Ένας κανονικός Άρης σε… μη κανονικές συνθήκες

Αρχικά δεν είχα την πρόθεση να ασχοληθώ σοβαρά με ένα παιχνίδι η τύχη του οποίου είχε προαποφασιστεί την Πέμπτη με την απόφαση του Κλάτεμπεργκ να μην ορίσει ξένο διαιτητή. Μια απόφαση την επικύρωση της οποίας είδαμε ήδη από το πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ. Έναν διαιτητή να αρνείται να αποβάλει τον Ρότα με δεύτερη κίτρινη μόλις στο 17΄ (η κίνηση του Γιαννίκη να τον αποσύρει αμέσως μετά αποτελεί κυνική παραδοχή όπως και η απίστευτη ομολογία του ίδιου του παίκτη σε δηλώσεις του ότι ο 4ος προέτρεψε τον προπονητή του ουσιαστικά να τον βγάλει). Σαν να λέμε… θέλει να χαρά να κρυφτεί και δεν μπορεί.

Αλέξης Σαββόπουλος

Φυσικά για να μην υπάρχουν αμφιβολίες αφού ο Άρης είχε πάρει ήδη τα ηνία της αναμέτρησης, δίνει και ένα πολύ αυστηρό πέναλτι για να «κλειδώσει» το παιχνίδι… ευνουχίζοντας την καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Δυστυχώς οι φόβοι του Άρη επιβεβαιώθηκαν. Είχε φανεί το κλίμα που θα συναντούσε από τις αήθης επιθέσεις μέσα στην εβδομάδα, στην απαίτηση να ζητήσει ξένο διαιτητή. Το ήξεραν ότι επί ίσοις όροις, θα τα έβρισκαν σκούρα. Εδώ τα χρειάστηκαν ακόμη και με χείρα βοηθείας από τον Διαμαντόπουλο.

Δεν θα το κάνω όμως- για να επιστρέψω στην εισαγωγή μου- γιατί πρέπει να απονεμηθούν τα εύσημα στην ομάδα που με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο, πήγε- δίχως δεκανίκια και διαιτητικές πλάτες, να παίξει ποδόσφαιρο, σεβόμενη το άθλημα και όσους (γιατί ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί) κάθισαν να δουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δίχως παρωπίδες. Που έκανε 22 τελικές έναντι μόλις πέντε των γηπεδούχων, που είχε 13 κόρνερ έναντι κανενός της ΑΕΚ και κατοχή μπάλας 56-44 περιορίζοντας σε μόλις 17 τα λάθη. Που έκανε την ΑΕΚ να… κρεμαστεί από τα δοκάρια στο δεύτερο ημίχρονο και τους 30.000 οπαδούς της να κοιτάζουν το χρονόμετρο ελπίζοντας ότι ο χρόνος θα κυλήσει πιο γρήγορα για να τελειώσει το μαρτύριο της σταγόνας. Σε συνθήκες κανονικότητας και απόλυτης ισονομίας, δηλαδή με έναν ξένο ρέφερι, ο Άρης δεν επρόκειτο να χάσει. Όπως δεν έχασε και πέρσι όταν ο διαιτητής δεν ήταν Έλληνας. Εκτός και αν πρέπει στο τέλος να πει και ευχαριστώ που δόθηκε αποβολή στον Μήτογλου παρότι και σε αυτή ο Διαμαντόπουλος αρχικά πήγε να το κάνει… γαργάρα αλλά την ύστατη ώρα τον έσωσε από την διαπόμπευση ο varιστας.

Στους παίκτες του Άρη αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την στάση τους απέναντι στους εαυτούς τους, την φανέλα που φορούν και στο ίδιο το άθλημα. Το πάλεψαν και έφυγαν από το ΟΑΚΑ με την αίσθηση της καλύτερης ομάδας αλλά και του ανικανοποίητου. Έβαλαν την μπάλα κάτω και έκαναν την ΑΕΚ να φαίνεται μικρή ομάδα. Το ότι δεν πήραν ούτε ένα βαθμό οφείλεται στην αδυναμία να μετουσιώσουν σε εύκολο γκολ την υπεροχή τους στο χορτάρι. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν το παράτησαν και έκαναν ευκαιρίες όπως αυτήξ που χάνει ο Σάσα. Ίσως όχι κάθε φορά και με τον πιο ορθόδοξο τρόπο (πχ κάποια αδιανόητα σουτ από μακριά ή κάποια γεμίσματα). Ο Άρης είναι μια ομάδα που έχει τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά της. Δεν θα τα κρύψει ποτέ. Ταυτόχρονα όμως έχει το δικαίωμα να την αντιμετωπίζουν με σεβασμό… και ο καθένας να παίρνει αυτό που δικαιούται στο χορτάρι.

Για όσα καταγγέλλει επίσημα ο Άρης ότι έλαβαν χώρα στην ανάπαυλα οφείλει να ασχοληθεί σοβαρά η δικαιοσύνη, η αστυνομία που ήταν παρούσα και ο αρμόδιος αθλητικός εισαγγελέας γιατί και πέρσι υπήρξαν σοβαρές καταγγελίες από τον ίδιο τον διαιτητή μάλιστα σε αυτό το γήπεδο, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Εύχομαι οι παρατηρητές που ήταν στο γήπεδο και έχουν ευθύνη να καταγράφουν να μην… πάθουν καταρράκτη και να συντάξουν μια έκθεση που να περιγράφει όσα έγιναν. Η εξυγίανση που βαυκαλίζονται και την έχουν κάνει… λάστιχο δεν είναι απλά μια λέξη της πλούσιας ελληνικής γλώσσας.

Για τον Άρη είναι σαφές ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ. Και η στεναχώρια μαζί με… τσατίλα για το χθεσινό αδίκως χαμένο ματς μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε πείσμα στα επόμενα παιχνίδια. Το γκρουπ μοιάζει να βρίσκει ρυθμό, τις απαραίτητες προσαρμογές και να ξαναγίνεται ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Ο τρόπος που υπερασπίστηκε ο Ιτούρμπε τον συμπαίκτη του στο τέλος φανερώνει την επιστροφή του ομαδικού spirit. Όταν σε ματς εκτός έδρας με δυνατό αντίπαλο, τη διαιτησία κόντρα, σημεία και τέρατα στα αποδυτήρια όπως καταγγέλθηκαν και 30.000 κόσμο έχεις αυτή την εικόνα, μόνο να αισιοδοξείς μπορείς για τη συνέχεια.

ΥΓ. Η δουλειά του προπονητή δεν είναι να μιλάει για τους διαιτητές αλλά για την ομάδα του. Το ότι ο Άκης Μάντζιος αποφάσισε να… «τσαλακωθεί» δίνοντας υπόσταση στα δικαιολογημένα παράπονα της ομάδας του με τις δηλώσεις του δείχνει αφενός ότι νιώθει που βρίσκεται και αφετέρου την αγανάκτηση που βίωσε και ο ίδιος αν και δεν το συνηθίζει να βγαίνει έξω από τα ρούχα του.

ΥΓ 2. Ο Μπράμπετς μετά το τέλος του αγώνα ήταν απορημένος με τον διαιτητή και τα όσα συνέβησαν στην ανάπαυλα. Απολύτως δικαιολογημένο, πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο επιπέδου Κολομβίας. Ήταν και το πέναλτι ανακάλυψη-εξυπηρέτηση του διαιτητή που τον έκανε απαρηγόρητο.