Ντιμίτρι Παγέ: Ένα φτωχό παιδί στον… κόσμο των πλουσίων

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που γεννά καθημερινά διάφορες ιστορίες, οι οποίες πολλές φορές αποτελούν το παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους. Όπως αυτή του Ντιμίτρι Παγέ. Του Γάλλου με αφρικανικές ρίζες παικταρά, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ένας «αλήτης» των γηπέδων και ένας άνθρωπος που είδε τις προσπάθειές του να ανταμείβονται. Αλλά σίογυρα θα μπορούσε να κάνει ακόμη μεγαλύτερη καριέρα.

Γεννημένος στο Reunion, ένα μικρό νησί δίπλα στον Μαυρίκιο και κοντά στη Μαδαγασκάρη, έμοιαζε εξ’ αρχής αρκετά δύσκολο να παίξει μπάλα. Άλλωστε στην χώρα του, δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός αποτελεί είδος υπό… εξαφάνιση! Ότι έχει βγει από αυτή την περιοχή είναι όλοι κι όλοι δύο αθλητές. Μία ιδιαίτερα πετυχημένη αθλήτρια του καράτε (Lucie Ignace) και ο βετεράνος αρχηγός της εθνικής Χάντμπολ της Γαλλίας (Jackson Richardson). Συν τις άλλοις, η πατρίδα του είναι γνωστή πάνω απ’ όλα για τα εντυπωσιακά μέρη και τις παραλίες που έχει, για τα καταπράσινα τοπία, αλλά κυρίως για το ηφαίστειο που υπάρχει, το οποίο δίνει μια ιδιαίτερη ομορφιά στον τόπο.



Ο Παγέ, βέβαια, είχε φιλοδοξίες για τον εαυτό του. Δεν ήθελε να είναι ένα ψαράς ή ένας χωρικός, αλλά ένας ποδοσφαιριστής. Το 1999 και σε ηλικία 12 ετών αποφασίζει να ξενιτευτεί. Βρέθηκε σε μια από τις καλύτερες ακαδημίες της Γαλλίας και της Ευρώπης: στο… σχολείο της Χάβρης. Ο χαρακτήρας του, όμως, ήταν προβληματικός και του στάθηκε εμπόδιο. Αρχικά, στην Χάβρη, αλλά και στη συνέχεια στην καριέρα του. Έμεινε 4 χρόνια στον γαλλικό σύλλογο, με τη συμπεριφορά του να «κρύβει» το ταλέντο του.

«Ευπαθή, αδύναμο και ποδοσφαιριστή χωρίς ρυθμό», τον χαρακτήρισε ο προπονητής του, Μισέλ Λεμπαγίφ. Και η αλήθεια είναι πως όταν ένας 16χρονος ακούει αυτά τα λόγια, τότε δεν είναι εύκολο να ορθοποδήσει. Απογοητευμένος, στεναχωρημένος και έτοιμος να παρατήσει το ποδόσφαιρο, ο Παγέ ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να παίξει ποδόσφαιρο ξανά στη γειτονιά του. Το έκανε, παίζοντας στην ΑΣ Εξέλσιορ. Όχι στην ολλανδική, αλλά σε αυτή στο Island of Reunion κατακτώντας μάλιστα και το Κύπελλο.





Παράλληλα, χαρακτήρισε το πέρασμά του από τις ακαδημίες της Χάβρης ως «μια τραυματική εμπειρία». Ο Παγέ ήταν ένα βήμα πριν σταματήσει το ποδόσφαιρο. Κάπου εκεί, όμως, μπήκε στο παιχνίδι η Ναντ, που τον παρακολουθούσε στο πρωτάθλημα της χώρας του και αποφάσισε να του κάνει πρόταση.

Ο ίδιος δεν θέλησε να πάει, φοβούμενος μια νέα αποτυχία στη Γαλλία, ωστόσο ο πατέρας του και ο θείος του τον έπεισαν να κάνει μια νέα προσπάθεια. Η μεταγραφή έγινε το καλοκαίρι το 2005 και ο Γάλλος μεσοεπιθετικός άρχισε να ξεδιπλώνει στο γήπεδο τις αρετές του. Τι τον είχε βοηθήσει, όμως, να αλλάξει το στυλ παιχνιδιού του και να μην είναι «ευπαθής, αδύναμος και παίκτης χωρίς ρυθμό»; Μα φυσικά η επιστροφή στην πατρίδα του. «Μου έκανε καλό που δεν με κράτησαν στη Χάβρη. Πήγα και έπαιξα μερικά χρόνια στο πρωτάθλημα της πατρίδας μου και εκεί έγινα πιο σκληρός, έμαθα πώς να αντέχω στην κλωτσιά αλλά και πώς να τις αποφεύγω», ανέφερε ο Παγέ!



Η φήμη του… κακού παιδιού τον ακολουθούσε, παρότι πιτσιρικάς. Γι’ αυτό και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο είχε ρήτρα αποδέσμευσης, εάν στο πρώτο εξάμηνο υπέπιπτε σε πειθαρχικό παράπτωμα. Όντας… νεανίας, τα χρήματα που είχε πάρει στα 17 του ήταν λίγα και ο Παγέ για να αυξήσει το εισόδημά του αλλά και να στείλει στην οικογένειά του μερικά, έπιασε δουλειά ως πωλητής στα καταστήματα ρούχων, Marks & Spencer.



Η Ναντ υποβιβάστηκε κατηγορία το 2007 και πήρε μεταγραφή στη Σεντ Ετιέν. Οι καλές του εμφανίσεις συνοδεύτηκαν με ουκ ολίγα πειθαρχικά παραπτώματα, με σοβαρότερο όλων αυτό με τον Μπλεζ Ματουιντί όταν μετά από μια ήττα από την Τουλούζ κουτούλησε τον τότε συμπαίκτη του. Ωστόσο, είχε καταφέρει να κερδίσει την παρθενική του συμμετοχή στην εθνική ομάδα. Της Γαλλίας, βέβαια, αφού το νησί απ’ όπου κατάγεται, αποτελεί γαλλική αποικία και ήταν εύκολο να πάρει την υπηκοότητα. Έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Οκτωβρίου του 2010 κόντρα στη Ρουμανία. Μπήκε στο 86’ στη θέση του Καρίμ Μπενζεμά και έδωσε την ασίστ Γιοάν Γκουρκίφ για να γράψει το τελικό 2-0. Τρεις ημέρες αργότερα, μπήκε ξανά αλλαγή και έδωσε ακόμη μια τελική πάσα στον ίδιο παίκτη, για να σκοράρει ξανά. Το πρώτο γκολ του Παγιέ, πάντως, άργησε να έρθει, αφού το πέτυχε στις 7 Ιουνίου του 2015 στη εντός έδρας ήττα με 4-3 από το Βέλγιο σε φιλικό.

Τον Ιούλιο του 2011 μετακόμισε στη Μασσαλία. Ταίριαξε απόλυτα με το «εκρηκτικό» κλίμα της πόλης, αλλά και την «καυτή» ατμόσφαιρα των οπαδών στο «Βελοντρόμ». Μάλιστα, η Μαρσέιγ τον πήρε σε ένα διάστημα που το όνομά του έπαιζε στο ρεπορτάζ των Τσέλσι, Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ. Η δεύτερη χρονιά του με τη φανέλα της ομάδας ήταν καταπληκτική, ενώ λίγο έλειψε να πετύχει ένα ασύλληπτο στατιστικό στις ασίστ (16), ωστόσο ο Μέσι ήταν ο μόνος που τον πέρασε, έχοντας μία παραπάνω.



Ο Παγέ μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ένας… μάγος. «Χαϊδεύει» την μπάλα όσο λίγοι, με την ποιότητά του να είναι τεράστια. Κάτι που του χάρισε και την μεταγραφή του στο κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, την Premier League, με τη Γουέστ Χαμ να ξοδεύει 15 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό της. Ο Γάλλος πραγματοποίησε φοβερές εμφανίσεις, σκοράροντας 9 γκολ και μοιράζοντας 12 ασίστ σε 30 αγώνες. Πήρε το βραβείο του καλύτερου ποδοσφαιριστή σε ομάδα του Λονδίνου, οδηγώντας τα «σφυριά» στο Europa League. Η αμέσως επόμενη σεζόν δεν κύλησε το ίδιο καλά, έχοντας μάλιστα και έναν τραυματισμό που λίγο έλειψε να του στερήσει τη χρονιά.

Για να αναγεννήσει την καριέρα του, ο Παγέ αποφάσισε να επιστρέψει στη Μαρσέιγ. Για ακόμη μια φορά έγινε πρώτο θέμα σε όλη την Ευρώπη όταν δημοσίευσε κατά λάθος το… πέος του στο «Snapchat», ενώ κατά τη διάρκεια της δεύτερης παρουσίας τους στους Μασσαλούς, έχει πρωταγωνιστήσει σε ουκ ολίγα επεισόδια με οπαδούς αντιπάλων ομάδων. Επιστρέφοντάς τους τα μπουκάλια που του πέταξαν, κάνοντας χειρονομίες και πανηγυρίζοντας προκλητικά. Δεν άργησε, βέβαια, να αρπαχτεί και με τους οπαδούς της δικής του ομάδας τον Νοέμβριο του 2020. Οι Μασσαλοί σταμάτησαν το πούλμαν με την αποστολή που έφευγε από το προπονητικό, απαιτώντας από τους ποδοσφαιριστές να κατέβουν για να τους μιλήσουν. Ο Παγέ δεν κατέβηκε ποτέ, αδιαφορώντας και για αρκετό διάστημα αποτέλεσε «κόκκινο πανί».



Ο Ντιμίτρι Παγέ είναι ένας αρτίστας των γηπέδων, ένας ποδοσφαιριστής που ξέρει να περνάει την μπάλα από την τρύπα της… βελόνας. Με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, αλλά και περίεργο, ίσως και εκρηκτικό, χαρακτήρα που πάντα τον πήγαινε πίσω στην καριέρα του. Διότι ο Γάλλος θα μπορούσε να κάνει μια σπουδαία καριέρα, παίζοντας στο κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια. Αυθεντικός στον χαρακτήρα, θέλει να παίζει εκεί που αισθάνεται καλά. Διότι νιώθει ακόμη ένα φτωχό παιδί, στον κόσμο των πλουσίων…