Πελέ: Τα 5+5 σημεία που ξεχωρίσαμε από το ντοκιμαντέρ της καριέρας του

Το περιμέναμε με ανυπομονησία! «Όπου να 'ναι βγαίνει, προς τα τέλη του Φεβρουαρίου»...

Κατευθείαν μετά τη δουλειά ανοίξαμε το Netflix, πιάσαμε καναπέ και βάλαμε το ντοκιμαντέρ του Πελέ. Καθηλωτικό! Με σκηνές που λίγο πολύ είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, αλλά έχουν κάτι το διαφορετικό... Ποιο είναι αυτό; Οι συμμετοχή δεκάδων ανθρώπων που αφηγούνται αποσπάσματα της καριέρας του Πελέ, με τον Βραζιλιάνο σούπερ σταρ να κάθεται στην καρεκλίτσα του και να αρχίζει να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει...

Δύο παρά κάτι ώρες που σε κρατάνε εκεί. Να μη θες να χάσεις λεπτό, να θες να γράψεις κάτι μετά για αυτό. Όχι για πράγματα που ήξερες, που είδες για ακόμη μια φορά, αλλά για μερικά ακόμη που ήταν άγνωστα, που είναι διαφορετικά να τα ακούς από τους ίδιους του πρωταγωνιστές.



Γιώργος Τσανάκας: «Όταν οι πρωταγωνιστές μιλούν και δεν... μιλούν»

1) Το ξεκίνημα της ταινίας, το πρώτο δεκάλεπτό της σου δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα. Ο Πελέ προσπαθεί με τη βοήθεια του «Π» να φτάσει μέχρι την καρέκλα του για να καθίσει και να αρχίσει να αφηγείται την ιστορία του. Αναμφίβολα, την ίδια ώρα σκέφτεσαι το γκολ με την Ιταλία στον τελικό του Μουντιάλ του 1970 με τον Πελέ να σηκώνεται στον αέρα και να σκοράρει με κεφαλιά ή τις αμέτρητες κούρσες του με την μπάλα στα πόδια. Στα... καπάκια, έχουμε μια δεύτερη αντίθεση. Ο Πελέ που πολλές φορές έχει αυτο-χαρακτηριστεί κορυφαίος, ο ίδιος άνθρωπος εμφανίζεται ταπεινός και μετριόφρων, ο ίδιος βγάζει τον «μανδύα» του κορυφαίου από πάνω του και μιλάει για τις ηθικές αρχές που του δίδαξε η οικογένειά του αλλά και το πως δεν πρέπει να έχει έπαρση.

2) Η άνοδος του Πελέ από ένα αμούστακο παιδάκι μέχρι την κορυφή του κόσμου σημάδεψε και την άνοδο της Βραζιλίας ως χώρα. Όπως τράβηξε την εθνική του ομάδα τρεις φορές (σσ. και ας τη μία ήταν τραυματίας) προς την κορυφή του κόσμου, έτσι βοήθησε και τη χώρα του να εξελιχθεί σε πολλούς τομείς. Επιχειρηματικά και όχι μόνο, η Βραζιλία από το 1958 και έπειτα άρχισε να ακούγεται σε όλη τη γη, να αποκτά τη δική της υπόσταση.

3) Η αποστασιοποίηση που διάλεξε να πάρει ο Πελέ από την πολιτική είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Εν μέρει βολεμένος από το γεγονός πως ήταν ο σούπερ σταρ της χώρας και το πραξικόπημα του 1964 που επέφερε την δικτατορία για μια 10ετια και πλέον, δεν πήρε ποτέ θέση. Θα μπορούσε να βοηθήσει τη χώρα να βγει από τη χούντα καθώς ήταν ένας άνθρωπος που λατρευόταν όπως ο Θεός στη θρησκόληπτη Βραζιλία και εκατομμύρια κόσμου θα τον ακολουθούσαν με κλειστά μάτια. Ο φόβος πως μπορεί να επηρεαστεί η καριέρα του έπαιξε ρόλο στην αποστασιοποίησή του από την πολιτική, ωστόσο υπήρξαν κινήσεις του, συνομιλίες του και διάφορες στιγμές του με τον δικτάτορα Εμίλιο Γκασταράζου Μεντισι που «χάλασαν» το προφίλ του. Κάτι που φαίνεται μέσα και από ομιλίες στην ταινία.



4) Το γεγονός πως φτάνουν οι Βραζιλιάνοι, 20 χρόνια μετά την ήττα μέσα στο σπίτι τους από την Ουρουγουάη -και τις μαζικές αυτοκτονίες- να μην υποστηρίζουν την ομάδα τους στο Μουντιάλ του Μεξικό το 1970 είναι σοκαριστικό. Δεν ήθελαν να πιστωθεί η χουντική κυβέρνηση μια επιτυχία της «σελεσάο», αφού η πίεση που ασκούσε στην εθνική τους ομάδα ήταν τεράστια. Ακόμη και ο Πελέ δέχτηκε πιέσεις να επιστρέψει στην εθνική και τελικά το έκανε. Τόσο λόγω της πίεσής του, όσο και γιατί ήθελε να «φτιάξει» την υστεροφημία του. Και το κατάφερε κατακτώντας το Μουντιάλ. Συγκλονιστικότερη όλων η αποκάλυψη των συμπαικτών του πως μετά το 4-1 επί της Ιταλίας μπήκε μέσα στα αποδυτήρια και φώναξε τρεις φορές απανωτά «δεν ξόφλησα».

5) Το ντοκιμαντέρ είναι προσεγμένο. Η δουλειά που έχει γίνει από την παραγωγή του Νetflix εξαιρετική. Εστιάζει κυρίως στην καριέρα του, κάνει μια μικρή αναφορά στις εξωσυζυγικές σχέσεις του Πελέ, σε μια από τις λιγοστές στιγμές που δεν «αγιοποιείται» πρωταγωνιστής. Με πολλές προσωπικότητες να μιλάνε. Με συμπαίκτες του να αφηγούνται ιστορίες, με δημοσιογράφους, μουσικούς, πολιτικούς, επίσης. Με την αδερφή του να συμμετέχει σε αυτό. Ο Πελέ μιλάει όσο πρέπει, ενώ υπάρχουν σκηνές που τον βλέπεις να «σπάει» μπροστά στο γυαλί ενθυμούμενος στιγμές της καριέρας του...


Αναστασία Βοσνάκη: «Ένας βασιλιάς με στέμμα του μια μπάλα»

1) Εστιάζει στα Παγκόσμια Κύπελλα που αγωνίστηκε ο Πελέ, από το 1958 που ήταν το πρώτο του, μέχρι το 1970 που ήταν το τέταρτο και τελευταίο του, σε ηλικία 30 ετών. Η ταινία ξεκινάει με τον ίδιο τον Πελέ να αφηγείται την παιδική του ηλικία, τον θαυμασμό που είχε στον πατέρα του και περιγράφει πως αναγκάστηκε να δουλέψει από μικρός, όταν η ομάδα δεν πλήρωνε άλλο τον πατέρα του μετά από τον τραυματισμό του.

«Το Μουντιάλ του 1958 ήταν ένα όνειρο για εμένα, ήθελα να γυρίσω πίσω για να δω αν οι γονείς μου είχαν δει τον αγώνα».

2) Μετά από εκείνο το Μουντιάλ όλοι αποθέωναν τον Πελέ. Περιγράφει τη ζωή του εκτός γηπέδων και αποκαλύπτει πως δεν μπορούσε ούτε να βγει έξω γιατί τον κυνηγούσαν όλοι. «Ο Πελέ δεν ήταν πια ποδοσφαιριστής, ήταν εθνικό είδωλο». Πουλούσε τρελά, έκανε διαφημίσεις και όποια πέτρα κι αν σήκωνες θα άκουγες το όνομά του.



3) Το 1964 έγινε πραξικόπημα στην Βραζιλία και ο Πελέ ανέφερε πως η ζωή του δεν είχε επηρεαστεί καθόλου, ωστόσο κατακρίθηκε γιατί δεν έπαιρνε κάποια ξεκάθαρη πολιτική θέση. «Το ποδόσφαιρο ήταν η διαφυγή των Βραζιλιάνων και εγώ έδωσα πιο πολλά με το ποδόσφαιρό μου από ότι οι πολιτικοί».

4) Βλέπουμε την προσωπική του ζωή και γίνεται μια μικρή αναφορά στον πρώτο του γάμο. Παραδέχεται πως ήταν δύσκολο να μείνει πιστός και μάθαινε αργότερα ότι είχε αποκτήσει παιδιά από άλλες γυναίκες.

5) Το 1970 ήταν το τελευταίο Μουντιάλ που αγωνίστηκε, ήθελε να το κάνει για προσωπικούς του λόγους, να αποχωρήσει με νίκη και με τη… γροθιά ανεβασμένη, όπως και έγινε, αφού η Βραζιλία νίκησε την Ιταλία με 4-1. «Δεν ήταν το τρόπαιο, ήταν η ανακούφιση που ένιωθα».

Ο Πελέ είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τρεις φορές. Στο ντοκιμαντέρ τον ακούμε να λέει ότι το 1970 ήταν η καλύτερη εποχή της ζωής του και να ξεσπά σε κλάματα, συγκινημένος σκεπτόμενος και περιγράφοντας εκείνες τις στιγμές που έζησε τότε.


Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, γιατί πολύ απλά δεν τον ζήσαμε στη γενιά του. Είμαστε τυχεροί όμως που ο θρύλος της μπάλας ήρθε στον κόσμο με αυτό το ταλέντο. Να μπαίνει στο γήπεδο και να… σπέρνει πανικό. Πελέ: Ένας βασιλιάς που για στέμμα του είχε μια μπάλα! Δείτε το ντοκιμαντέρ του στο Netflix και θα μας θυμηθείτε...