Αφιέρωμα Αυτοκινήτου: Ταξιδεύοντας στο αύριο

Θα υπάρξουν αυτόνομα οχήματα;

Οι τεχνολογίες της αυτόνομης κίνησης έχουν ήδη μπει στη ζωή μας με τη μορφή εφαρμογών ενεργητικής ασφάλειας, ωστόσο υπάρχει αρκετός δρόμος που θα πρέπει να διανυθεί ώστε να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για την πλήρη… αυτονόμηση των οχημάτων. Επί της ουσίας θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ολό – κληρο «οικοσύστημα» το οποίο θα επιτρέπει την ασφαλή κίνηση αυτόνομων οχημάτων όχι μόνο σε κλειστούς αυτοκινητόδρομους, αλλά και σε πιο σύνθετα και εκτεθειμένα σε εξωτερικούς παράγοντες οδικά δίκτυα. Ένα ακόμα κρίσιμο κομμάτι του παζλ το οποίο μένει να συμπληρωθεί ώστε να επιταχυνθεί η εξέλιξη των αυτόνομων οχημάτων είναι το νομικό πλαίσιο το οποίο θα περικλείει την αυτόνομη κίνηση, θέτοντας τους βασικούς κανόνες του «παιχνιδιού». Μπορεί, λοιπόν, η σκέψη της απουσίας του οδηγού από τα πηδάλια ενός αυτοκινήτου να μας τρομάζει, στην πραγματικότητα ωστόσο τα αυτόνομα οχήματα θα είναι ασφαλέστερα, καθώς σχεδόν το 90% των ατυχημάτων που σημειώνονται στις ημέρες μας οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος.

Επαρκεί η ενέργεια για τη φόρτιση χιλιάδων ηλεκτρικών οχημάτων;

Τα αποτελέσματα των πρώτων δοκιμών μαζικής φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, προκαλώντας σε τοπικό επίπεδο την κατάρρευση των δικτύων. Φυσικά, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για την ταυτόχρονη φόρτιση εκατοντάδων, χιλιάδων ηλεκτρι – κών αυτοκινήτων στις γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, χρειάζεται να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Αυτό επί της ουσίας σημαίνει ότι θα υπάρξει ο απα – ραίτητος χρόνος ώστε οι τεχνικές υποδομές της χώρας να προσαρμοστούν στις αυξημένες ανάγκες τις οποίες πρόκει – ται να δημιουργήσει η διάδοση της ηλεκτροκίνησης και να αποφευχθούν οι όποιες ενεργειακές αρρυθμίες. Η ανεύρεση νέων πηγών ενέργειας, με την ανάπτυξη των περίφημων ΑΠΕ, πρόκειται να αποτελέσει μια διέξοδο στο διαφαινόμενο ενεργειακό πρόβλημα το οποίο πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι περισσότερες χώρες του πλανήτη, όχι όμως και τη μοναδική. Κι αυτό γιατί και οι ίδιοι οι κατασκευαστές αυτοκινήτων διαθέτουν ήδη την απαιτούμενη τεχνολογία ώστε τα ίδια τα ηλεκτροκίνητα οχήματα να λειτουργούν ως υπερμεγέθη powerbanks, προσφέροντας τη δυνατότητα να επιστρέφουν ηλεκτρική ενέργεια στο δίκτυο τις ώρες αιχμής.

Θα περάσουν στην παραγωγή τα ιπτάμενα αυτοκίνητα;

Μολονότι η διαφαινόμενη επικράτηση του ηλεκτροκίνητου είδους πρόκειται να οδηγήσει στη θεαματική μείωση των εκλυόμενων ρύπων, «καθαρίζοντας» το τοπίο στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του πλανήτη, το πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης θα συνεχίζει να ταλαιπωρεί εκατομμύρια οδηγούς και να μας κοστίζει ακόμα περισσότερες εργατοώρες. Είναι θέμα… χρόνου, λοιπόν, να αναζητηθούν λύσεις οι οποίες θα εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών. Λύσεις οι οποίες περιγράφονται και ως… ουρανοκατέβατες, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι κατασκευαστές που επενδύουν στην τεχνολογία των ιπτάμενων μέσων μεταφοράς. Το παράδειγμα του ιπτάμενου «ταξί» της Airbus είναι το πιο χαρακτηριστικό –όχι όμως και το μοναδικό–, μια και στη μάχη των αιθέρων έχουν εμπλακεί και μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Hyundai. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που κρατούν πιο… χαμηλούς τόνους, αναζητώντας στο υπέδαφος τη λύση του κυκλοφοριακού προβλήματος των μεγαλουπόλεων. Στις υπόγειες λεωφόρους του μέλλοντος τον πρώτο λόγο έχει ο Elon Musk, ο οποίος έχει οραματιστεί ένα δαιδαλώδες δίκτυο υπόγειων τούνελ, μέσω των οποίων θα μπορεί κανείς να φτάσει στον προορισμό του ανεπηρέαστος είτε από τις κυκλοφοριακές είτε από τις καιρικές συνθήκες.

Θα περάσουν στην παραγωγή τα ιπτάμενα αυτοκίνητα;

Μολονότι η διαφαινόμενη επικράτηση του ηλεκτροκίνητου είδους πρόκειται να οδηγήσει στη θεαματική μείωση των εκλυόμενων ρύπων, «καθαρίζοντας» το τοπίο στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του πλανήτη, το πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης θα συνεχίζει να ταλαιπωρεί εκατομμύρια οδηγούς και να μας κοστίζει ακόμα περισσότερες εργατοώρες. Είναι θέμα… χρόνου, λοιπόν, να αναζητηθούν λύσεις οι οποίες θα εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών. Λύσεις οι οποίες περιγράφονται και ως… ουρανοκατέβατες, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι κατασκευαστές που επενδύουν στην τεχνολογία των ιπτάμενων μέσων μεταφοράς. Το παράδειγμα του ιπτάμενου «ταξί» της Airbus είναι το πιο χαρακτηριστικό –όχι όμως και το μοναδικό–, μια και στη μάχη των αιθέρων έχουν εμπλακεί και μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Hyundai. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που κρατούν πιο… χαμηλούς τόνους, αναζητώντας στο υπέδαφος τη λύση του κυκλοφοριακού προβλήματος των μεγαλουπόλεων. Στις υπόγειες λεωφόρους του μέλλοντος τον πρώτο λόγο έχει ο Elon Musk, ο οποίος έχει οραματιστεί ένα δαιδαλώδες δίκτυο υπόγειων τούνελ, μέσω των οποίων θα μπορεί κανείς να φτάσει στον προορισμό του ανεπηρέαστος είτε από τις κυκλοφοριακές είτε από τις καιρικές συνθήκες.

Θα αυξηθεί η αυτονομία των ηλεκτρικών αυτοκινήτων;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το big bang της ηλεκτροκίνησης πρόκειται να πυροδοτηθεί από τη θεαματική αύξηση της αυτονομίας των οχημάτων που την εκπροσωπούν. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική, καθώς με την παρούσα τεχνολογία το ζητούμενο δεν είναι η αύξηση της αυτονομίας, αλλά η μείωση του κόστους αγοράς ενός EV και ο χρόνος φόρτισης. Καμία από τις αυτοκινητοβιομηχανίες που διαθέτει ήδη στο portfolio της μια ηλεκτροκίνητη πρόταση δεν προσδοκά την αύξηση της αυτονομίας, αν εκείνη δεν συνοδευθεί από τη διατήρηση του βάρους και του κόστους στα ίδια επίπεδα. Μάλιστα, αν θεωρήσει κανείς ότι τα σημεία φόρτισης θα πυκνώσουν και η ισχύς φόρτισης θα αυξηθεί σημαντικά, οι ανάγκες για ακόμα μεγαλύτερη αυτονομία σταδιακά θα περιορίζονται. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα επιτρέπουν στους χρήστες να διατηρήσουν τις καθημερινές συνήθειές τους, καθώς μια σύντομη στάση σε ένα σημείο ανεφοδιασμού-φόρτισης θα είναι αρκετή ώστε να ανακτήσει κανείς την ικανότητα να διανύει 500 ή 600 χιλιόμετρα έως ότου χρειαστεί να πραγματοποιήσει την επόμενη στάση.

Θα εξαφανιστούν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης;
Αρκεί κανείς να αναλογιστεί το γεγονός ότι ένας κινητήρας εσωτερικής καύσης έχει την ικανότητα να μετατρέπει μόλις το 40% της χημικής ενέργειας ενός υγρού καυσίμου σε έργο, την ίδια στιγμή που ο αντίστοιχος βαθμός αποδοτικότητας ενός ηλεκτροκινητήρα αγγίζει –αν δεν ξεπερνά– το 90%. Η έκβαση της άνισης –πέρα από κάθε αμφιβολία– μάχης φαντάζει από μόνη της αρκετή ώστε να οδηγήσει στον σταδιακό αφανισμό των κινητήρων εσωτερικής καύσης και το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν θα υπάρξουν εξαιρέσεις σε έναν σκληρό μεν, δίκαιο δε κανόνα. Αν και οποιαδήποτε πρόβλεψη σχετική με το μέλλον των κινητήρων εσωτερικής καύσης μοιάζει εξαιρετικά παρακινδυνευμένη, θα τολμούσαμε να βρεθούμε στο στρατόπεδο των συγκρατημένα αισιόδοξων, εκείνων δηλαδή που διατυπώνουν την άποψη ότι η ηλεκτρική λαίλαπα δεν θα συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της, αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας στους φανατικούς «petrol heads» ότι, έστω και με τη βοήθεια των συνθετικών καυσίμων ή ακόμα του υδρογόνου, θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες ενός παραδοσιακού κινητήρα.

Αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο Μεγάλο Αφιέρωμα Αυτοκινήτου στο ΚΑΠΑ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ