Η ζωή πριν τους σεΐχηδες: Και όμως η Μάντσεστερ Σίτι είχε πάει να κάνει το colpo grosso με τον Φίγκο

Ο Έρλινγκ Χάαλαντ αποτελεί το τελευταίο... στολίδι στον χρυσοποίκιλτο μανδύα της Μάντσεστερ Σίτι, με τους πρωταθλητές Αγγλίας να αποκτούν ακόμη έναν ποδοσφαιριστή παγκοσμίου κλάσης, όπως μας έχουν συνηθίσει στην εποχή των σεΐχηδων την τελευταία δεκαετία.

Οι παλαιότεροι ασφαλώς θα θυμούνται ότι οι «πολίτες» δεν είχαν αυτό το status παλαιότερα, όντες βέβαια ιστορικός σύλλογος, σε καμία περίπτωση όμως μόνιμος διεκδικητής του τίτλου.

Κατά τη δεκαετία του ’90, η Σίτι βρισκόταν στη μεγαλοπρεπή σκιά της Γιουνάιτεντ του –όχι ακόμα Σερ- Άλεξ Φέγκιουσον και τερμάτιζε μεταξύ μέσης και δεύτερου μισού της βαθμολογίας της νεοσύστατης τότε, Premier League.

Την εποχή εκείνη, ένας νεαρός Πορτογάλος ποδοσφαιριστής έφτιαχνε το όνομά του αγωνιζόμενος στην ομάδα της γενέτειράς του, Σπόρτινγκ Λισαβόνας.



Ο λόγος για τον Λουίς Φίγκο, που είχε ήδη κληθεί από τα 19 του στην εθνική ομάδα της Πορτογαλίας και σιγά σιγά άρχιζε να σκέφτεται το επόμενο βήμα της καριέρας του, μακριά από την πατρίδα.

Κάπου εκεί, μπαίνει στην εξίσωση η Μάντσεστερ Σίτι! Που μπορεί να κινείτο εκείνα τα χρόνια στη μετριότητα, αλλά δεν έπαυε να είναι μία αγγλική ομάδα, που αγωνιζόταν σταθερά σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης – όσο και αν βρισκόταν πολύ πίσω από το κραταιό τότε, Campionato.

Το 1994 λοιπόν, ο άλλοτε (1971-1973 & 1979/80) προπονητής της ομάδας, Μάλκολμ Άλισον, είχε προτείνει στον νυν τεχνικό του συλλόγου, Μπράιαν Χόρτον, τον 22χρονο Φίγκο.



Βλέπετε, ο Άλισον είχε περάσει κατά τη μακρά προπονητική του καριέρα και από τη Λισαβόνα, την οποία είχε οδηγήσει στο νταμπλ το 1982. Συνεπώς, είχε επαφή με τη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου, σε μία εποχή που το σκάουτινγκ ήταν πολύ πιο απαιτητικό.

Παρότι είχε πια αποσυρθεί, επισκεπτόταν συχνά τα... άδυτα του ιστορικού “Maine Road”, και σε μία από τις κουβέντες που είχε με τους ανθρώπους της ομάδας –μεταξύ πούρων και σαμπάνιας- είχε ρωτήσει τον Χόρτον αν είχε δει ποτέ του τον Φίγκο να παίζει.

Η απάντηση ήταν αναμενόμενα αρνητική, με τον Άλισον να επιμένει πως «πρέπει να τον τσεκάρεις, θα γίνει ο απόλυτος σταρ».

Η εντός έδρας αναμέτρηση της Βόρειας Ιρλανδίας με την Πορτογαλία για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996 τον Σεπτέμβριο του ’94 είχε αποτελέσει την ευκαιρία που έψαχνε ο τότε 45χρονος Χόρτον για να δει από κοντά τον περιβόητο μέσο.

Οι Ίβηρες είχαν επικρατήσει 2-1, με τον Φίγκο να αγωνίζεται βασικός και να κάνει εξαιρετική εμφάνιση – παρότι έμοιαζε ακόμα λίγο «άγουρος», ως πιτσιρικάς. «Πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να τον πάρουμε» είπε στον πρόεδρο της Σίτι, Φράνσις Λι, αφότου επέστρεψε στο Μάντσεστερ, με τον ισχυρό άντρα του συλλόγου να τον ακούει και να κανονίζει συνάντηση με την ομάδα (!) ατζέντηδων που εκπροσωπούσε τον παίκτη.



Το ποσό το οποίο φαινόταν πως απαιτείτο για να γίνει η μεταγραφή, έφτανε τα 1,2 εκατομμύρια λίρες. Σήμερα μας φαίνεται αστείο, ωστόσο τότε ήταν αξιοπρεπές – σε καμία περίπτωση όμως απαγορευτικό.

Το έδαφος έμοιαζε εύφορο για συμφωνία. Ο Φίγκο μάλιστα φέρεται να είχε επισκεφτεί το Μάντσεστερ, στην προσπάθεια των ανθρώπων της Σίτι να τον πείσουν να φορέσει τα γαλάζια.

Στη συνέχεια όμως προέκυψε ένα σημαντικό πρόβλημα. Βλέπετε, το... πλήθος μάνατζερ που εκπροσωπούσε τον Φίγκο έμπλεκε την υπόθεση, καθώς ο καθένας προσπαθούσε να εξασφαλίσει μία καλή προσπάθεια για τον εαυτό του – με αποτέλεσμα το ποσό που θα χρειαζόταν για να υλοποιηθεί η μεταγραφή να ξεφεύγει.

Έτσι, με βαριά καρδιά, οι «πολίτες» είχαν αποσυρθεί από το κυνήγι του ταλαντούχου Πορτογάλου, η πορεία του οποίου δικαίωσε τον Άλισον. Η αλήθεια είναι πάντως ότι και οι άνθρωποι της Σίτι δικαιώθηκαν αναφορικά με το... κομφούζιο που επικρατούσε γύρω από τον παίκτη.

Οι ατζέντηδές του προκάλεσαν ένα απίστευτο μπέρδεμα με τις Πάρμα και Γιουβέντους, που λίγους μήνες αργότερα είχαν κινηθεί για την απόκτησή του. Η κατάληξη ήταν ο Φίγκο να υπογράψει συμβόλαια και με τις δύο (!), με την Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να τον τιμωρεί με διετή αποκλεισμό!



Κάπου εκεί εμφανίστηκε η πολύ πιο ισχυρή Μπαρτσελόνα, που με το πρεστίζ της και τους κατάλληλους ανθρώπους κατάφερε να παρακάμψει, ουσιαστικά, το μανατζερικό πανηγυράκι που είχε στηθεί γύρω από τον Πορτογάλο, αποκτώντας τον έναντι 2,25 εκατομμυρίων λιρών.

Κάπου εκεί, μπήκε το νερό στο αυλάκι, με τον Φίγκο να εξελίσσεται σε έναν εκ των κορυφαίων παικτών του πλανήτη, αγωνιζόμενος επίσης σε Ρεάλ Μαδρίτης και Ίντερ και κατακτώντας μεταξύ άλλων, ένα Champions League, οκτώ πρωταθλήματα σε Ισπανία και Ιταλία, καθώς και την Χρυσή Μπάλα του 2000.