...Κατά τα λοιπά, πήγε (ο Παναθηναϊκός) καλά! (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η τριετία 2004-07, σταθερά καθοδική για τον Παναθηναϊκό μετά την κατάκτηση του νταμπλ, επιμήκυνε τον δρόμο και διαπλάτυνε το έδαφος. Απ' τις ομάδες αιχμής της χώρας, οι «πράσινοι» έχουν τον πιο πολύ (δρόμο) να διανύσουν.
Και το πιο πολύ (χαμένο έδαφος) να υπερκαλύψουν. Για να επανέλθουν, κατ' αρχήν σε θέση ισορροπίας με τους άλλους δύο. Σε θέση ισχύος, το βλέπουμε αργότερα.

Το ξέραμε, ήταν η κοινή λογική, προτού καν εκκινήσει το πρωτάθλημα. Η πρεμιέρα του πρωταθλήματος, απλώς, το επιβεβαιώνει. Οχι το αποτέλεσμα του ντέρμπι (με την ιταλική λογική, εάν πλησιάζεις πιο κοντά στην ήττα παρά στη νίκη, η ισοπαλία είναι έξοχη κατάληξη) όσο η εικόνα. Το «τριφύλλι», ενώ υποτίθεται ότι ανήκει στην πιο βαριά κατηγορία, στην πραγματικότητα εμφανίστηκε... ελαφρών βαρών.

Σαν παγωτό διαίτης! Εάν εξαιρέσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός:
• Δεν διεισδύει απ' το πλάι.
• Δεν μπουκάρει κατά μέτωπο.
• Δεν σουτάρει.
• Δεν περνά την μπάλα στους επιθετικούς.
• Δεν δημιουργεί.
• Δεν απειλεί.
• Δεν εκμεταλλεύεται τα (πάμπολλα, προχθές, λόγω και της σπάταλης αγωνιστικής συμπεριφοράς του Ολυμπιακού) στημένα.
• Κινδυνεύει στα στημένα, και θα κινδυνεύει όσο οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν εμπεδώσει το ν' αμύνονται σε γραμμή (ζώνη) κι όχι κατ' άτομο (με χρεωμένα, εκ προοιμίου, «ένας με έναν» μαρκαρίσματα).
• Κινδυνεύει όταν οι κεντρικοί οπισθοφύλακές του αποπειρώνται να παίξουν με την μπάλα, χαμηλά, και πιέζονται.
... Κατά τα λοιπά, πήγε καλά!
Τα καλά είναι τα εξής:
• Ο Μάλαζ έδωσε σε υψηλό επίπεδο (διότι στην Ξάνθη, και σε άλλες ομάδες τύπου Ξάνθης, όλοι καλοί μοιάζουν) ένα πρώτο πειστικό δείγμα «ασφαλών χεριών».
• Με τον Δημούτσο αποδεικνύεται ότι οι καλοκαιρινές υποσχέσεις για εδώ και τώρα χρόνο συμμετοχής δεν ήταν κόλπο-δέλεαρ (να τον αποσπάσουν απ' την ΑΕΚ). Τις εννοούσαν. Το τσαγανό του παιδιού τις άξιζε.
• Η παρουσία του Καραγκούνη προσφέρει το αναμενόμενο. Είναι το σπρέι που χρωματίζει την άτονη ατμόσφαιρα, ανακατεύει τα δεδομένα, ανεβάζει το τέμπο, φθείρει τον αντίπαλο.

Ανάμεσα στα καλά και στα κακά νέα, η βεβαιότητα είναι οι προθέσεις των «πράσινων», η πηγαία διάθεσή τους, να κάνουν τα πράγματα καλά. Το α' ημίχρονο μαρτύρησε πόσο εύθραυστες μπορεί να είναι οι καλές προθέσεις. Το πάθος, στο β' ημίχρονο, μαρτύρησε δίψα ν' αλλάξουν τη μοίρα τους.

Στην ανάπαυλα, ο Παναθηναϊκός έβαζε τον θεατή σε διαδικασία... να φαντάζεται. Να προσπαθεί να «δει» πώς θα ήταν αυτή η ευάλωτη (πενιχρή σε δημιουργικότητα και άτονη σε επιθετικότητα) ομάδα:
• Με τον Νίνη μέσα.
• Με τον Ν' Ντόι στο 100%.
• Με τις μπούκες, και τα ξαφνικά σουτ, του Σαλπιγγίδη.
• Με τον Εκι, στην καρδιά των γεγονότων.
• Με τον Ιβανσιτς, στο πλάι.
• Με την τεχνική του Μόρις, και τη φυσική δύναμη του Σαριέγι, στα μετόπισθεν.
• Με τον «παλαιό καλό» Φύσσα να κλειδώνει το αριστερό άκρο.

Τα ερωτήματα θ' απαντηθούν, εν καιρώ. Ισως, τον Ιανουάριο, στο Καραϊσκάκη! Κάθε ερώτημα ισούται με μία ελπίδα για το (κάτι) καλύτερο. Το αρνητικό είναι ότι, ώσπου ν' απαντηθούν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, το δύσπιστο κοινό του Παναθηναϊκού... δεν περιμένει. Τουλάχιστον, και τούτο ήταν πανεύκολο να το ψυχανεμιστείς την Κυριακή το βράδυ στο γήπεδο, δεν περιμένει με ευμενή (προ)διάθεση.

Για να 'μαι απολύτως ειλικρινής, δεν γνωρίζω (και δεν ξοδεύω τον χρόνο μου, ρισκάροντας την πλήξη, να ρωτήσω για να μάθω) εάν ή γιατί μαλώνουν με τον Τζίγκερ κι αφήνουν το πέταλο στην κερκίδα... αραιοκατοικημένο. Γνωρίζω μόνο πως, ό,τι και να τρέχει, είμαι με τον Τζίγκερ. Τώρα τελευταία, άλλωστε, μου 'χει βγει πολλή «αριστερή» αρθρογραφία, κι ο Χελάκης με συμβούλευσε να το κοιτάξω. Εδώ, όμως, μου βγαίνει αυθόρμητο... το δεξιό σκουλήκι!