Για την ΑΕΚ υπάρχουν δύο παιχνίδια χθες. Αυτό που έκανε μέχρι το 30' και αυτό που έγινε από το 30' μέχρι το 55'. Τα πρώτα τριάντα λεπτά είχε το θάρρος να βγει μπροστά. Σε αυτό το διάστημα έδειξε ότι έχει σχέδιο να αναπτύσσεται και από τα άκρα και από τον άξονα. Οχι όμως και την ταχύτητα μεσοεπιθετικά και επιθετικά για να εκμεταλλευτεί τις ασίστ του Ριβάλντο. Ανέτοιμη να το κάνει αυτό, γιατί απέκτησε την τελευταία στιγμή έναν επιθετικό με ταχύτητα, τον Μπλάνκο. Και υπάρχει το παιχνίδι που έκανε τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά του πρώτου ημιχρόνου.
Εκεί όπου απέδειξε ότι έχει σημαντικά προβλήματα στην αμυντική γραμμή της, τα οποία οφείλονται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει αντικαταστάτης του Αρουαμπαρένα, στο ότι δεν έχει άλλο αμυντικό πλην του Δέλλα για να ηρεμήσει την άμυνα και έχει σημαντικές αδυναμίες στην ανασταλτική συμπεριφορά της στις στημένες φάσεις. Δεν έχει και τερματοφύλακα ικανό να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμπαικτών του. Αυτές οι αδυναμίες είναι κυρίως συνέπεια μεταγραφικού σχεδιασμού, που κατά το ήμισυ μου μοιάζει να εκτελέστηκε στο πόδι. Απέναντι σε μια ομάδα-κομπιούτερ, όπως η Σεβίλλη, ήταν ικανή παίζοντας για ακόμα μια φορά στο ρελαντί να φανερώσει όλες αυτές τις αδυναμίες της ΑΕΚ.
Καλό το μάθημα, αρκεί να το αξιοποιήσει ο Φερέρ ώστε να θωρακίσει αμυντικά την ΑΕΚ και να βάλει περισσότερη ταχύτητα στην επίθεση. Γιατί το παιχνίδι το χθεσινό έμοιαζε από πριν χαμένο. Το θέμα είναι τι θα κάνει στο πρωτάθλημα και στο ΟΥΕΦΑ. Εκεί που δεν θα συναντά κάθε εβδομάδα ομάδες με το μπάτζετ της Σεβίλλης και άρα ο «Δον Λορένσο» δεν θα μπορεί να έχει εύκολη τη δικαιολογία.