Αντί για «αντίο» ας θυμηθούμε αυτό...

Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
Εσύ,
ήσουν το εξπρές
που σταμάταγε απλόχερα,
σε τριάντα χιλιάδες επαρχιακούς σταθμούς
τα απογεύματα της Κυριακής
στο στάδιο Καραϊσκάκη.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
Εσύ,
ήσουν ο άνεμος,
(τόσο φοβερός, που σηκώναμε τους γιακάδες
του θαυμασμού)
που λύγιζε παιχνιδιάρικα
τα φύλλα των μεσαίων
και με ορμή
τους κορμούς των αντίπαλων αμυντικών
για να ξεθυμάνει,
σαν οργασμός που βρίσκει ανταπόδοση,
αργά,
στο βάθος της εστίας.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
νεφεληγερέτη,
Εσύ,
μας τύλιξες σε αγριολίβαδα
ανείπωτης ευτυχίας,
με μία Σου ντρίμπλα,
μία Σου προσποίηση
και μία κάθετη μπαλιά στον κενό χώρο
εκεί όπου περίμενε ο Ιβ,
για να αποκρυπτογραφήσει την ακατανόητη
-για πολλούς-

σφηνοειδή γραφή βήτα του ποδοσφαίρου.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
Εσύ,
το ψωμί με λάδι και ζάχαρη,
το τρεχαλητό στις αλάνες του Πειραιά,
το πρώτο άφιλτρο,
το πρώτο φιλί,
η γλυκύτητα
της ηλικίας που μπαρκάρισε.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
-ακόμη και τώρα-
Εσύ,
είσαι ο εφιάλτης
που μαστιγώνει τον ύπνο
του Ζεπ Μάγιερ.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
Εσύ,
Αβεσσαλώμ που πιάστηκε
στα κλαριά του χρόνου
-που να τον πάρει ο διάολος-
αφήνοντας
τη μακριά Του κώμη,
πρόσφορο,
στη φωτογραφία που ξορκίζει το γήρας.
Ριγωτή, ασπροκόκκινη με ένα μαύρο δεκάρι
στην πλάτη.
Εσύ, Γιώργο Δεληκάρη
Εσύ,
η μνήμη που δεν κιτρινίζει.
Ποτέ.

*Ποίημα του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου από το βιβλίο του «ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα».