Γιώργος Μόσχος: 56 χρόνια χωρίς τον κοντό γίγαντα της ΑΕΚ

Ο Γιώργος Μόσχος δεν ήταν ο πιο προικισμένος αθλητικά ή σε ταλέντο παίκτης της γενιάς του. Με κορμί που δεν παρέπεμπε σε μπασκετμπολίστα, ακόμη και σε εποχές που το μεγάλο ύψος δεν ήταν ζητούμενο για πλέι μέικερ, ένα άλλο στοιχείο ήταν αυτό που τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους: Το τσαγανό του! Δεν... μασούσε ποτέ απέναντι σε ψηλότερους ή πιο διάσημους αντιπάλους, τους κοιτούσε κατάματα έστω κι από υψομετρική απόσταση και συχνά, με όπλο τον τσαμπουκά, το θράσος και την ταχύτητά του, τους κέρδιζε κόντρα στις πιθανότητες που ήταν μονίμως εις βάρος του.

«Ήταν η ψυχή, η δύναμη, το κουράγιο, το.. αλητάκι της ομάδας μας. Ήταν ο άνθρωπος που με πότισε με την αγάπη για την ΑΕΚ και τη φανέλα που φορούσα», είχε πει ο συμπαίκτης του, Χρήστος Ζούπας, για το «Μοσχαράκι», όπως τον φώναζε.



Με το ίδιο θάρρος αντιμετώπισε και τον ισχυρότερο αντίπαλο που είχε ποτέ, τον καρκίνο. Ο αποκαλούμενος και «πικολίνο», που σαν σήμερα πριν 56 χρόνια (28/12/1966) έφυγε από τη ζωή, δεν λιγοψύχησε ούτε μπρος στη μεγαλύτερη αναμέτρηση της ζωής του. Και συνέχισε να αγωνίζεται με φοβερούς πόνους, δίχως να αντιλαμβάνεται κανείς από τους ανθρώπους της ΑΕΚ σε τι δοκιμασία υποβαλλόταν, μέχρι το κορμί του να μην αντέξει άλλο.

30 Μαρτίου 1966… Η ΑΕΚ αντιμετωπίζει στο Παλαλίντο του Μιλάνου την Σλάβια Πράγας στον ημιτελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Λίγες μέρες πριν η αποστολή έχει πετάξει για την Ιταλία, αλλά χωρίς τον Γιώργο Μόσχο, ο οποίος σύμφωνα με όσα είχαν μεταφερθεί στους συμπαίκτες του «… θα έρθει μόνος του αργότερα, γιατί έχει μια προσωπική δουλειά». Οι Τσεχοσλοβάκοι αποδεικνύονται ανυπέρβλητο εμπόδιο για την «Ένωση», που χάνει 103-73. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που απασχολεί την ομάδα…



Πράγματι, ο Γιώργος Μόσχος έφτασε εγκαίρως για να αγωνιστεί στο παιχνίδι. Έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά απείχε πολύ από τον καλό εαυτό του. Όταν στην ανάπαυλα τού έγινε παρατήρηση από κάποια μέλη της ομάδας για την απόδοσή του, ήρθε η σοκαριστική αποκάλυψη: ο 29χρονος πλέι μέικερ σήκωσε τη φανέλα του και έδειξε στους συμπαίκτες του το σημαδεμένο από τις πληγές και τις ενέσεις αποστεωμένο κορμί του!

Ο καρκίνος στους λεμφαδένες είχε τσακίσει τον αλύγιστο άσο. Και φυσικά η «δουλειά» που δεν του επέτρεψε να ταξιδέψει με την υπόλοιπη ομάδα από την πρώτη μέρα στην Ιταλία ήταν η θεραπεία που ακολουθούσε στο Λονδίνο για να επιβιώσει. Μόνο τρεις άνθρωποι γνώριζαν το μυστικό του, ο προπονητής της ΑΕΚ Μίσσας Πανταζόπουλος, ο πρόεδρος του συλλόγου Βασίλης Χατζηγιάννης και ο γιατρός Μίμης Γιαννακόπουλος.

«Και μόνο που στέκομαι όρθιος είναι θαύμα. Κοίτα πώς έγινα μωρέ!», είπε με σπασμένη φωνή στους συμπαίκτες του. Εκείνοι σοκαρισμένοι τον αγκάλιασαν, του ζήτησαν συγγνώμη που δεν ήξεραν τίποτα και ξέσπασαν όλοι μαζί σε λυγμούς.

Η σκηνή των αποδυτηρίων αποτυπώθηκε με εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό τρόπο στην ταινία «1968»:


Πού μυαλό για το δεύτερο ημίχρονο και τον μικρό τελικό; Ο Γιώργος Μόσχος υπέφερε, χρειάστηκε ισχυρά παυσίπονα για να κοιμηθεί και επέστρεψε από την τελευταία του αποστολή με την ΑΕΚ, αφού πλέον ούτε η ατσάλινη θέλησή του αρκούσε για να αγωνιστεί ξανά.

Το διάστημα που ακολούθησε πήγε ξανά στο Λονδίνο για απανωτές θεραπείες που τον κατέβαλαν και το βασανισμένο του σώμα δεν άντεξε πολύ αφήνοντας πίσω μια κόρη που ήταν πολύ μικρή για να τον θυμάται αλλά αντιλήφθηκε το μεγαλείο του από τις διηγήσεις. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1966 απεβίωσε και στην κηδεία του χιλιάδες κόσμου έδωσαν το «παρών», μαζί φυσικά και όλοι οι συμπαίκτες του που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά για την απώλεια αυτού του μικρόσωμου γίγαντα.




Περίπου δύο χρόνια μετά τον τελευταίο του αγώνα, η ΑΕΚ έπαιρνε τη δική της ρεβάνς απέναντι στη Σλάβια Πράγας, στον τελικό του Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο το 1968. Και φυσικά κανείς δεν ξέχασε, ούτε τις ώρες εκείνες της υπέρτατης χαράς, τον μοναδικό που έλειπε από τη γιορτή, αλλά σίγουρα παρακολουθούσε από ψηλά, καπνίζοντας τα αγαπημένα του τσιγάρα και ντυμένος στην πένα όπως πάντα.

Αντί επιλόγου, το χειρόγραφο μήνυμα που είχε στείλει λίγες ώρες πριν πεθάνει στους γονείς του αυτό το παράδειγμα αυταπάρνησης, θάρρους και αγάπης για το μπάσκετ. «Χρόνια πολλά και να είσαστε και χωρίς εμένα αγαπημένοι. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από ένα σπίτι. Αυτό που μένει είναι η αγάπη αυτών που το άνοιξαν»...