Ο Κώστας Μιαούλης θυμάται: Το ιστορικό ταξίδι της ΑΕΚ στην αιωνιότητα...

Σε αυτή την αξέχαστη (και μοναδική για έναν σύλλογο) περιπέτεια η εικόνα που μου έχει μείνει πιο πολύ είναι από το τέλος. Μακριά από εκεί που γράφτηκε η ιστορία.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, που είναι και στη σημερινή εποχή ο διοικητικός ηγέτης της Ένωσης, ενώ έχει επιστρέψει η αποστολή σώα από το Βελιγράδι, στέκεται κάπου στο αεροδρόμιο σκεπτικός, αλλά με μια έκδηλη ικανοποίηση.

Προφανώς αρχίζει να κατανοεί το μέγεθος του εγχειρήματος που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Ήταν ο εμπνευστής αυτής της ιδέας για το συγκεκριμένο ταξίδι.

Μια ιστορία τόσο ξεχωριστή στα παγκόσμια χρονικά, που για αυτόν ακριβώς το λόγο θα κάνει αυτά τα τρία μαγικά γράμματα τόσο μοναδικά. Γιατί ό,τι και αν έχει γίνει από τότε, το όνομα της Ένωσης θα έχει πάντα ιδιαίτερη μοναδικότητα, μια έννοια που θα ξεπερνά τα στενά όρια του ποδοσφαίρου. Η δόξα της ΑΕΚ για αυτό το εγχείρημα, θα είναι μοναδική και αιώνια.

Το τόλμημα και το αποτύπωμα που θα άφηνε στην ιστορία της η ομάδα, αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όπως και όλοι μας άλλωστε. Εκείνη την στιγμή, στο μυαλό όσων συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι, έρχονταν εικόνες, στιγμές, σκέψεις.

Από ένα ταξίδι ανεπανάληπτο στα παγκόσμια χρονικά. Ένα ταξίδι που θα έκαναν μόνο οι Αετοί. Ο Δικέφαλος έπαιξε απέναντι στον πόλεμο, όχι απέναντι στην Παρτιζάν. Η ΑΕΚ ποτέ στην ιστορία της άλλωστε, δεν έκανε εκπτώσεις στο να πάρει και πολιτική στάση απέναντι σε γεγονότα.



Πέρασαν 22 χρόνια από τότε, αλλά για να είμαι ειλικρινής, από τότε και μετά ανακαλύπτω στο μυαλό μου, όλο και περισσότερες στιγμές που έζησα και ξετρυπώνω από τη μνήμη μου. Γιατί αυτό το ταξίδι ήταν, τόσο μοναδικό που αντί να ξεχνάς, όσο απομακρύνεσαι χρονικά από αυτό και μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς το μέγεθος και την αξία αυτού του τολμήματος.

Είναι τόσα πολλά αυτά που βιώσαμε, αλλά και οι στιγμές, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ανακαλύπτεις στο χρονοντούλαπο της μνήμης όλο και περισσότερα που είχαν συμβεί. Τόσο την παραμονή του αγώνα στην Βουδαπέστη, όσο και κατά την διάρκεια εκείνου του ταξιδιού.

Έντονο ήταν και το παρασκήνιο στο πριν. Γιατί αυτή η απόφαση που ελήφθη ημέρα Πέμπτη, πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα και σφραγίστηκε την Παρασκευή, είχε πολλά διαδικαστικά. Θυμάμαι πως το Σάββατο που πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι και το ποτάμι δεν γύριζε πίσω, πόσο αποφασισμένοι ήταν και ο Μελισσανίδης, αλλά και ο Ντέμης Νικολαΐδης, που είπε το «ναι» χωρίς πολλή σκέψη.



Πέρα από όλες τις ποδοσφαιρικές στιγμές του, αλλά και τις στιγμές του ως πρόεδρος της ΑΕΚ αργότερα, η σιγουριά του και η θέλησή του να γίνει γεγονός αυτό το ταξίδι ήταν αποφασιστικής σημασίας για τους ποδοσφαιριστές. Για όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτή την αποστολή από το ποδοσφαιρικό τμήμα, ήταν αδιαμφισβήτητα ο Ντέμης το σπίρτο που άναψε την φωτιά.

Τόσο μεγάλη ήταν η θέληση και η επιθυμία του Ντέμη που όταν ρωτήθηκε στην Βουδαπέστη «καλά, πάτε στο φλεγόμενο Βελιγράδι να παίξετε κατά την Παρτιζάν» εκείνος απάντησε πως «πάμε να παίξουμε κατά του πολέμου».

Συγκλονιστική ήταν και η ομολογία του Μελισσανίδη γύρω από το πόσο μεγάλη απήχηση είχε αυτή η δική του ιδέα για αυτό το ταξίδι. Αυτό το κάλεσμα ήταν σίγουρα το πιο επικό στην ιστορία της Ένωσης. Κι έχω την βεβαιότητα πως αν υπήρχε η δυνατότητα μιας τεράστιας μετακίνησης (που δεν θα μπορούσε να υπάρχει μέσα σε τέτοιες συνθήκες) ο κόσμος που θα ήθελε να πάρει μέρος σε αυτό το ταξίδι, θα ήταν αμέτρητος.



Οι πιέσεις ήταν ανυπόφορες και επίμονες για να μην ολοκληρωθεί αυτό το ταξίδι προς τον Πέτρο Στάθη, το βράδυ της παραμονής στην Βουδαπέστη, από την ιδιοκτήτρια ENIC, που με την σειρά της πιεζόταν αφόρητα από το αγγλικό Υπουργείο Εξωτερικών. Μάλιστα υπήρξαν απειλές πως δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής, πως δεν θα βρισκόταν γέφυρα να περάσει η αποστολή ή δεν θα υπήρχε αυτή η μοναδική μέχρι να επιστρέψουμε το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης τόνισε πως αν κάποιος δεν ήθελε να ακολουθήσει στο Βελιγράδι, στο ταξίδι για το οποίο κανείς πλέον δεν ήξερε τι θα μπορούσε να συμβεί, τόνισε πως όποιος ήθελε μπορούσε να μείνει στην ουγγρική πρωτεύουσα και να μην ακολουθήσει, από όλα τα μέλη της αποστολής. Θα ήταν άλλωστε λογικό και ανθρώπινο.



Σε κανέναν πόλεμο δεν υπάρχει εγγύηση για κάτι. Κι όμως όλοι ακολούθησαν αυτό το ταξίδι. Ούτε ένας ωστόσο δεν έκανε πίσω. Τέτοια ήταν η αποφασιστικότητα που είχε αυτή η αποστολή. Γιατί ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις, είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Όλοι γνώριζαν πως αυτό το ταξίδι είναι για την αιωνιότητα, σε μια στιγμή που ποτέ δεν θα ξεχαστεί στα παγκόσμια χρονικά. Γιατί εκεί αποδείχτηκε πως το ποδόσφαιρο είναι πάνω από τη ζωή και το θάνατο.

Όλη η διαδρομή, ακόμα και με την ταλαιπωρία στα ουγγροσερβικά σύνορα και με την βλάβη του πούλμαν των δημοσιογράφων, η αδημονία μας να βρεθούμε εκεί ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η εικόνα κατοίκων να χαιρετούν την αποστολή, ακόμα και το δικό μας πούλμαν, είναι από αυτές που θα μείνουν χαραγμένες.

Σε μια πόλη που θυμίζει την τωρινή εποχή του κορωνοϊού ως προς την κίνηση, εκεί που καταλάβαινες το μέγεθος της καταστροφής, ήταν τα ερείπια, αλλά και η εικόνα του Υπουργείου Εσωτερικών των Σέρβων που βρισκόταν πολύ κοντά στο γήπεδο της Παρτιζάν. Άλλωστε αυτό το κτίριο ήταν από τα πρώτα που είχαν χτυπηθεί.



Εκείνη την μέρα η ΑΕΚ έδωσε κουράγιο στους Σέρβους, όμως όσοι βρεθήκαμε εκεί, δεν θα ήμασταν ποτέ ίδιοι μετά από αυτό το ταξίδι. Μια τέτοια εμπειρία σε αλλάζει, σε βάζει σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης και βέβαια δεν το ξεχνάς ποτέ.

Για να είμαι ειλικρινής, όσο αυτό το γεγονός αποκτά απόσταση, παίρνει μεγαλύτερη διάσταση στο μυαλό μου. Γι’ αυτό που δεν θα έχω ποτέ καμία αμφιβολία, είναι πως αυτή η ιστορία που έγραψε εκείνη την ημέρα η Ένωση, δεν ανταλλάσσεται με τίτλους.

Η ΑΕΚ θα έχει πάντοτε έναν τίτλο που οι άλλες ομάδες δεν θα έχουν ποτέ στην τροπαιοθήκη τους και δεν θα μπορέσουν να διεκδικήσουν. Ήταν ένα ταξίδι-στάση ζωής και άποψης απέναντι σε κοσμοϊστορικά γεγονότα. Ένα ταξίδι και μια ιστορία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ και θα θυμόμαστε όλοι για πάντα. Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, ύστερα από ένα τέτοιο γεγονός. Ακόμα και σήμερα 22 χρόνια μετά, αυτό το ταξίδι είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

Ξεχωριστή μνεία οφείλει κανείς να κάνει στα 47 παιδιά της Original, που έκαναν αυτό το ταξίδι οδικώς μέσω Βουλγαρίας, σε μια αποστολή αυτοκτονίας, δίχως το παραμικρό μέτρο. Βρέθηκαν εκεί, έγιναν ένα με τους οπαδούς της σερβικής και έδειξαν σε όλον τον κόσμο, την αυταπάρνηση και την συμπαράστασή τους, ανεξάρτητα με το πώς, στη συνέχεια που γνωρίζουμε όλοι, ανταπέδωσαν κάποιοι και όχι όλοι, φίλοι της Παρτιζάν, αυτή την κίνηση.