Ενα πρωτάθλημα με ανέτοιμες ομάδες (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ποιο είναι το πρώτο αυθόρμητο συμπέρασμα που έρχεται στο μυαλό παρακολουθώντας το ξεκίνημα του πρωταθλήματος; Πως αν δεν συμβεί κάτι συγκλονιστικό, η καλή παρουσία μας στην Ευρώπη, την οποία τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, αφού κατρακυλήσαμε στη 18η θέση, θα μείνει απλώς επιθυμία.

Ο Ολυμπιακός απέχει πολύ από το να είναι ανταγωνιστικός στον όμιλο με τη Ρεάλ και τη Βέρντερ και το πρώτο ματς με τη Λάτσιο, στο οποίο θα κριθούν σχεδόν τα πάντα, θα γίνει χωρίς κόσμο. Η εικόνα που άφησε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας η ομάδα του Τάκη Λεμονή δεν ήταν κακή, αλλά δεν ήταν και κάτι που θα τρόμαξε τους κατασκόπους των αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός «ψώνισε» καλά και το ότι διαθέτει τους ποιοτικούς Γκαλέτι και Λούα Λούα, συν τη μεγάλη προσθήκη του Λεντέσμα, τον ανεβάζει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια σε καλύτερο επίπεδο. Ομως, του λείπουν ένας εξαιρετικός στόπερ (και θα φανεί ακόμα πιο πολύ το κενό του τιμωρημένου Αντζα), ένας οργανωτής και κάποιος που θα παίξει τον ρόλο του προπέρσινου καλού Κωνσταντίνου. Πολύ φοβάμαι πως ο Κοβάσεβιτς ήρθε για τα τελευταία ένσημα, δεν έχω πειστεί ούτε για τη χρησιμότητα της απόκτησης του Ραούλ Μπράβο και φυσικά δεν υπάρχει κανένας Ντομί. Αυτός που μπορεί να βοηθήσει είναι ο Αρτσούμπι. Η τεχνική του κατάρτιση είναι για Οσκαρ και πίστευα από την πρώτη μέρα που ακούστηκε το όνομά του πως θα ήταν ιδανική περίπτωση. Η εμφάνισή του δίπλα στον Μέσι και τον Αγουέρο στο Παγκόσμιο Νέων πριν από δύο χρόνια στην Ολλανδία, όπου οδήγησαν την Αργεντινή στην κατάκτηση του τίτλου, με είχε εντυπωσιάσει. Οτι του λείπει σωματική δύναμη δεν είναι κάτι φοβερό και διορθώνεται. Ο Λεμονής έχει ακούσει πολλά, αλλά πιστεύω πως δουλεύει σωστά. Στην Ελλάδα πάλι θα έχει τον πρώτο λόγο ο Ολυμπιακός, αλλά η Ευρώπη, στην τελευταία χρονιά απευθείας συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ, πιστεύω πως είναι μια ουτοπία.

Η ΑΕΚ είναι αυτή που δείχνει έτοιμη να αμφισβητήσει τους πρωταθλητές και η μόνη για την οποία έχουμε διπλό δείγμα γραφής. Με μία σημαντική διαφορά: αντιμετώπισε την πιο σταθερή σε υψηλό επίπεδο ομάδα της Ευρώπης την τελευταία διετία και φυσιολογικά έχασε πολλά με λίγα. Οποιος νομίζει πως ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός θα γλίτωναν με λιγότερα από τη Σεβίλλη είναι βαθιά νυχτωμένος. Η «Ενωση» έβγαλε, ειδικά στα πρώτα 35 λεπτά της ρεβάνς, αλλά και στο πρώτο ημίχρονο στη Σεβίλλη ένα εξαιρετικό πρόσωπο. Ομάδα με αυτοματισμούς, δουλεμένη καλά και με ικανότητα πλαγιοκόπησης, αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, φτάνει να βελτιώσει τον τρόπο αμυντικής λειτουργίας (ο Τσιρίλο δεν καλύφτηκε) και να ξεμπερδέψει με το πρόβλημα του φορ. Αν ο Μπλάνκο βγει, τότε δεν θα έχει πρόβλημα, όπως αξίζει περισσότερες ευκαιρίες ο Παυλής. Ο Ριβάλντο με τον Λυμπερόπουλο παίζουν ακριβώς στους ίδιους χώρους και μπερδεύονται μεταξύ τους. Μεγαλύτερο ερωτηματικό παραμένει ο Μορέτο, ο οποίος προσωπικά δεν με γεμίζει εμπιστοσύνη. Ο Κούτσιακ θα ήταν μία πολύ καλύτερη επιλογή, αλλά τώρα είναι αργά.

Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα πολλή δουλειά μπροστά του. Ελεγα τον Ιούλιο, και αντιμετώπιζα τη χλεύη των… ειδικών του γλυκού νερού του «πράσινου» Τύπου, πως στερείται με την απουσία Γκονζάλες της τελικής πάσας, πως ο Μάτος είναι εξαιρετικός ανασταλτικά όπως ήταν και στην Κορίνθιανς, αλλά χωρίς πρωτοβουλίες και προτιμά το παράλληλο ποδόσφαιρο, πως θέλει έναν κλασικό φορ περιοχής και πως ο Ενακαρίρε στη Σπόρτινγκ ήταν κίνδυνος θάνατος. Οποιοι είδαν χωρίς τσίμπλες στα μάτια το ντέρμπι διαπίστωσαν πολύ γρήγορα πως αυτή είναι η ωμή αλήθεια για τον ΠΑΟ. Δεν θέλω να κρίνω ακόμα τον Πεσέιρο, για τον οποίο έχω εκφράσει τους όποιους δισταγμούς μου από την πρώτη μέρα που ήρθε.

Οσο για τους υπόλοιπους, ο Αρης άρχισε να γκρεμίζει γρήγορα ό,τι έχτιζε με κόπο ένα χρόνο. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα έχει τύχη με τη Σαραγόσα, αφού έτσι και αλλιώς θα είναι δύσκολα τα πράγματα, όμως με την αναστάτωση που προκλήθηκε δυσκολεύουν οι συνθήκες. Ο Πανιώνιος δεν ήταν κακός στη Θεσσαλονίκη αλλά είναι ακόμα ανέτοιμος. Ευτυχώς γι' αυτόν, η Σοσό πάει από το κακό στο χειρότερο. Η Λάρισα, τέλος, άρχισε με νίκη και… στενοχώρησε αυτούς που περιμένουν στη γωνία τον Δώνη! Είναι για να παλαβώνει κανείς με αυτά που συμβαίνουν στην πόλη που αγαπά την ομάδα της και που την είδε να παίρνει το Κύπελλο τον Μάιο. Η υστερία που προκαλείται μερικές φορές από τις υπερβολικές απαιτήσεις των οπαδών εξελίσσεται σε παράνοια! Το κακό για την ΑΕΛ είναι πως η Μπλάκμπερν δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Το καλό είναι πως η ομάδα διοικείται από έναν άνθρωπο, τον Κώστα Πηλαδάκη, που η πορεία της ζωής του έχει αποδείξει πως ξέρει να κουμαντάρει στα δύσκολα.

Από τους υπόλοιπους της πρεμιέρας, στέκομαι ιδίως στον Εργοτέλη. Η περίπτωσή του αποδεικνύει πως όταν άνθρωποι που ξέρουν να διοικούν χειρίζονται τις τύχες μιας ομάδας, μπορούν να κινήσουν και βουνά. Ο Σουλτάτος και ο Τζώρτζογλου είναι παράγοντες σπάνιας κοπής και οι επιλογές τους είναι προσεκτικές. Ο Καραγεωργίου είναι προπονητής με γνώσεις, ο οποίος δούλεψε καλά όλο το καλοκαίρι και δεν επηρεάστηκε από τις ήττες των φιλικών. Αυτά που δούλευε καιρό βγήκαν στο γήπεδο προχθές και ο Εργοτέλης έφυγε νικητής από την έδρα του Ηρακλή, ο οποίος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και φέτος θα κινδυνέψει.