Ο μαχητής δεν διασύρεται ποτέ (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο φάκελλος-Σεβίλλη ήταν για την ΑΕΚ «τα καλά της σεζόν», που μόλις άνοιξε. Διότι είναι το μοναδικό μέτωπο (εκτός εάν, αργότερα στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, της συμβεί να συναντήσει και την Μπάγερν) στο οποίο κρίθηκε με συμπάθεια και ανοχή. Συμπάθεια, για την προσπάθεια κόντρα στο αδύνατο. Ανοχή, απ' τη θεώρηση ότι ανάμεσα στη Σεβίλλη και στην ΑΕΚ μεσολαβεί ένα... Γκραν Κάνιον. Το χάος. Ακόμη και πέναλτι, βλέπε Κακά στο Μόντε Κάρλο την περασμένη Παρασκευή, θέλει... υπερπροσπάθεια για να (τους) το βάλεις!

Πέρυσι, όταν φιλοξένησε τη Μίλαν, η ΑΕΚ δημιούργησε τη «γιορτή του αιώνα». Ο Ακης Ζήκος, τότε, είχε πει: «οι οπαδοί μας, όταν είναι στις καλές τους, είναι οι καλύτεροι». Επιβεβαιώθηκε τη Δευτέρα. Ηταν στις καλύτερές τους.
Συνειδητοποιημένοι, πού προσέρχονταν. Σε event πιο πολύ, παρά σε αληθινό αγώνα. Κατανυκτικοί. Ποιητικοί. Ο,τι το συνειδητό δεν αλλοιώθηκε απ' την πεζή εξέλιξη του σκορ, και το event παρέμεινε event (μ' όλη τη σημασία) έως τα μεσάνυχτα, αυτός είναι ο θρίαμβός τους.

Στη νίκη, η γιορτή είναι εύκολη. Στη βαριά ήττα, πάλι, όχι και τόσο. Η ΑΕΚ, κόσμος και κλαμπ, έκαναν «για τον Πουέρτα» σε μια βραδιά περισσότερα (και καλύτερα) απ' όσα όλοι μαζί οι εταίροι της Πριμέρα, το Σαββατοκύριακο. Η ανδαλουσιανική αποστολή έφυγε γεμάτη αισθήματα και εντυπώσεις, σε αντιστοιχία με την πραγματικότητα που βίωσαν σε τρεις ώρες μέσα. Οχι σε αντιστοιχία με τα κλισέ, infierno griego, ελληνική κόλαση και λοιπά ευρήματα. Κάναμε, για μια φορά, εξαγωγή καλής φήμης. Αν και, πάντοτε, τα κακά νέα είναι που τρέχουν πιο γρήγορα...
Υπό το πρίσμα-Σεβίλλη, η επίκριση για τα σφάλματα ατονεί. Και όλα τέλεια να τά 'κανε η ΑΕΚ, ξανά η Σεβίλλη θα προκρινόταν. Χάνεται, συνεπώς, το νόημα. Τα «καλά», ωστόσο, τελείωσαν. Η ΑΕΚ, στη χρονιά, δεν θα κριθεί άλλη φορά έτσι. Μάνι μάνι κατά της Σάλτσμπουργκ, και μόνον ένα απ' τα σφάλματα να γίνει, ίσως θα 'ναι όλη η διαφορά ανάμεσα στην πρόκριση και τον αποκλεισμό. Πράγμα που, επίσης, δεν θα 'ναι «για θάνατο». Η Ευρώπη, εφέτος, δεν είναι top στην «κίτρινη» ατζέντα.

Αντικλιμακτικό ή όχι, top στην ατζέντα της περιόδου είναι ο Ατρόμητος, η Βέροια, ο Λεβαδειακός, ο Πανιώνιος, η Λάρισα, η Ξάνθη. Η ΑΕΚ δείχνει ότι μπορεί να παίξει αλέγρο ποδόσφαιρο. Αλέγρο σημαίνει ταχύτητα, τεχνική, πτέρυγες, συνδυασμοί, εμπνεύσεις. Διασκεδαστικότητα. Αλέγρο σημαίνει, επίσης, κενά. Ανισορροπία. Ατέλειες. Ωριμότητας και τακτικής συγκρότησης, κυρίως. Είναι στοιχεία που η «Ενωση» θα κληθεί στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας να τα βγάλει (ή, τα κακά να τα κρύψει) απέναντι σε χαμηλότερο, μεν, βαθμό δυσκολίας. Υψηλότερη, δε, πίεση απαιτήσεων.

Αρα, θέλει κότσια. Ο Σέρα Φερέρ μεταδίδει την εμπιστοσύνη ότι κάνει πιο «ακριβή» (υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να έχει, δίχως κρησάρα, ο οποιοσδήποτε) τη θέση στο ρόστερ της ΑΕΚ. Ο Παυλής έδειξε ότι το γιατί δεν δόθηκε κάπου δανεικός, όπως άλλοι, δεν ήταν «στην τύχη». Ισχύει και για τον Μπούρμπο. Ο Μπούρμπος, λύση απελπισίας (για τη θέση του Αρουαμπαρένα) στα μάτια του έξω κόσμου, στον νου του Ισπανού κόουτς ήταν λύση πλήρους επίγνωσης.

Ο Σέρα Φερέρ χτίζει, πράγμα που από τη φύση του εξελίσσεται αργά και δαπανά χρόνο, μενταλιτέ. Μπροστά απ' τον πειρασμό να καθήσει φρόνιμα και να φυλαχτεί προσφεύγοντας στη limiting-the-damage πολιτική, επιλογή που θα οδηγούσε σε ακόμη ένα «αξιοπρεπές» (όπως «Πιθχουάν») διαδικαστικό 0-2, ο Μαγιορκίνος εμφανώς προέκρινε να καθοδηγήσει στον αγωνιστικό χώρο μαχητές. Να παίξουν ντιρέκτο ποδόσφαιρο, όχι να κρυφτούν, με το αυτονόητο ρίσκο της συντριβής.

Στη μάχη, πράγματι μπορεί να φας τα μούτρα σου. Να συντριβείς. Δεν θα διασυρθείς, όμως. Ο μαχητής δεν διασύρεται ποτέ. Διασυρμός είναι το να μη μάχεσαι.