Δεν φτάνει μόνο ο Αλμέιδα: Παίκτες-προσωπικότητες που λείπουν από την ΑΕΚ

Το… ολικό λίφτινγκ της ΑΕΚ καλά κρατεί. Μετά την -ακόμα μία- καταστροφική σεζόν για την «Ένωση», οι αλλαγές στο τεχνικό επιτελείο και στο οργανόγραμμά της δίνουν και παίρνουν. Φυσικά, σημαντικότερη όλων η σύναψη συνεργασίας με τον Ματίας Αλμέιδα. Το ερώτημα που γεννάται, φυσιολογικό. Αρκεί από μόνη της η έλευση του Αργεντινού προπονητή για την αγωνιστική ανάταση του «δικεφάλου»; Η απάντηση ξεκάθαρη: Πολύ δύσκολα!



Η αιτία του «κιτρινόμαυρου» προβλήματος (εδώ και χρόνια) έγκειται στην απουσία ενός συγκεκριμένου και ξεκάθαρου πρότζεκτ/φιλοσοφίας. Ενός «τρόπου σκέψης» που θα αρχίζει από τα «πάνω», θα διατρέχει όλες τις οργανωτικές βαθμίδες και θα 'ρχεται και θα κουμπώνει με το(ν) αγωνιστικό σχέδιο/σχεδιασμό. Το εάν η συνύπαρξη Αλμέιδα-Κουχάρσκι και η έλευση ενός κατάλληλου αθλητικού διευθυντή βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, μένει να φανεί. Από εκεί και πέρα, βέβαια, υπάρχουν και τα «γύρω-γύρω» που μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την κατάσταση. Στοιχεία που φαντάζουν ως λεπτομέρειες (δεδομένου ότι δεν αποτελούν τη βασική αιτία του προβλήματος), αλλά μόνο τέτοιες δεν είναι. Ένα εξ αυτών και το ποιοι παίκτες θα στελεχώσουν το ρόστερ της ΑΕΚ.



Δεδομένα, η «Ένωση» χρειάζεται ποιοτική ενίσχυση, ειδικά στο κομμάτι της μεσοαμυντικής γραμμής. Πάνω από όλα, όμως, είναι αναγκαία και απαραίτητη η απόκτηση… προσωπικοτήτων. Εκείνων των ποδοσφαιριστών, δηλαδή, που -ανεξαρτήτως του… πόσα κιλά μπάλα μπορεί να ξέρουν- θα έχουν τη δυνατότητα να προσδώσουν τον χαρακτήρα που χρειάζεται το νεοσύστατο σύνολο του Ματίας Αλμέδια (ευχή των ΑΕΚτζήδων να συνδράμει σ' αυτό και ο νέος τεχνικός).



Ηγετικοί χαρακτήρες, παίκτες που θα βγαίνουν μπροστά όταν η μπάλα ή οι καταστάσεις θα «καίνε», που θα παρακινούν και θα εμπνέουν το υπόλοιπο σύνολο. Μέλη του ρόστερ, τα οποία θα «μιλούν» στα ντέρμπι, που θα έχουν λόγο εντός κι εκτός αποδυτηρίων, που όταν χρειαστεί θα βάλουν και... καμιά φωνή. Και που σίγουρα δεν θα ανέχονται να χάνει η ομάδα τους τρία σερί εντός έδρας παιχνίδια, από ΟΦΗ, Παναιτωλικό και Βόλο (με κάθε σεβασμό στις εν λόγω ομάδες).

Στην ιστορία της η ΑΕΚ είχε την τύχη να διαθέτει αλλά και να δημιουργήσει αρκετά τέτοια παραδείγματα. Το sport-fm.gr θυμίζει, κατά χρονολογική σειρά, τα δέκα πιο χαρακτηριστικά εξ αυτών από τη νεότερη εποχή (σε παρένθεση η θητεία του εκάστοτε ποδοσφαιριστή στο κλαμπ).

Στέλιος Μανωλάς (1979-1998)

Ο ορισμός του παίκτη-«σημαία», καθώς κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του τη φανέλα με τον δικέφαλο. Αποτέλεσε βασικό πυλώνα της μεγάλης ΑΕΚ των 90ς. Το μέταλλο νικητή που τον χαρακτήριζε αντικατοπτρίστηκε τόσο στους τίτλους του με την «Ένωση», όσο και στο πώς επηρέαζε τους συμπαίκτες του -συνιστώντας παράδειγμα προς μίμηση.

Πέρα από τα τεχνικά ή σωματικά του γνωρίσματα (γρήγορος, ψηλός, αλτικός, με καλή τεχνική κατάρτιση, σωστές τοποθετήσεις και καίριες επεμβάσεις), τον ξεχώριζε η σωστή καθοδήγηση του υπόλοιπου συνόλου, όπως και το πάθος και το ταπεραμέντο του. Δεν δίσταζε να βγαίνει μπροστά, φτάνοντας να έρθει σε σύγκρουση με τον κόσμο της ομάδας (βλ. στον ημιτελικό Κυπέλλου του 1996 κόντρα στον Αθηναϊκό) ή ακόμα και να… πιάσει από τον λαιμό τον αντίπαλο.

Ηλίας Ατματσίδης (1992- Ιανουάριος 2003)

Στο πρόσωπό του βλέπεις την ΑΕΚ. Εκ των κορυφαίων πορτιέρε στην ιστορία των «κιτρινόμαυρων», κυρίως όμως εκ των σπουδαιότερων αρχηγών της. Όχι μόνο είχε τη γνώση του βάρους της φανέλας που φορούσε, αλλά γνώριζε και πώς να τη μεταλαμπαδεύσει και στους συμπαίκτες του, είτε με τον ήρεμο είτε και με τον… άγριο τρόπο (βλ. Κρίστοφερ Ρε).


(στο 0:30'' το εν λόγω... τετ-α-τετ μεταξύ Ατματσίδη και Ρε)

Ψυχωμένος στο παιχνίδι του, με ηγετικές πρωτοβουλίες εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου και, φυσικά, με ιστορικές εμφανίσεις και αποκρούσεις. Δεν τον χαρακτήριζε ο συμβιβασμός, όπως φάνηκε εξάλλου κι από την απόφασή του να αποσυρθεί το 1999 από την Εθνική ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αδικίες που θεωρούσε ότι υφίστατο η αγαπημένη του ομάδα.

Ντέμης Νικολαΐδης (1996-2003)

Προσπάθησαν αρκετοί να τον μιμηθούν (κυρίως αγωνιστικά), αλλά… ποιος να συγκριθεί μαζί του; Εμβληματική φυσιογνωμία κι εκ των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία της ΑΕΚ, όντας παράλληλα από τους τελευταίους παίκτες-«σταρ» στα ελληνικά δρώμενα.

Ο «Ντεμίνιο» διαμόρφωσε και στιγμάτισε γενιές Ενωσιτών, οι οποίοι έπιναν νερό στο όνομά του. Εδώ πανηγύριζαν σαν να έμπαινε γκολ, όταν έκανε προθέρμανση για να περάσει -σπανίως- ως αλλαγή. Όπως τον Σεπτέμβρη του 1997, που -προερχόμενος από τραυματισμό- έκρινε ακόμα ένα ντέρμπι, κόντρα στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Γεννημένος για τα μεγάλα παιχνίδια, «μιλούσε» πάντα στα δύσκολα.



Προσωπικότητα… «μόνος μου και όλοι σας». Έτρωγε… λάσπες (όπως φαίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία), προκειμένου να δει την αγαπημένη του ΑΕΚ να αποχωρεί νικήτρια από τον εκάστοτε αγωνιστικό χώρο. Είχε το σθένος να βγει μπροστά για να παραμείνει ο Φερνάντο Σάντος στην τεχνική ηγεσία (τη σεζόν 2001-02), να ξεκινήσει -πετυχημένο- μπαϊράκι κατά της διοίκησης Ψωμιάδη, να αποσυρθεί κι εκείνος από την Εθνική (για να μεταπειστεί μετέπειτα από τον Ότο Ρεχάγκελ) και όλα αυτά έχοντας φυσικά στο πλάι του τον κόσμο του «δικεφάλου» να τον ακολουθεί πιστά.

Άκης Ζήκος (1998-2002 και 2006-2008)

Τον χαρακτήριζε ο δυναμισμός, τον οποίο μετέφερε και στην ομάδα την ώρα του αγώνα. Ένας «σκύλος» στη μεσαία γραμμή, ο Άκης Ζήκος προσέφερε τις υπηρεσίες του στην ΑΕΚ σε δύο περιόδους. Στη λίστα θα μπει κατά βάση λόγω της δεύτερης. Εξάλλου, ο επαναπατρισμός (μετά το πέρασμα από τη Μονακό) τον έβρισκε ως τον μοναδικό Έλληνα που είχε αγωνιστεί σε τελικό του Champions League.

Αν μην τι άλλο, η εμπειρία του ήταν τεράστια και φρόντιζε να τη μεταφέρει και στους υπολοίπους, έχοντας σημαντική συμβολή στο εξαιρετικό «κιτρινόμαυρο» σύνολο της σεζόν 2007-2008, το οποίο στο μυαλό μεγάλης μερίδας του φίλαθλου κοινού ήταν οι «ηθικοί πρωταθλητές» (ελέω της γνωστής υπόθεσης «Βάλνερ»). Μεταξύ άλλων, δεν μασούσε τα λόγια του, με τα οποία εξέφραζε μέσω δημόσιων τοποθετήσεών του μέρος των όσων σκέφτονταν οι οπαδοί του κλαμπ.

Τραϊανός Δέλλας (1999-2001, 2005-2008 και 2010-2012)

Ο απόλυτος ηγέτης για την αμυντική γραμμή. Ο Τραϊανός Δέλλας αποτελούσε βέβαια μια εν γένει βαρύνουσα προσωπικότητα για τα «κιτρινόμαυρα» αποδυτήρια (ειδικά στις δύο τελευταίες θητείες του). Ένας παίκτης-«προπονητής» εντός αγωνιστικού χώρου, τόσο από τακτικής πλευράς, όσο κι από το κομμάτι της καθοδήγησης. Ενέπνεε τρομερό σεβασμό, ενώ συνδύασε τη δεύτερη επιστροφή του στο κλαμπ με καθοριστικό γκολ στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος κι εν συνεχεία κατάκτηση του τροπαίου. Πρότυπο και για τους νεαρότερους συμπαίκτες του, με τους Σωκράτη Παπασταθόπουλο και Κώστα Μανωλά, μεταξύ άλλων, να μαθαίνουν στο πλάι του τα μυστικά της θέσης.

Θοδωρής Ζαγοράκης (2000-2004)

Εάν και οι ηγετικές του αρετές συνδέθηκαν κυρίως με την Εθνική και τον ΠΑΟΚ, ο Θοδωρής Ζαγοράκης είχε σημαντική προσφορά στην τετραετή παρουσία του στην ΑΕΚ (αποτελώντας άλλωστε και αρχηγό της). Συνέθεσε εξαιρετικό δίδυμο στη μεσαία γραμμή του «δικεφάλου», αρχικά με τον Άκη Ζήκο (2000-2002) κι έπειτα με τον Κώστα Κατσουράνη (2002-2004). Ύστερα ειδικά από τις πρόσφατες σεζόν, όπου οι «Ενωσίτες»... αποτρελάθηκαν με το ζήτημα των χαφ, η προαναφερθείσα τριάδα θυμίζει το σε τι παίκτες ήταν συνηθισμένοι οι οπαδοί του «δικεφάλου». Αξιομνημόνευτο το ταπεραμέντο του Καβαλιώτη παλαίμαχου άσου, τον οποίο διέκρινε η ψυχή με την οποία έπαιζε, καθώς και το… αρχηγικό του προφίλ.

Κώστας Κατσουράνης (2002-2006)

Κατά πολλούς -και δικαιολογημένα- από τους πλέον πολυσύνθετους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Εδώ, βέβαια, θα σταθούμε στην τρομερή προσωπικότητά του, μιας κι αποτελεί εκ των τελευταίων μεγάλων αρχηγών της ΑΕΚ. Την πρώτη του διετία στην ομάδα επέδειξε τεράστια αγωνιστικά χαρίσματα, τα οποία ήρθαν να «κουμπώσουν»… ονειρικά με την ηγετική αποστολή που κλήθηκε να διεκπεραιώσει (παίρνοντας «άριστα») το 2004, όταν και πείστηκε από τον -ύστερα από λίγες μέρες πρόεδρο- Ντέμη και παρέμεινε πιστός στην «Ένωση».



Αρχηγός πέρα από το περιβραχιόνιο: Ξεσήκωνε και πάθιαζε τους συμπαίκτες του, έτρεχε, μάρκαρε, σκόραρε και οδήγησε την ομάδα του μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της σεζόν 2004-05, έχοντας πετύχει μάλιστα δέκα γκολ σ' αυτήν την απρόσμενη -δεδομένης της κατάστασης που βρισκόταν το κλαμπ- πορεία.

Γρηγόρης Γεωργάτος (2002 - Γενάρης 2004)

Το γεγονός ότι μπαίνει σ' αυτήν τη λίστα -ενώ έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον Ολυμπιακό- δείχνει πολλά για την προσωπικότητα του Γρηγόρη Γεωργάτου. Ο «Έλληνας Ρομπέρτο Κάρλος» κατάφερε να κερδίσει τους δύσκολους οπαδούς της ΑΕΚ με τον χαρακτήρα του εντός των τεσσάρων γραμμών. Κι αυτό ενώ η μεταξύ τους σχέση είχε ξεκινήσει επεισοδιακά με την καταστροφή του αυτοκινήτου του (δεν έβλεπαν και με πολύ καλό μάτι το «ερυθρόλευκο» παρελθόν του).

Παρά το ότι το διάστημα παραμονής τους στους Θρακομακεδόνες δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, όσο αγωνίστηκε με τη φανέλα του «δικεφάλου» έδειξε πέρα από το ταλέντο του και τρομερό πάθος, κάτι που εκτιμήθηκε. Ένας παίκτης που αρνιόταν να χάσει, που συμπαρέσυρε όλο το υπόλοιπο σύνολο και ο οποίος φυσικά θα ήταν υπερπολύτιμος στην τωρινή ΑΕΚ.

Νίκος Λυμπερόπουλος (2003-2008 και 2010-2012)

Ένα εκ των δύο «δώρων» (μαζί με τον Γιαννάκη Οκκά) του εξωδιοικητικού το 2003, Δημήτρη Μελισσανίδη. Γρήγορα απέδειξε και στην «Ένωση», μετά τον Παναθηναϊκό, τα αγωνιστικά αλλά και ηγετικά χαρίσματά του. Το 2004 έβαλε πλάτη στα δύσκολα μαζί με τον Κατσουράνη, το 2008 ήταν στην παρέα του «πρωταθλήματος στα γήπεδα», ενώ το 2011 (στη δεύτερη θητεία του) αποτέλεσε βαρόμετρο για την επιστροφή της ΑΕΚ στους τίτλους με την κατάκτηση του Κυπέλλου.

Σ' όλη αυτήν την πορεία, η παρουσία του εντός αγωνιστικού χώρου καθίστατο ολοφάνερη -πέρα από τα τεχνικά κι εκτελεστικά χαρακτηριστικά του- κι από τον χαρακτήρα που έδινε στην επιθετική λειτουργία του «δικεφάλου». Μανιασμένος, δεν σταμάταγε να προσπαθεί μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα, όντας παράλληλα κι εκείνος τόσο πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του όσο και άνθρωπος που δεν μάσαγε τα λόγια του μπροστά από τις κάμερες.

Ριβάλντο (2007-2008)

Τι να πρωτοπείς. Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό όνομα που έχει αγωνιστεί στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, ο Ριβάλντο όχι μόνο δεν έμεινε σ' αυτό, αλλά έκανε τα πάντα για να επαναφέρει την ΑΕΚ στην κορυφή της εγχώριας Λίγκας και να αποδείξει και στον Ολυμπιακό όλα όσα εκείνος ήθελε μετά το μεταξύ τους διαζύγιο το 2007. Το πρώτο δεν το κατάφερε ελέω της υπόθεσης «Βάλνερ». Το δεύτερο όμως το έπραξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο, με «τεσσάρα» και υψωμένα δάχτυλα στον ουρανό του Ολυμπιακού Σταδίου.

Παίκτης με -καλώς εννοούμενο- ποδοσφαιρικό εγωισμό, χαρακτηριστικό που χρειάζεται σε κάθε ομάδα πρωταθλητισμού, καθώς φυσικά και καθημερινή πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του. Τα 15 τέρματα και οι ισάριθμες ασίστ του η έτερη πλευρά της αγωνιστικής του προσφοράς στους «κιτρινόμαυρους».