Μία νίκη που δεν μπορείς να πανηγυρίσεις (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Η χθεσινή νίκη σημαίνει πρόκριση στην επόμενη φάση. Με τουλάχιστον δύο βαθμούς «προίκα», όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του σημερινού αγώνα Σερβίας - Ισραήλ. Το ντέρμπι του ομίλου με τους Ρώσους είναι το επόμενο μεγάλο βήμα για την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και μαζί η χρυσή ευκαιρία για να «εξιλεωθεί» η ελληνική ομάδα, για το χθεσινό δράμα...

Η ευκαιρία να πείσει ότι κουβαλάει μαζί της πολλά από τα πλεονεκτήματα της τελευταίας διετίας και δεν της έμειναν μόνο το πάθος, η προσήλωση στην άμυνα και ο χαρακτήρας των τελευταίων φάσεων. Συγγνώμη, αλλά με αυτά δεν πρόκειται να πάει πολύ μακριά. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο πίστευαν όσοι από τον περασμένο Σεπτέμβρη έδιναν ραντεβού για ρεβάνς στην Ισπανία, μετά τον χαμένο τελικό της Ιαπωνίας.

Η παρουσία του Δήμου Ντικούδη, το νέο... κεφάλι από τη «Λερναία Υδρα» της ομάδας του Γιαννάκη, που ξεπετάχθηκε χθες, ήταν αυτό που πέταξε στο καναβάτσο τους πεισματάρηδες Σέρβους. Με 20 πόντους, χωρίς χαμένο σουτ (6/6), και με 8 ριμπάουντ. Εφτανε η δική του συγκλονιστική παρουσία; Ελάτε τώρα, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Ηταν μία νίκη που πρέπει να λατρεύεις παθολογικά αυτή την ομάδα για να την πανηγυρίσεις. Τα όσα είδαν -ή δεν είδαν- οι διαιτητές του αγώνα ήταν πάρα πολλά. Και πολύ καθοριστικά. Εχοντας ζήσει το νόμισμα από την αντίθετη όψη (τότε που οι Σέρβοι έλυναν και έδεναν εντός και εκτός γηπέδων και τη νύφη την πληρώναμε μονίμως εμείς), δυσκολεύομαι να το προσπεράσω. Το κοινό στη Γρανάδα, πάντως, όχι οι «Πελαργοί» ή οι λιγοστοί Σέρβοι, αλλά οι τύποις ουδέτεροι Ισπανοί δεν το προσπέρασαν. Κι αυτό είναι κρίμα για το ίματζ μίας ομάδας, που έχει φτάσει τόσο ψηλά μόνο με την αξία της. Αν κάποιοι θεωρούν ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα νομιμοποιούν και τη χρήση άλλων μέσων, κακό της κάνουν...