Ο Ομπράντοβιτς, ο Ιωαννίδης και μία ιστορία με διαφορετικό τέλος

Νέα πρόκληση ανέλαβε από την περσινή χρονιά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, επιστρέφοντας στην πρώτη του αγάπη. Έπειτα από τρεις δεκαετίες ο Σέρβος τεχνικός συναντήθηκε πάλι με την Παρτίζαν. Φέτος, γύρισε στα… σαλόνια της Ευρώπης και κοσμεί τα γήπεδα με το μελιτζανί χρώμα του και τις φωνές του που έκαναν τζάμια να σπάνε σε εκατομμύρια κομμάτια.

Για μία ακόμη φορά στα χέρια του κρατάει ένα εισιτήριο με προορισμό την Ελλάδα, την οποία την γνώρισε με τον καλύτερο τρόπο, χτίζοντας μία παντοκρατορία που διήρκησε πάνω από δέκα χρόνια υπό τις ευχές των ''Παυλοθανάσηδων'', όσο και του Κώστα Γιαννακόπουλου που παρακολουθούσε από απόσταση τα δρώμενα να ξετυλίγονται.

Από το έπος της Μπολόνια, στον θρίαμβο του Βερολίνου έως την καταξίωση στη Βαρκελώνη, ο Ομπράντοβιτς ήταν ο μαέστρος σε μία ορχήστρα που σε παρέσυρε με την μεθοδικότητά της και την ανάγκη της τελειομανίας που πρέσβευε. Άλλωστε, ο Ζοτς πάντοτε είναι ο πρώτος που μιλάει για πειθαρχία σαν τον αείμνηστο κουμπάρο του και δεν λογαριάζει από τα χούγια των προσωπικοτήτων. Όταν ο Ζέλικο Ρέμπρατσα σε μία προπόνηση στον δρόμο για το δεύτερο «αστέρι» εμφανίστηκε νυσταγμένος και νωθρός σε μία πρωινή προπόνηση, τολμώντας να γυρίσει πίσω στον προπονητή του δύο-τρεις λέξεις… στο δευτερόλεπτο πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια και στην συνέχεια για την οικία του.

Ο άνθρωπος που ευθύνεται σε ένα τεράστιο μέρος για τη γιγάντωση του Παναθηναϊκού με την κοφτερή ματιά του στην άκρη του πάγκου, ήδη πριν κατοικήσει μόνιμα στη χώρα μας είχε αναπτύξει μία αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό. Στο Τελ Αβίβ πέρα από τις ιστορικές… κλοτσοπατινάδες των οπαδών των ‘’δύο αιωνίων’’ στο final-4 το καλοκαίρι του 1994, τις στοιχειωμένες χαμένες βολές του Ζάρκο Πάσπαλιε που αποτέλεσαν σοβαρό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση του, ουδείς ξέχασε το τρίποντο-μαχαιριά του Κορνίλιους Τόμπσον που έδωσε το τρόπαιο στην Τζουβεντούτ Μπανταλόνα και πρόσθεσε περαιτέρω παράσημα στον ''γκαστόνε''.

Έναν χρόνο αργότερα ο Γιάννης Ιωαννίδης θα παρακολουθούσε ανήμπορος τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Σαραγόσα τους Τζο Αρλάουκας και Άρβιντας Σαμπόνις να κάνουν πάρτι στις ρακέτες και να κατακτούν τον τίτλο. Ο Ομπράντοβιτς κατέκτησε τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο του και ο ''Ξανθός’’ θα περίμενε τρία χρόνια για να τον εκδικηθεί στη Βαρκελώνη δια χειρός του ψυχρού δολοφόνου Μπάνε Πρέλεβιτς στο θρίλερ της ΑΕΚ με την Μπενετόν σε έναν αξέχαστο ημιτελικό.



Αυτά τα σούρτα-φερτα που άνοιξε ο Ομπράντοβιτς με τις ελληνικές ομάδες σήμερα ερμηνεύονται ως σημειολογικά στοιχεία, όμως τότε κανένας δεν φανταζόταν πως θα οδηγούσε τον Παναθηναϊκό σε πέντε ταξίδια στο υψηλότερο σκαλί και μία περιοδεία ανωτερότητας στα καθ' ημάς που ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Αναπόφευκτα ο Ολυμπιακός γνώρισε την άσχημη πλευρά του αθλητισμού, παρατηρώντας το ΟΑΚΑ με το πέρας κάθε σεζόν να σουλατσάρει με τρόπαια ανά χείρας. Στο ''Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας’’ οι υπεύθυνοι αβίαστα τοιχοκολλήθηκαν στις γωνίες του γηπέδου με λεζάντα ‘''most wanted’’ και ο Ομπράντοβιτς πλήρωσε τις επιτυχίες με πολλαπλά λέιζερ και καπνογόνα.

Αν και, μία λεπτομέρεια θα μπορούσε πλήρως να αλλάξει τα δεδομένα μίας ιστορίας που μερικοί αγάπησαν και άλλοι, λάτρεψαν να μισούν. Από την άνοιξη του 1999 και για τους επόμενους μήνες ο Παναθηναϊκός επιδίωξε να… ρίξει βόμβα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, κυνηγώντας διακαώς τον Γιάννη Ιωαννίδη για να του δώσουν το τιμόνι των ''πρασίνων’’. Αμέσως ο κόσμος της ομάδας εξαγριώθηκε μόνο στο άκουσα αυτής της φρικτής ιδέας, φωνάζοντας κατά της προοπτικής ένταξης ενός ορκισμένου εχθρού.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε κυκλώσει το όνομα του και δεν άκουγε… μία από τον ''τυφώνα’’ που έκανε ότι περνούσε από το χέρι για να τον πείσει να αλλάξει απόφαση. Στο σημειωματάριο του Παύλου δεύτερος ακολουθούσε ο Σβέτισλαβ Πέσιτς ως εναλλακτική, ενώ ο εκλεκτός του Παναθηναϊκού βρισκόταν πιο κάτω στη λίστα. Τα πρώτα δημοσιεύματα για την αλλαγή στρατοπέδου ήρθαν τον Γενάρη και λειτούργησαν ως προσάναμμα. Όσο ο καιρός περνούσε η φήμη μετατράπηκε σε συζητήσεις. Ο θεσσαλονικιός τεχνικός χρησιμοποιούσε και εφάρμοσε μία αρχή στην καριέρα του: ποτέ σε άμεσο αντίπαλο. Μεγαλούργησε στον Άρη, με την συμβολή του έγινε… Αυτοκράτορας αλλά ουδέποτε κάθισε σοβαρά να διαπραγματευτεί με τον ΠΑΟΚ. Μετακινήθηκε στον Πειραιά για να μεταφέρει το μπάσκετ στην πρωτεύουσα, όμως ο Παναθηναϊκός στο μυαλό του περάστηκε αυτόματα με κόκκινο χρώμα.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ιωαννίδης εκμεταλλεύτηκε τις φήμες και έριξε έμμεσα τις γέφυρες επιστροφής του στον Ολυμπιακό, έχοντας τον Σωκράτη Κόκκαλη σε αναμμένα κάρβουνα με τον κόσμο να θυμάται ξανά… το επεισοδιακό διαζύγιο των δύο ισχυρών προσωπικοτήτων το καλοκαίρι του 1996. Ουσιαστικά, χρησιμοποίησε το ενδιαφέρον των ''πρασίνων’’ προκειμένου να επανέλθει στο Λιμάνι, αποδεικνύοντας με τον τρόπο του στον τότε ισχυρό παράγοντα της ομάδας που τον είχε πετάξει εκτός… της πόρτας κακήν κακώς παρότι στην Ελλάδα ήταν ισόβια νικητής. Η εξαιρετική σχέση του με τους Γιαννακόπουλους πρόσθεσε επιπλέον βάρος στους ώμους του Κόκκαλη, που έβλεπε ένα είδωλο του Ολυμπιακού να κατευθύνεται στους απέναντι με δική του υπαιτιότητα και κοιτούσε στα κρυφά μία ενδεχόμενη εξέγερση του… κόκκινου λαού.

Όλα κινήθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο, ο Ιωαννίδης απέσπασε το συμβόλαιο και επέστρεψε στον Ολυμπιακό για τη δεύτερη –και τελευταία – θητεία του, με τον Παύλο Γιαννακόπουλο να ψάχνει ενδεχόμενες λύσεις. Στράφηκε στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δεν το μετάνιωσε.



Κάποτε ο αείμνηστος πρόεδρος του Παναθηναϊκού υπογράμμισε σε δηλώσεις του πως θα δώσει τα κλειδιά στον Ζοτς προκειμένου να περάσουν στο επόμενο αγωνιστικό επίπεδο. Όταν ζητήθηκε από τον Σέρβο να σχολιάσει τα λόγια του Παύλου, ξεκαθάρισε σε ποιον ανήκει η ιδιοκτησία της ομάδας, κάνοντας το πρώτο βήμα για μία σχέση που άφησε πίσω τα όρια του εργοδότη-εργαζομένου, «Ο Παναθηναϊκός ανήκει στους Γιαννακόπουλους. Δεν παίρνω τα κλειδιά της ομάδας. Αν κάνουν, όμως, ό,τι τους έχω προτείνει και έχουμε συμφωνήσει για τα όρια της δικής τους αρμοδιότητας και της δικής μου, θα προχωρήσουμε μαζί για πολλά χρόνια». Το μετά το γνωρίζουν μέχρι και οι παροικούντες της Ιερουσαλήμ. Ο λογαριασμός έγραψε 5 ευρωπαϊκές κούπες, 11 πρωταθλήματα και 7 Κύπελλα, επιβεβαιώνοντας το ποιόν του και σήμερα αναγνωρίζεται ως ο… άρχοντας των δαχτυλιδιών.

Σίγουρα κανένας ερυθρόλευκος φίλαθλος δεν θα ξεχνούσε τον άνθρωπο που τους απέτρεψε από δύο Ευρωλίγκες σε μία απίστευτη δεκαετία, αλλά ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε η τελευταία που μία ομάδα πέφτει θύμα μίας σπουδαίας προσωπικότητας είτε στο παρκέ είτε από τον πάγκο εις διπλούν. Αλλά αυτό είναι μία παράλληλη σε μία ιστορία που υπό διαφορετικές προϋποθέσεις θα χαρακτηρίζονταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ως ένα δίδυμο με παρελθόν. Δεν θα ήταν ο Ζοτς για τον Παναθηναϊκό και ο Ομπράντοβιτς για τον Ολυμπιακό.