«Αντάνα Ντεμίρσπορ μέχρι τον… θάνατο»: Ο πρόεδρος που την έσωσε από τα χρέη και μετά αυτοκτόνησε!

Πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιον που υποστηρίζει θερμά μια ομάδα να τελειώνει τη φράση του με την ατάκα «μέχρι τον... θάνατο»; Πάρα πολλές! Έτσι και ο Μπεκίρ Τσινάρ.

Προφανώς, το όνομά του δεν θα σας λέει τίποτα. Λογικό. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει μείνει στην ιστορία του τουρκικού ποδοσφαίρου, στην ιστορία της Αντάνα Ντεμίρσπορ. Ούτε η ομάδα θα σας λέει πάρα πολλά, δεν είναι και η πιο γνωστή στον πλανήτη, ούτε η πιο γνωστή από τις τουρκικές. Ίσως λόγω στοιχήματος να την ξέρετε, όχι για πολλούς λόγους γενικότερα. Ένας σύλλογος που μπορεί να χαρακτηριστεί από τους πιο... καταραμένους. Είτε λόγω της ιστορίας που θα προβάλουμε παρακάτω, είτε λόγω της «γκίνιας» που έχει τα τελευταία χρόνια, στην οποία θα αναφερθούμε επίσης.

Γεννημένος στην Αδάνα, ο Μπεκίρ Τσινάρ ήταν από μικρός υποστηρικτής της Ντεμίρσπορ. Αγαπούσε την ομάδα, πήγαινε συχνά στο γήπεδο για να δει τα παιχνίδια της, όταν φυσικά του το επέτρεπαν και οι υποχρεώσεις του. Επιχειρηματίας, ο οποίος δραστηριοποιούνταν στον τομέα της υγείας και είχε μια τοπική επιχείρηση. Λάτρευε την ομάδα του, λάτρευε να κάθεται στην κερκίδα δίπλα στους υπόλοιπους που έμεναν στην ίδια πόλη και είχαν τα ίδια συναισθήματα για τον ίδιο σύλλογο.



Ένας σύλλογος που πάλευε χωρίς τις πλάτες και τη βοήθεια κανενός, ο οποίος ήταν ο πρώτος που έπαιξε στην κορυφαία κατηγορία και δεν έδρευε σε κάποια από τις τρεις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας (Άνκαρα, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη) το 1960. Έπαιξαν εκ νέου στην πρώτη εθνική το 1973 και πέντε χρόνια αργότερα έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου, αλλά τον έχασε με 3-0 από την Τράμπζονσπορ. Τη σεζόν 1981/82 τερμάτισε στην 6η θέση ρεκόρ, αλλά δύο χρόνια μετά υποβιβάστηκε. Εκείνη η ημέρα θα άλλαζε για πάντα την ιστορία του συλλόγου, σαν κάποιος να την είχε καταραστεί. Άρχισε να ανεβοκατεβαίνει στις κατηγορίες, ενώ έχασε 9 μπαράζ ανόδου σε 14 χρόνια και έφτασε μέχρι και στην τρίτη κατηγορία. Κάτι ντροπιαστικό, αν μη τι άλλο, για την ιστορία του συλλόγου...

Τα χρόνια περνούσαν, η λαϊκή και φτωχή πόλη της Αδάνα δεν έβλεπε προκοπή και χαρά με την ομάδα της. Όχι, βέβαια, ότι τους στήριζαν ιδιαίτερα. Μόλις το 20% των ανθρώπων της πόλης φέρεται να υποστηρίζουν τον σύλλογο, παρότι είναι ο μοναδικός της περιοχής που έχει πετύχει ορισμένα πράγματα και παίξει στο υψηλότερο επίπεδο. Από το 2000 και μετά, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο ζόρικα. Τα χρέη διαρκώς μεγάλωναν, σε σημείο που η ομάδα δεν μπορούσε να τα αντέξει.



Ο κόσμος έκανε δημοπρασίες, προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα, αλλά δεν έφταναν για... τίποτα. Η λύση ήταν μία. Ο Μπεκίρ Τσινάρ! Άπαντες γνώριζαν την αγάπη του για την Αδάνα Ντεμίρσπορ, οπότε πίστεψαν πως θα μπορούσε να βοηθήσει. Αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόκληση, όσο δύσκολη και αν ήταν. Αρχικά απευθύνθηκε σε άλλους γνωστούς οπαδούς της, στους επιχειρηματίες που υποστηρίζουν την ομάδα. Στη συνέχεια πήγε σε παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της. Βρήκε μόνο κλειστές πόρτες. Διαδικτυακά προσπάθησε να μαζέψει χρήματα, με καμπάνιες όπως οι #AslanGibiSponsor, #MesutOl, #BirakmamSeni. Ακόμη και δημοσίως στην τηλεόραση ανέφερε πως η πόλη δεν νοιάζεται για τον σύλλογο. Τα χρήματα που μάζεψε δεν ήταν αρκετά.

Απευθύνθηκε σε τοκογλύφους, ξέροντας πως εκεί θα βρει τα χρήματα που χρειαζόταν, πήρε ορισμένα δάνεια από τράπεζες. Έβαλε από την τσέπη του στη διετία που βρισκόταν στον προεδρικό θώκο, το ποσό των 4 εκατομμυρίων. Τα έσοδα που είχε από τις ιατρικές επιχειρήσεις, τα έπαιρναν οι τοκογλύφοι. Μάλιστα, έφτασε να χρωστάει σε αυτούς το ποσό των 10 εκατ. σε τουρκικές λίρες (με τους τόκους μαζί).

Ο Μπεκίρ Τσινάρ είχε υιοθετήσει όλα τα χρέη της Ντεμίρσπορ, τα είχε βάλει στο όνομά του και στις επιχειρήσεις του και αυτό αφαίρεσε το βάρος πάνω από τους... ώμους τους συλλόγου, επιτρέποντάς του να συνεχίσει να παίζει σε επαγγελματικό επίπεδο. Έκανε επίσης και ένα δώρο στους οπαδούς. Κάλεσε την Λιβόρνο σε φιλικό παιχνίδι, σε μια ένδειξη συμφιλίωσης. Οι οπαδοί των δύο ομάδων είναι στην κατηγορία των «antifa», έπαιξαν ένα ευρωπαϊκό φιλικό και έστειλαν το δικό τους μήνυμα με τους δεσμούς να παραμένουν ακόμη και να είναι ισχυροί ανάμεσα στα δύο club. Όπως έλεγε κάθε φορά που βρισκόταν στο γήπεδο και τον ρωτούσαν για την αγάπη του για την ομάδα, ήθελε να βλέπει τους οπαδούς της να είναι χαρούμενοι και χαμογελαστοί. «Θέλω πάντα να χαίρονται με την ομάδα τους, να είναι χαμογελαστοί», ανέφερε διαρκώς.



Τελικά, ο Μπεκίρ Τσινάρ δεν άντεξε. Την 16η του Αυγούστου το 2010 ο 41 ετών επιχειρηματίας βρέθηκε κρεμασμένος στην έξοδο ασφαλείας του σπιτιού του. Τα τρελά χρέη του συλλόγου τον λύγισαν. Ο Τσινάρ κρεμάστηκε με ένα σκοινί στα χρώματα της ομάδας του, μπλε, γαλάζιο, άσπρο. Ακόμη και στην τελευταία στιγμή της ζωής του, ακόμη και όταν αποφάσισε να φύγει από τον κόσμο, ο Μπεκίρ Τσινάρ το έκανε έχοντας στο μυαλό του την αγαπημένη του ομάδα. Έφυγε από τη ζωή ως ένας υπερήφανος οπαδός, αφήνοντας το δικό του στίγμα στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και την γυναίκα του χήρα και τα τρία του παιδιά χωρίς πατέρα.



Ο Μπεκίρ Τσινάρ δεν θα ξεχαστεί από τους κατοίκους της Αδάνα, πιθανότατα. Σίγουρα, όμως, δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ οι οπαδοί της Αδάνα Ντεμίρσπορ. Αυτοί που όταν επέστρεψαν στο τέλος της περασμένης σεζόν στην πρώτη κατηγορία, είχαν κρεμασμένα πανό στην κερκίδα με το όνομα και το πρόσωπό του, αφιερώνοντάς του την επιτυχία της ομάδας. Γιατί όσα είχε καταφέρει να πετύχει ο σύλλογος και θα πετύχει μελλοντικά, οφείλονται σε αυτόν και μόνο, ο οποίος έδωσε κυριολεκτικά τη ζωή του για την μεγάλη του αγάπη...