της διαδήλωσης ήταν του τύπου «Αρέα, αρέα γιατί είμαστε καμιά σαρανταρέα», όλες οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες ήταν τύπου αμερικανικά πλάνα από μπούστο μέχρι κεφάλι. Και το γράφω επειδή όσο γελοίο είναι το 1555 να παρουσιάζεται σαν μέγιστη κυβερνητική επιτυχία, άλλο τόσο γελοίο είναι η αντιπολίτευση να ξεζουμίζει την αγανάκτηση για την κυβερνητική ανικανότητα σαν να είναι δικό της επίτευγμα.
Οπως η ήττα της ΑΕΚ από τη Σεβίλλη μπορεί να μην είναι και καταστροφή, αλλά δεν μπορεί να περάσει και ως επίτευγμα του Λορένσο Φερέρ. Γιατί είναι υπέρ της ΑΕΚ ότι δεν έπαιξε αντιποδόσφαιρο και μετά τις σούπες της πρώτης αγωνιστικής του πρωταθλήματος το ματς να έμοιαζε υπερθέαμα, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το αποφασίσουμε. Οταν τρώει ο Ολυμπιακός τα τέσσερα από τη Λιόν είναι αιώνιο όνειδος, αλλά όταν τρώει τα τέσσερα η ΑΕΚ από τη Σεβίλλη πανηγυρίζουμε για την ωραία ατμόσφαιρα που είχε η κερκίδα; Και αν πρωτοσέλιδο μετά τη Λιόν είχαμε βάλει τον Σκρουτζ ΜακΝτακ, γιατί να μη βάλουμε τώρα τον Ζεράλντο με καρτελίτσα τα δύο κατοστάρικα που στοίχισε, όπως δεν παρέλειψε να δηλώσει ο Φερέρ; Η μόνη διαφορά ήταν ότι μετά το ματς με τη Λιόν ο κόσμος του Ολυμπιακού είχε ξεφωνίσει τον Κόκκαλη, ενώ μετά το ματς με τη Σεβίλλη ο κόσμος της ΑΕΚ χειροκρότησε τους παίκτες. Οχι βέβαια ότι και ο κόσμος της ΑΕΚ δεν έκανε την πλάκα του με κάποιους, όπως με τον Μορέτο, που σε κάποια στιγμή αποθεώθηκε με το σύνθημα: «Αμαρέτο, Αμαρέτο».

Οπως και αξίζει τον κόπο να δει κάποιος την αναγνώριση που επιφυλάσσει ο Κύρτσος στον υφυπουργό Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Γιώργο Κωνσταντόπουλο. Το θέμα δεν είναι η ποιότητα του ξεχεσίματος, που είναι μοναδική, αλλά κυρίως ο χρόνος. Πεντέμισι λεπτά non stop τηλεοπτικού ξεχεσίματος σε δελτίο μπορεί να είναι και παγκόσμιο ρεκόρ. Το ανεπανάληπτο show μπορείτε να το βρείτε στο www.youtube.com με τον τίτλο «o kyrtsos ta eipe ola». Οσο για το αντικείμενο, το ξεχέσιμο πέφτει από την απόφαση του Κωνσταντόπουλου να δώσει τα χρήματα των αποζημιώσεων χωρίς τη συνεργασία των δημάρχων της περιοχής, με αποτέλεσμα ένα 30%, αντί να πάει στους κατοίκους της Ηλείας, να καταλήξει στο Ζεφύρι.

Αντίστοιχα, ο Ολυμπιακός δεν έχει κάποια υποχρέωση επειδή έβγαλε, χωρίς να τα υπολογίζει, 20 εκατομμύρια ευρώ να τα προσθέσει στο μεταγραφικό του μπάτζετ. Τα 20 εκατομμύρια είναι τα 15 από τον Καστίγιο συν τα 4 και κάτι από το επιπλέον ποσόν που παίρνει μετά τον αποκλεισμό της ΑΕΚ. Είναι πρωτόγονο μια διοίκηση, επειδή έβγαλε χρήμα, να είναι υποχρεωμένη να το σπαταλήσει. Από την άλλη, μια διοίκηση έχει την υποχρέωση να έχει κάποια μακροπρόθεσμα σχέδια για την ομάδα. Και αυτό που βγαίνει από τον Ολυμπιακό: «Ασε να δούμε πώς πάμε στην Ευρώπη και μετά σκεφτόμαστε για μεταγραφές». Είναι το αιώνιο ελληνικό planning «βλέποντας και κάνοντας».

Και χωρίς να νομίζω ότι απαραίτητα δείχνει τι θα γίνει στο μέλλον η κίνηση του Θόδωρου Αγγελόπουλου να σταματήσει να νοικιάζει τη σουίτα του στο Καραϊσκάκη, με τα «Αγγελοπουλάκια» -δηλαδή του γιους του Κωνσταντίνου- να πιάνουν δική τους, έχει το λιγότερο συμβολική σημασία. Γιατί, πρώτον, δείχνει ότι τα προ τετραετίας σχέδια του Θόδωρου Αγγελόπουλου εγκαταλείφθηκαν οριστικά, αλλά και σημειολογικά φέρνει τα «Αγγελοπουλάκια» μέσα στο Καραϊσκάκη. Και ας μην ξεχνάμε ότι και ο Σωκράτης Κόκκαλης από το μπάσκετ ξεκίνησε για να καταλήξει ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Αλλο βέβαια ότι με τα προβλήματα του τότε Ολυμπιακού τον είχε πάρει κοψοχρονιά.