To You’ ll never walk alone το ακούς με την... καρδιά (vds)

Περισσότεροι από 65.000 οπαδοί, «κόκκινοι» και «κίτρινοι» ύψωσαν τα κασκόλ τους στον ουρανό του «Signal Iduna Park» το βράδυ της Πέμπτης, ένωσαν τις φωνές τους και τραγούδησαν ΜΑΖΙ το τραγούδι – ύμνο... το You ‘ll never walk alone.

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ και της Μπορούσια Ντόρτμουντ, δεν τραγουδούν με τη φωνή, αλλά με την καρδιά τους γιατί ξέρουν πως είναι «να μην περπατάς μόνος σου»... Γιατί ξέρουν πως το «YWNA» είναι κάτι περισσότερο από ένα τραγούδι.



Γράφει ο Γιώργος Σπανομανώλης

Κωνσταντινούπολη, 25 Μαΐου 2005

Το ημερολόγιο έγραφε 25 Μαΐου του 2005, όταν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Κωνσταντινούπολης, περίπου στις 22.40 ώρα Ελλάδος, συνέβη κάτι μαγικό, κάτι που μπορεί να ανήκει στη σφαίρα του υπερφυσικού, κάτι που σίγουρα η κοινή λογική δεν μπορεί να ερμηνεύσει.

Οι παίκτες της Λίβερπουλ, που χάνει από τη Μίλαν με 3-0 στο ημίχρονο, μαζεύονται στο κέντρο του γηπέδου. Με μπροστάρη των Στίβεν Τζέραρντ δίνουν όρκο νίκης και 30.000 οπαδοό των reds δίνουν το σάλπισμα για το ξεκίνημα ενός ποδοσφαιρικού θαύματος.

Το «You ‘ll never walk alone» κάνει το στάδιο Ατατούρκ να δονείται και θυμίζει στους παίκτες των «ρεντς» ότι σε αυτή τη «μάχη» δεν είναι μόνοι, αλλά ταυτόχρονα τους θυμίζει το χρέος τους απέναντι στην ομάδα, τη φανέλα και την ιστορία της.

Η συνέχεια της ιστορίας και του παραμυθιού γνωστή, με το... Υou ‘ll never walk alone εκείνη τη βραδιά να δείχνει, ότι δεν πρέπει να τα παρατάς ποτέ.

Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005





Το τραγούδι ύμνος της Λίβερπουλ – που υιοθέτησαν και άλλες ομάδες προϊόντος του χρόνου - είναι κάτι παραπάνω από ένας ύμνος ή από ένα τραγούδι.

Είναι το μότο και ο τρόπος ζωής μιας ομάδας, και συνάμα ο όρκος και η υπόσχεση των οπαδών προς τους παίκτες πριν από κάθε ματς, ότι δεν είναι μόνοι. Είναι κάτι σαν την υπόσχεση «όλοι για έναν και ένας για όλους» που έδιναν οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά, ενώνοντας τα ξίφη τους στον ουρανό του Παρισιού.



Και η αλήθεια είναι πως είτε είσαι, είτε δεν είσαι, οπαδός της Λίβερπουλ ή της Ντόρτμουντ και βρεθείς στο «Άνφιλντ» ή το «Βεστφάλεν» δεν μπορείς να κρατήσεις τα δάκρυα σου και τη ρίγη του κορμιού σου στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού, αφού εκείνη την ώρα που το τραγουδάει το «Kop» ή το επιβλητικό πέταλο της Ντόρτμουντ συνειδητοποιείς ότι δεν το ακούς με τα αυτιά, αλλά με την καρδιά και όλες τις αισθήσεις σου.

Δείτε το σαν να είστε μέσα στο Kop

Η «γέννηση» του τραγουδιού

Οι ρίζες του τραγουδιού συναντώνται στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν το 1945, στις 19 Απριλίου, ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το μιούζικαλ των Όσκαρ Χαμερστάιν και Ρίτσαρντ Ρότζερς, Καρουζέλ.

Το έργο, ήταν βασισμένο στο «Λίλιομ» του Ούγγρου θεατρικού Φέρεντς Μόλναρ και μιλούσε για την αυτοκτονία, το έγκλημα και την κόλαση, μέσα από την ιστορία μιας νεαρής εργάτριας, της Τζούλι και του Μπίλι, ενός παιδιού που δούλευε σε ένα λούνα παρκ σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Νέας Αγγλίας.

Στη δεύτερη πράξη του μιούζικαλ το «YWNA» ακούγεται δύο φορές, μία από τα χείλη της Νέτι, της ανιψιάς της Τζούλι προκειμένου να της δώσει κουράγιο για να ξεπεράσει την αυτοκτονία του φίλου της του Μπίλι και τη δεύτερη στην αποφοίτηση της Λουίζ, της κόρης του Μπίλι και της Τζούλι, που γεννήθηκε χωρίς να γνωρίσει τον πατέρα της, που πέθανε πριν γεννηθεί.

Από το μιούζικαλ Καρουζέλ του 1956

Το τραγούδι που έγινε... ύμνος της Λίβερπουλ

Τη μεγαλύτερη επιτυχία του, το «YWNA» τη γνώρισε το 1963 όταν ένα ποπ συγκρότημα από το Λίβερπουλ που συναγωνιζόταν τους «Beatles», οι «Gerry and Pacemakers» το έφεραν στο προσκήνιο στο ξεκίνημα της καριέρας τους.

Το τραγούδι είχε τέτοια δυναμική που έμεινε στην κορυφή των charts για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες που έμελλε να υιοθετηθεί από το «Kop» και να γίνει ο ύμνος των «κόκκινων» του Μερσεϊσάιντ.

Η εκτέλεση από τους Gerry and Pacemakers



Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο Gerry Mansen, το τραγούδι υιοθετήθηκε από τους οπαδούς της Λίβερπουλ σχεδόν ασυναίσθητα, σχεδόν σαν να ήταν γραμμένο για αυτούς, αγγίζοντας τις ευαίσθητες ποδοσφαιρικές χορδές τους.

Ο DJ του «Άνφιλντ» συνήθιζε να παίζει πριν τα παιχνίδια της ομάδας το Τοπ 10 των τραγουδιών από το 10 προς το 1, με αποτέλεσμα την περίοδο που το «ΥWNA» ήταν στην κορυφή του Τοπ 10 να παίζει λίγο πριν τη σέντρα των παιχνιδιών και ... να καθιερωθεί.



Όλα ξεκίνησαν όταν ακούστηκε για πρώτη φορά στο «Άνφιλντ» στις 19 Οκτωβρίου του 1963 – είχε μπει στο Τοπ 10 – πριν από ένα παιχνίδι με τη Γουέστ Μπρομ, ενώ δύο βδομάδες αργότερα, ήταν στο Νο 1 με αποτέλεσμα να παίξει λίγο πριν τη σέντρα στο παιχνίδι με τη Λέστερ.

Ήταν μάλιστα τόση η λατρεία για το τραγούδι που δονούσε το «Kop» που ακόμα και όταν βγήκε από τις πρώτες θέσεις των charts οι οπαδοί το τραγούδαγαν με αποτέλεσμα να γίνει ανεπίσημα ο ύμνος της ομάδας.



Μάλιστα ο θρύλος λέει, πως ο εμβληματικός Μπιλ Σάνγκλι, είχε ακούσει το τραγούδι σε κασέτα στην προετοιμασία της ομάδας το καλοκαίρι του 1963 και είχε νιώσει δέος.



Το τραγούδι, εκτός από την Κριστίν Τζόνσον έχουν ερμηνεύσει σε διάφορες εκτελέσεις, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Φρανκ Σινάτρα, η Αρίθα Φράνκλιν, καθώς και ο Λουτσιάνο Παβαρότι.

Το You'll Never Walk Alone έχει ανεβεί τέσσερις φορές στην κορυφή των τσαρτ ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας.

Στις 27 Μαρτίου 1954 με τον Ρόι Χάμιλτον (ΗΠΑ).
Στις 31 Οκτωβρίου 1963 με τους Gerry and Pacemakers (Μεγάλη Βρετανία).
Στις 9 Ιουνίου 1985 με τους φιλάθλους της Λίβερπουλ (Μεγάλη Βρετανία).
Στις 3 Νοεμβρίου 1996 με το ντουέτο των Robson & Jerome (Μεγάλη Βρετανία).



Η εκτέλεση από τον Έλβις



Από την «Αγία Τριάδα» των τενόρων (Παβαρότι, Καρέρας, Ντομίνγκο)



Ιστορική εκτέλεση από τους Beatles



Και από Φρανκ Σινάτρα



Με το πέρασμα των ετών το τραγούδι υιοθετήθηκε και από άλλες ομάδες όπως οι Σέλτικ, Φέγενορντ, Ντόρτμουντ, Καϊζερσλάουτερν, Γκλάντμπαχ, Μπριζ και αρκετές ακόμα.