Τρόι Τζάκσον: Ο ευτραφής μύθος του street basketball που θα έκανε πλάκα στο ΝΒΑ

Ακούγοντας το όνομα Τζάκσον οι φίλοι του μπάσκετ θα φέρουν αμέσως στο μυαλό τον Μαρκ, έναν από τους κορυφαίους πλέι μέικερ του περασμένου αιώνα και τον πέμπτο σε ασίστ στην ιστορία του ΝΒΑ.

Οι πιο ψαγμένοι, ωστόσο, θα θυμηθούν τον οκτώ χρόνια μικρότερο αδερφό του, τον Τρόι, που αν δεν ήταν… όνομα και πράγμα, θα μπορούσε να κάνει καριέρα μεγαλύτερη και από του big bro.

Η αγάπη του για το φαγητό, ωστόσο, τον περιόρισε στο street basketball, όπου έγινε θρύλος, μέχρι να φύγει από τη ζωή, μόλις στα 38 του, προδομένος από τη μεγάλη του καρδιά.



Στα χνάρια του Μαρκ

Μεγαλώνοντας την εποχή που το άστρο του Μαρκ Τζάκσον άρχισε να ανατέλλει, ο μικρός Τρόι δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος. «Τον είδα να παίζει για πρώτη φορά όταν ήταν 10-11 και ο τύπος ήταν πολύ καλός!», παραδεχόταν ο μεγάλος του αδερφός, αλλά η πιο αυστηρή μητέρα τους, Μαρί, είχε άλλη άποψη. «Ο Τρόι άργησε να ωριμάσει. Η καριέρα του Μαρκ τον επηρέασε και νόμιζε πως τα είχε όλα, πίστευε πως ήταν κι εκείνος κομμάτι της ζωής ΝΒΑερ που ζούσε ο αδερφός του και ήταν λίγο κακομαθημένος. Ο Μαρκ είχε την πειθαρχία που έλειπε από τον Τρόι. Αν ο Τρόι πέρα από το ταλέντο είχε και την πειθαρχία που χρειαζόταν, θα έκανε μεγάλα πράγματα», έλεγε.



Πολλά κιλά μπάσκετ

Έστω κι έτσι, πάντως, ο Τρόι Τζάκσον ξεχώριζε. Όχι μόνο επειδή στο λύκειο ήταν 227 κιλά και ήδη 2,08μ., αλλά επειδή παρά το ασυνήθιστο για παίκτη μπάσκετ παρουσιαστικό του, είχε σπουδαίο ταλέντο, μπασκετικό IQ, πρωτόγνωρη για τέτοια «κυβικά» ευλυγισία και διάθεση να προσφέρει θέαμα. «Ο κόσμος αναρωτιόταν πώς παίζω με τόσα κιλά, αλλά εγώ ένιωθα φυσιολογικά», έλεγε. Όλο αυτό το πληθωρικό πακέτο τον έκανε διάσημο στη σχολική κοινότητα των ΗΠΑ, σε εποχές που δεν υπήρχαν ακόμη social media και YouTube για να γίνει viral. Οι επιδόσεις του στα μαθήματα δεν ήταν ανάλογα καλές, παρ’ όλα αυτά κέρδισε μια θέση στο Wallace Community College της Αλαμπάμα. Τα κατορθώματά του ΚΑΙ εκεί πρόσφεραν υποτροφία στο φημισμένο κολέγιο Louisville από τον σπουδαίο προπονητή Ντένι Κραμ. Εκεί όμως άρχισαν τα δύσκολα…



«Χάσε κιλά, αλλιώς…»

Το πρόγραμμα του Louisville δεν μπορούσε να επιτρέψει στον Τρόι να συνεχίσει να τρώει. Απαράβατος όρος για να είναι μέλος της ομάδας ήταν να χάσει κιλά. Πολλά κιλά. Εκείνος αναγκάστηκε να «συμμαζευτεί» και έριξε το βάρος του κάτω από τα 200 κιλά, με αρκετή γυμναστική και καλύτερη διατροφή. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να ανταγωνιστεί συνομήλικούς του με πλούσια αθλητικά προσόντα, περισσότερη ταχύτητα και μεγαλύτερη αντοχή. Έτσι, λογικά, περιορίστηκε στη διετία του στο Λούιβιλ σε 20 εμφανίσεις με 3 πόντους και 1,6 ριμπάουντ σε 6 λεπτά κατά μέσο όρο. Και έτσι, απλά, χάθηκε γρήγορα το όνειρο του ΝΒΑ. Άλλωστε ολόκληρος Σακίλ Ο’ Νιλ στη σπουδαία καριέρα του δεν ξέφυγε ποτέ πάνω από τα 150 κιλά. Πώς θα μπορούσε να επιβιώσει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου ο Τρόι Τζάκσον;

Βρήκε το δρόμο του στο… δρόμο

Ποια επαγγελματική ομάδα, όχι μόνο στο ΝΒΑ αλλά και εκτός ΗΠΑ, θα εμπιστευόταν έναν τύπο με τόσα κιλά; Εύκολη η απάντηση, καμία! Ο Τρόι Τζάκσον έπρεπε να κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά δεν ήθελε επ’ ουδενί να φύγει από το μπάσκετ. Ο δρόμος του τον έφερε στο… δρόμο. Εκεί που δεν υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος, ύψος ή ηλικία. Γρήγορα έγινε θρύλος του Street Basketball προσελκύοντας εκατοντάδες ή και χιλιάδες κόσμου στους αγώνες του, αφού ο συνδυασμός πλούσιου μπασκετικού ταλέντου, διάθεσης για show και όλα αυτά σε συσκευασία 200+ κιλών ήταν ένα θέαμα που δεν ήθελε να χάσει κανένας.



Έφτασε μέχρι τους Harlem Globetrotters, συνέχισε στο τουρνουά AND1 περιοδεύοντας όλη τη χώρα και κέρδισε αναρίθμητους fans με τις εμφανίσεις, το ιδιαίτερο παρουσιαστικό και τον πρόσχαρο χαρακτήρα του. Το βάρος του, που ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να παίξει επαγγελματικά, είχε γίνει πλέον ατού για να εκτοξευτεί η φήμη του και μαζί με αυτή και του ίδιου του «σπορ». «Μια μέρα ήμασταν μαζί σε ένα εμπορικό κέντρο και βλέπω να με πλησιάζουν κάποια πιτσιρίκια. Νόμιζα πως με αναγνώρισαν και θα μου ζητούσαν αυτόγραφα. Εκείνα όμως είπαν ‘μπορείς να μας βγάλεις μια φωτογραφία με τον Escalade;’», διηγείται ο αδερφός του, Μαρκ.

Ο Escalade, όπως ήταν το παρατσούκλι που πήρε από το θηριώδες μοντέλο της Cadillac, ζούσε ζωή… rock star, έβγαζε πολλά λεφτά, έφτασε μέχρι και το πρωτοσέλιδο του Sports Illustrated το 2005 (!) και «… δεν χρειάστηκε να δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή του», όπως έλεγε η μητέρα του.



Πέρα από τη διάδοση του Street Basketball, είχε και φιλανθρωπικό έργο αλλά και κοινωνική δράση. Ευαισθητοποιημένος από τον θάνατο του άλλου του αδερφού από AIDS στα τέλη της δεκαετίας του 1980, συμμετείχε σε καμπάνια για την ενημέρωση των νέων για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Έφυγε νωρίς και ξαφνικά

Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Τρόι Τζάκσον έπαιζε λιγότερο, αφού η σωματική του κατάσταση δεν επέτρεπε άλλες υπερβάσεις. Συνέχιζε όμως η larger than life προσωπικότητά του να βοηθά στην ανάπτυξη του Street Basketball. Τα προβλήματα υγείας είχαν κάνει την εμφάνισή τους χρόνια πριν, αλλά ο ίδιος δεν είχε ποτέ διάθεση να χάσει βάρος και να αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Παρότι μόλις είχε περάσει επιτυχώς τα αναγκαία ιατρικά τεστ για να παίξει σε ένα ακόμη τουρνουά (Ball Up Tour), σαράντα μέρες αφότου είχε κλείσει τα 38 του χρόνια, στις 20 Φεβρουαρίου του 2011, ο Escalade πέθανε στον ύπνο του από ανακοπή καρδιάς.

«Ο Θεός έδωσε λίγο χρόνο στη γη στον γιο μου. Μάλλον τον χρειαζόταν εκεί πάνω περισσότερο από ό,τι εδώ», δήλωνε η τραγική μητέρα του. «Μου λείπει τρομερά. Είμαι περήφανος για αυτόν, όχι μόνο γιατί έγινε θρύλος του μπάσκετ με τον δικό του τρόπο, αλλά για το πώς επηρέασε τόσες ζωές», ήταν τα λόγια του αδερφού του, Μαρκ.