«Πράσινοι» και «κόκκινοι»: ομοιότητες και διαφορές (SportDay / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Το πώς αξιολογεί κάποιος την πρεμιέρα ενός πρωταθλήματος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις προσδοκίες που έχει από την πρώτη αγωνιστική. Γιατί έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η πρώτη αγωνιστική; Μα διότι πιστεύουμε ότι θα μας παρουσιάσει ενδείξεις για τα χαρακτηριστικά του νέου πρωταθλήματος και για το πρόσωπο των ομάδων.

Ε, σημαντικό ρόλο παίζει και η «ποδοσφαιρική στέρηση» του καλοκαιριού, αν υποτεθεί ότι μας έλειψε το ποδόσφαιρο σε τέτοιο βαθμό, και η εικόνα -η διαχειριστική και οργανωτική- που θα παρουσιάσει το πρωτάθλημα, το οποίο για δεύτερη χρονιά διεξάγεται με την ευθύνη της Σούπερ Λίγκας. Φυσικά, συμπεράσματα σε τέτοιας μορφής προβληματισμούς προκύπτουν ύστερα από καιρό. Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι από την πρώτη αγωνιστική περιμέναμε περισσότερα πράγματα ή για να το θέσω πιο σωστά, μάλλον φοβόμασταν ότι θα συμβούν χειρότερα πράγματα εξαιτίας του ντέρμπι. Πολλοί φοβόμασταν ότι από σήμερα και για όλη τη βδομάδα θα συζητούσαμε για τις διαιτητικές αποφάσεις, ενδεχομένως και για επεισόδια.

Ο Κασναφέρης, δεδομένων των συνθηκών και της πίεσης που είχε το παιχνίδι, χωρίς να αποφύγει κάποια μικρά λάθη, τα πήγε καλά. Κάθε προσπάθεια να επικεντρωθεί η συζήτηση για το ντέρμπι πάνω σε διαιτητικά λάθη δείχνει μια ποδοσφαιρική καθυστέρηση που όσο τη συντηρούμε τόσο μικραίνει την αντίληψη που έχουμε για το ποδόσφαιρο. Η εικόνα του ντέρμπι ήταν καλύτερη από ό,τι την περίμενα. Μπορεί να μην παίχτηκε ποδόσφαιρο τέτοιας ποιότητας που θα κρατήσει το παιχνίδι στη μνήμη μας –άλλωστε, δεν υπήρχε ούτε ένα γκολ– αλλά ήταν ένα ζωντανό παιχνίδι, με πάθος, που δεν άφηνε τον θεατή αδιάφορο. Σε ό,τι αφορά την εικόνα των δύο ομάδων, η διαφορά τους ήταν ότι ο ΠΑΟ βασίστηκε περισσότερο στο σύστημα, στην τακτική που είχε εκπονήσει ο προπονητής του, την ώρα που ο Ολυμπιακός βασίστηκε στις ατομικές ικανότητες κάποιων ποδοσφαιριστών του. Αυτή η διαφορά προσέγγισης στο παιχνίδι δημιούργησε διαφορετικά προβλήματα στον καθέναν από τους δύο μονομάχους. Η τακτική, που είχε στο μυαλό του ο Πεσέιρο, είναι προφανές ότι δεν του βγήκε μέσα στο γήπεδο, με κύριο αποτέλεσμα να μην απειληθεί σοβαρά η εστία του Νικοπολίδη ούτε μία φορά, αν εξαιρέσει κάποιος το φάουλ του Μάτος.

Από την άλλη πλευρά, ίσως ο Ολυμπιακός να είχε καλύτερη τύχη, αν οι ποδοσφαιρικές ικανότητες κάποιων ποδοσφαιριστών του δεν δημιουργούσαν πρόβλημα στην ομαδικότητα της ομάδας. Διαβάζοντας και ακούγοντας ότι οι δύο ομάδες ήταν ανέτοιμες, υποθέτω πως αυτή η επισήμανση αφορά την αγωνιστική τους τακτική, αυτό που λέμε «σύστημα». Μπορεί οι απουσίες που είχαν και οι δύο πλευρές να έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά οι προπονητές δοκίμασαν πράγματα που ίσως χρειαστεί να ξαναδοκιμάσουν στην πορεία της χρονιάς. Εκείνο που θεωρώ κάπως παράξενο, σε σχέση με το ντέρμπι της Κυριακής, έχει να κάνει με το πρώτο ματς της αγωνιστικής, το οποίο έγινε στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Την εικόνα, την αγωνιστική, που παρουσίασαν οι Αρης και Πανιώνιος περίμενα να τη δω από τους δύο «μεγάλους» και το αντίστροφο. Και όταν οι «μικροί» -ή τουλάχιστον εκείνοι που έχουν ευρωπαϊκές βλέψεις, αλλά δεν είναι στην πρώτη γραμμή δυναμικότητας- αρχίζουν να παίζουν με τον «υπολογισμό» που παίζουν πολλές φορές οι «μεγάλοι», τότε βλέπω την ανία να ξεμυτίζει από τη γωνία.

Για γέλια ή για κλάματα;

Οσο προχωρούμε προς τις εκλογές τόσο περισσότερο γίνεται εμφανές ότι προγραμματική συζήτηση για την ενημέρωση των πολιτών δεν πρόκειται να γίνει. Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου φαινόταν ότι όλη η συζήτηση θα επικεντρωνόταν στο ζήτημα των ομολόγων, αν και αυτή η συζήτηση, με την ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν θα έμπαινε στην ουσία του ζητήματος. Την καταλήστευση των πόρων των ταμείων, κατ’ εξακολούθηση, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και ύστερα.

Μετά προέκυψε η τραγωδία των πυρκαγιών σε Εύβοια και Πελοπόννησο και, όπως άρμοζε στα δύο μεγάλα κόμματα που είναι μηχανισμοί δημιουργίας και συντήρησης πελατειακών σχέσεων, η συζήτηση επικεντρώθηκε στο ποιος μπορεί να δώσει τα περισσότερα σε περισσότερους και με καλύτερους όρους. Οχι για να κλείσουν οι πληγές του τόπου και των ανθρώπων και για να αναδημιουργηθεί ο παραγωγικός ιστός, αλλά για να εξασφαλισθούν οι απαραίτητες ψήφοι και, από την πλευρά της απερχόμενης κυβέρνησης, να φύγει από το προσκήνιο η συζήτηση για τις ευθύνες της. Και αυτός ο διαγκωνισμός «παροχών» προς τους πυρόπληκτους δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα κυνικό επικοινωνιακό παιχνίδι.

Το απαράδεκτο στοιχείο όλης αυτής της «πολιτικής» συμπεριφοράς των δύο κομμάτων είναι ότι οι επικοινωνιακές τους τακτικές δείχνουν πως αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν ηλίθιους. Από τα τηλεοπτικά πλάνα του πρωθυπουργού που δείχνει στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τις καμένες εκτάσεις στον χάρτη της Ηλείας, μέσα στο ελικόπτερο που πετά με ανοιχτή την πόρτα (πράγμα που υπογράμμισαν με έμφαση τα δελτία της κρατικής τηλεόρασης), μέχρι την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στην απόφαση του Αρείου Πάγου για την υποψηφιότητα της Φ. Γεννηματά.

Αντίδραση που γίνεται με όρους και ρητορική των αρχών της δεκαετίας του '80 και θυμίζει τον Γαργαλάκο του ιστορικού Καναλιού 29, αλλά αποσιωπά -επιλεκτικά- το υπαρκτό πρόβλημα εκλογιμότητας της κυρίας Φώφης. Εκείνο που με ανησυχεί, αλλά πιο πολύ με κάνει να λυπάμαι, είναι ότι ένα σωρό νέοι άνθρωποι, που θα επιλέξουν κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουν ως μόνη τους φιλοδοξία να διατηρήσουν το μοντέλο διακυβέρνησης που εγγυάται τη σίτισή τους στο κρατικό πρυτανείο, παραβλέποντας ότι με αυτόν τον τρόπο έχουν ήδη εκποιήσει το μέλλον τους -όπως και των παιδιών τους- με χαμηλό επιτόκιο.