Αντριάνο, θύτης ή θύμα;

Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε o Αντριάνο στη Βραζιλία και για μια ακόμη φορά, αφυπνήστηκα. Βγήκα από τον κόσμο του ποδοσφαίρου και πέρασα στην αληθινή ζωή. Γιατί που και που με πιάνει και αυτήν η παραξενιά και αντιμετωπίζω τους ποδοσφαιριστές ως άνθρωπους. Με αδυναμίες, κουσούρια, συναισθήματα και κακές στιγμές. Δεν είναι πάντα οι... υπερήρωες, οι άνθρωποι-μηχανές, οι απόλυτοι επαγγελματίες. Eχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους!

Ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ, που έχει πέσει σε ουκ ολίγα παραπτώματα, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη, τόνισε ότι δεν απολαμβάνει πλέον το ποδόσφαιρο και ότι σκέφτεται (έστω και προσωρινά) να σταματήσει να αγωνίζεται. Στους περισσότερους, αυτή η δήλωση προκάλεσε σοκ! Δεν είναι αχαριστία, κάποιος που απέκτησε χρήμα, δόξα, ποιότητα ζωής από αυτό το άθλημα, να του γυρνάει έτσι απλά την πλάτη και σε ηλικία μόλις 27 ετών (στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία δηλαδή) και να «κρεμάει» απερίσκεπτα την ομάδα του, που τον έχει δεσμευμένο με πλουσιοπάροχο συμβόλαιο;

Η πρώτη σκέψη είναι ναι, είναι αχαριστία! Αλλά ας το δούμε λίγο πιο βαθειά το ζήτημα. Ο διεθνής άσος υποστήριξε ότι δεν θέλει να επιστρέψει στην Ιταλία και πως θέλει να ζήσει στην πατρίδα του μαζί με τους φίλους του. Υπογράμμισε ότι δεν ήταν χαρούμενος στο Μιλάνο, αν και δεν έχει να κάνει το θέμα αυτό με την Ιντερ και ότι θέλει να είναι ευτυχισμένος! Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να κατηγορήσει κανείς κάποιον, που απλά ζητάει να είναι καλά με τον εαυτό του, να είναι χαρούμενος και να μην πιέζεται;

«Οι φίλαθλοι με πιέζουν από τα 18 μου. Νιώθω πιεσμένος, αν και πολλοί δεν θα το καταλάβουν». Αυτήν είναι η φράση κλειδί του Αντριάνο, που μας εξηγεί τι ακριβώς γίνεται μέσα του. «Εχασα το πάθος μου για το ποδόσφαιρο και θα παραιτηθώ αν χρειαστεί από τις οικονομικές απολαβές μου». Και εδώ πλέον οποιοσδήποτε καταλαβαίνει σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Βραζιλιάνος. Οι περισσότεροι θα ισχυριστούν ότι είναι ένα κακομαθημένο παιδί, που αρκετές φορές του χαρίστηκαν και τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Οτι είναι αντιεπαγγελματική συμπεριφορά και πως μετά από τόσα λεφτά που έχει εξοικονομήσει, είναι «τζάμπα μάγκας», να το... παίζει υπεράνω χρημάτων! Μαζί σας και γω!

Αλλά υπάρχει κι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ποιος από όλους μας, θα ένιωθε δυστυχισμένος με τη δουλειά που κάνει, θα είχε τη δυνατότητα να τα «βροντήξει» όλα και να φύγει (όπως λέει και το τραγούδι) και θα καθόταν στη δουλεία του να ταλαιπωρείται; Δεν θα έκανε δηλαδή το μπαμ και δεν θα έφευγε για άλλες... παραλίες; Και εν τέλει, αν την εργασία μας δεν την κανουμε με κέφι, σίγουρα δεν την κάνουμε καλά, πόσο μάλλον όταν η δουλειά του Αντριάνο έχει ως βασική προϋπόθεσή της, την όρεξη για παιχνίδι.

Όλοι έχουμε απαίτηση από τα αστέρια το ποδοσφαίρου, να δίνουν πάντα τον καλύτερο τους εαυτό, να... σκίζονται για την ομάδα και να μας προσφέρουν μαγικές φάσεις. Δεν τους επιτρέπουμε να έχουν κακές στιγμές και να... λυγίζουν συναισθηματικά. Για αυτό πληρώνονται άλλωστε. Ομως, πόσο διαφορετικά θα σκεφτόμασταν αυτές τις στιγμές αδυναμίας, αν ο ποδοσφαιριστής ήταν ο αδελφός μας, ο φίλος μας, κάποιος που μας ένοιαζε πραγματικά όχι μόνο ως αθλητής, αλλά κυρίως ως δικός μας άνθρωπος; Τελικά η όλη ιστορία πρέπει να χαρακτηριστεί ως «το δράμα του Αντριάνο» ή «ο εμπαιγμός του Βραζιλιάνου»;