Άσε με, ρε μάνα, να δω την παράταση...

Και τι δεν έχουμε γράψει για το έπος του 2004. Έχουν περάσει 19 χρόνια παρά τρεις μέρες από τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού, ομαδικού αθλητισμού και ακόμα ο γράφων δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει στο 100% ότι τα γεγονότα στα γήπεδα της Πορτογαλίας εκείνο το καλοκαίρι πριν από 19 χρόνια όντως συνέβησαν.

«Ρε φίλε, πώς γίνεται να έχουμε πάρει Euro» ήταν η ατάκα λίγο πριν ξεκινήσω το κάτωθι κείμενο, για ένα προσωπικό βίωμα από τον ημιτελικό της Ελλάδας με την Τσεχία 19 χρόνια πριν. Όλοι πιθανότατα θυμάστε πού ήσασταν εκείνο το βράδυ, με ποιον βλέπατε το ματς, ή, οι πιο άτυχοι, πού ήσασταν και δεν είχατε τη δυνατότητα να δείτε το σπουδαίο ματς.

Ο γράφων δεν το έβλεπε. Για την ακρίβεια, δεν είδε την παράταση. Η ιστορία, για να καταλάβετε, έχει ως εξής...

Έντεκα ετών και κάτι το σωτήριο έτος 2004, ετοιμαζόμουν για ένα καλοκαίρι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Όχι μόνο επειδή θα έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου την Εθνική στο Euro, ούτε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων που θα ακολουθούσαν.

Λίγο νωρίτερα, βλέπετε, είχε παρθεί η απόφαση για ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών στο φροντιστήριο, μαζί με άλλον ένα συμμαθητή, που η καθηγήτρια θεωρούσε ότι ήμασταν ένα επίπεδο πάνω από τα άλλα παιδιά της τάξης.



Ναι, καλά καταλάβατε, ήμασταν ολίγον φύτουλες. Τα μαθήματα λοιπόν θα ξεκινούσαν τέλη Ιουνίου και θα ολοκληρώνονταν μέσα Ιουλίου, με μία τελευταία εβδομάδα τον Αύγουστο. Σκοπός όλου αυτού, να... πηδήξουμε οι προαναφερθέντες μία τάξη και να ξεμπερδέψουμε με το lower έναν χρόνο νωρίτερα στο μέλλον. Στη Γ’ γυμνασίου αντί στην Α’ λυκείου, συγκεκριμένα.

Το πλάνο προχώρησε με βαριά καρδιά, ωστόσο ο ξενέρωτος Ιούνιος στα θρανία περνούσε πιο γλυκά χάρη στα κατορθώματα της αρμάδας του Ότο Ρεχάγκελ. Πανηγύρια, χαρές, άγχος και εντέλει πρόκριση στα προημιτελικά. Για φαντάσου, πρώτη φορά βλέπαμε οι πιτσιρικάδες την Ελλάδα σε μεγάλο τουρνουά και τα πήγαινε και καλά. Οι μεγαλύτεροι θυμούνταν γελώντας το κάζο του 1994, δέκα χρόνια μετά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Ήρθε και το έπος με τη Γαλλία, που στα μάτια μας, παρά την αποτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2002, φάνταζε τεράστια. Δεν ήταν και λίγο να παίρνει Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό σερί, όπως είχαν κάνει το 1998 και το 2000.



Παρ’ όλα αυτά οι διεθνείς... έσκισαν τους Γάλλους σαν σαρδέλες και κάπως έτσι φτάσαμε στην 1η Ιουλίου. Ημιτελικά Euro, αντίπαλος η ομάδα που όλοι φοβούνταν με αυτά που είχαν δει μέχρι τότε στο τουρνουά, παρότι σαν όνομα δεν τρόμαζε τόσο. Δεν ήταν Γαλλία ή Ισπανία, αλλά η Τσεχία του μαέστρου Νέντβεντ, του κτήνους Κόλερ και του καταπληκτικού Μπάρος είχε κάνει 3/3 σε όμιλο με Γερμανία & Ολλανδία, προτού τσαλαπατήσει τους Δανούς.

Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε σε πολλές λεπτομέρειες για τα του ματς. Θα θυμάστε τα δάκρυα του Νέντβεντ όταν αποχώρησε τραυματίας, τις ευκαιρίες του Γιανκουλόφσκι στο πρώτο μέρος αλλά και την αστοχία των Κόλερ-Μπάρος στο δεύτερο.

Με κάποιον τρόπο, το 0-0 κόλλησε και έστειλε τη μάχη για το εισιτήριο στην παράταση. Κι εδώ αρχίζει το θέμα. Ο 11χρονος Γιάννης έβλεπε το ματς στο σπίτι της γιαγιάς του, έναν όροφο κάτω από το πατρικό. Με το που τελείωσε, χτύπησε τηλέφωνο από το... αρχηγείο, με τη φωνή της μαμάς να διατάζει την επιστροφή στο σπίτι καθώς το επόμενο πρωί, το μενού είχε ξύπνημα για μάθημα αγγλικών!



«Βρε μαμά, ημιτελικός είναι, παράταση, πώς να μην το δω», πάλευε ο yours truly να τη μεταπείσει, ανένδοτη η Βάσω. Κάπως έτσι σύρθηκα σπίτι και αφού το πολέμησα λίγο κι από κοντά, αποδέχτηκα την ήττα μου και τράβηξα για το κρεβάτι. Πού ύπνος, βέβαια...

Απόλυτη ησυχία, το παράθυρο ανοιχτό με τη σίτα κλειστή. Μετά από λίγα λεπτά ακούγονται φωνές. Τρεχάλα στο σαλόνι, η μάνα μου κάτι χάζευε στην τηλεόραση. «Άλλαξέ το, άλλαξέ το, άλλαξέ το, κάτι έγινε» διαμαρτυρόμουν. Το αλλάζει, τίποτα, μια ευκαιρία ήταν μονάχα.

«Πήγαινε βρε να κοιμηθείς, δεν θα ξυπνάς αύριο» ακούστηκε από τα χείλη της και πήρα ξανά τον δρόμο για το δωμάτιο. Ραδιοφωνάκι δεν έπαιζε, οπότε ξάπλα στο κρεβάτι, χεράκια σταυρωμένα και ελπίδα να ακουστούν ξανά φωνές, πιο δυνατές αυτή τη φορά...

Κι ακούστηκαν. Λίγα λεπτά μετά, αυτή τη φορά δεν μπορούσε να είναι μια απλή ευκαιρία, σείστηκε η γειτονιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο που έκαναν τα πόδια μου στο δροσερό πλακάκι, τα λίγα μέτρα μέχρι το σαλόνι φάνηκαν χιλιόμετρα.

«ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ, ΚΑΤΙ ΕΓΙΝΕ», αστραπιαία η Βασούλα άλλαξε κανάλι.



Πανηγυρισμοί, παντού μπλε στην οθόνη, ο Κώστας Βερνίκος να ουρλιάζει. Ξαναρχίζει το ματς και λήγει αμέσως, χοροπηδηχτά στο σαλόνι, πυροτεχνήματα έξω και φωνές. Ξύπνησε και ο πατέρας μου που ποτέ δεν ήταν φίλος της μπάλας και που σηκωνόταν νωρίς το πρωί να πάει για δουλειά, ακόμη και ο 5χρονος αδερφός που ούτε καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε άφησε το κρεβατάκι του και ήρθε στο σαλόνι.

Η οικογένειά μου δεν ήταν ποτέ του ποδοσφαίρου, όπως καταλάβατε. Συμβαίνει κι αυτό, εγώ από πού πήρα, άγνωστο. Εντέλει, δουλειές και φροντιστήρια ξεχάστηκαν, καθίσαμε τετράδα μέχρι το ξημέρωμα να βλέπουμε τα έκτακτα δελτία και τις συνδέσεις με Πορτογαλία και Ομόνοια.

Χαλάλι τα 15 λεπτά που δεν είδα, μάνα, εσύ να ‘σαι καλά...