Νεϊμάρ: Ένα ξυπόλητο και πεινασμένο παιδί από τις φαβέλες, εξελίχθηκε σε ηγέτη της εθνικής Βραζιλίας

Ακούγοντας σήμερα το όνομα Νεϊμάρ σκεφτόμαστε αυτόματα τις μαγικές του ντρίμπλες, τα εντυπωσιακά του γκολ και τις ασύλληπτες επινοήσεις του φορώντας τις φανέλες της Εθνικής Βραζιλίας, της Μπαρτσελόνα και της Παρί Σεν Ζερμέν. Για χάρη του, άλλωστε, πραγματοποιήθηκε η πιο κοστοβόρα μεταγραφική κίνηση στην ποδοσφαιρική ιστορία, με 222 εκατομμύρια ευρώ.

Πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, συμπυκνώνοντας στο πρόσωπό του, όλους τους λόγους που το καθιστούν ξεχωριστό. Ο τρόπος που μεγάλωσε, τα εμπόδια που ξεπέρασε και τα στοιχεία που καταθέτει στο χορτάρι δικαιολογούν τους χαρακτηρισμούς που τον συνοδεύουν ως ο μεγάλος ηγέτης και η φωτεινή ελπίδα της «σελεσάο».

To Παγκόσμιο παίζεται στη Stoiximan με Ειδικά Missions, Μακροχρόνια στοιχήματα και πολλές καθημερινές εκπλήξεις & δώρα* (Όροι και προϋποθέσεις)

Ο Νεϊμάρ ντα Σίλβα Σάντος Ζούνιορ γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1992 στη Μοζί ντας Κρούζις, πόλη που εδρεύει 60 χιλιόμετρα βόρεια του Σάο Πάολο. Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο από τα παιδικά του χρόνια, υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, ενός πρώην παίκτη που παραμένει στενός του σύμβουλος και μέντοράς του, ακόμη και σήμερα.

Όταν ο Νεϊμάρ ήταν μόλις 1 έτους, εκείνος και οι γονείς του κινδύνευσαν να χάσουν την ζωή τους, όταν ενεπλάκησαν σε ένα δραματικό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Κατεβαίνοντας ένα βουνό και ενώ καταρρακτώδης βροχή μαινόταν, ο πατέρας του που οδηγούσε, προσπάθησε με έναν ελιγμό να αποφύγει το αμάξι που ερχόταν κατά πάνω τους με ξέφρενο ρυθμό. Η σύγκρουση τελικά δεν αποσοβήθηκε. Μέσα στο χάος που επικρατούσε, ο πατέρας του Νεϊμάρ αντίκρισε τον μικρό να... κολυμπάει στα αίματα. Όμως η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, ήταν ζωντανός και έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο.

Aπό νεαρή ηλικία, ο Νεϊμάρ αγάπησε παθολογικά το ποδόσφαιρο και το futsal, το ελεύθερο παιχνίδι στους δρόμους επηρέασε καταλυτικά το μετέπειτα στυλ του. Η φαντασία του κάλπαζε, σκαρώνοντας τεχνάσματα που μόνο εκείνος μπορούσε να φανταστεί, απολαμβάνοντας το παιχνίδι.

Ήταν ένα από τα αμέτρητα πιτσιρίκια της πατρίδας του που έτρεχαν χωρίς παπούτσια, με βρώμικα πρόσωπα και ματωμένα γόνατα στους δρόμους. Παίζοντας ποδόσφαιρο έστηναν τους δικούς τους παραδείσους κρύβοντας το αποκρουστικό πρόσωπο της κόλασης που κρύβουν οι φαβέλες. Ονειρεύονταν μια αλλιώτικη ζωή, μακριά από τα ζωτικά προβλήματα με τα οποία έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο οι γονείς τους.

Οι φαβέλες είναι η ωμή έκφραση των ταξικών ανισοτήτων, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού ιστού στη Βραζιλία. Άλλωστε, η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών της Εθνικής μεγάλωσαν σε αυτές τις παραγκουπόλεις. Εκεί δοκίμασε τα πρώτα του μαγικά ο Ροναλντίνιο, εκεί συνειδητοποίησε την τρομακτική δύναμη του σουτ του ο Αντριάνο, εκεί έμαθε να αμύνεται για την ζωή και την τιμή του ο Τιάγκο Σίλβα.

Με ανάρτησή του τον Σεπτέμβριο του 2018 ο Νεϊμάρ έδειξε πως δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε. «Εκείνη την εποχή έκανα μεγάλα όνειρα, αλλά δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να πετύχω πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμουν. Ευχαριστώ, Θεέ μου, που με έκανες να αγαπώ τόσο πολύ το ποδόσφαιρο. Το όνομά μου είναι «φαβέλα», έγραψε στο Instagram ποστάροντας μια φωτογραφία από εκείνη την περίοδο.

Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκίνησε μία προσπάθεια μαζί με ένα γκρουπ εθελοντών, προκειμένου να συγκεντρώσει υλικά πρώτης ανάγκης και προϊόντα υγιεινής για τους Βραζιλιάνους που ζουν στις φαβέλες του Σάο Πάολο. «Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι πιο μεταδοτική από τον κορωνοϊό» ήταν η παρότρυνση του Βραζιλιάνου.

Ο μικρός Νεϊμάρ ρουφούσε το ποδόσφαιρο στις φτωχογειτονιές που σύχναζε προκαλώντας τον ενδιαφέρον της Σάντος, της οποίας έγινε μέλος το 2003, στα 11 του. Τρία χρόνια μετά, ταξίδεψε στην Μαδρίτη για να ενταχθεί στα τμήματα υποδομής της Ρεάλ, ωστόσο αποφάσισε να επιστρέψει στην Σάντος. Το ταλέντο του ξεχείλιζε και στα 17 του πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα του συλλόγου στον οποίο γαλουχήθηκε.

Στα 17 του, στις 7 Μαρτίου 2009, έκανε την πρώτη του εμφάνιση, όταν αγωνίστηκε τα τελευταία 30 λεπτά. Την επόμενη εβδομάδα πέτυχε το πρώτο του γκολ. Καθιερώθηκε στις βασικές επιλογές και τελείωσε την παρθενική του σεζόν με 48 εμφανίσεις και 12 γκολ.



Το 2009 αγωνίστηκε για την Εθνική Κ17 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ήταν ο πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος 2011 της Νότιας Αμερικής Νέων με εννέα γκολ, μεταξύ των οποίων δύο στον τελικό, στο θριαμβευτικό 6–0 επί της Ουρουγουάης, βοηθώντας τη Βραζιλία να κερδίσει 11ο τίτλο της σε αυτή τη διοργάνωση. Η ιδιαίτερη σχέση του με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του είχε μόλις ξεκινήσει.

Στο Μουντιάλ του 2010 παρότι ο Πελέ και ο Ρομάριο πίεζαν τον εκλέκτορα της Εθνικής Βραζιλία, Ντούνγκα, να τον συμπεριλάβει στο ρόστερ, εκείνος αρνιόταν πεισματικά. Δεν συγκινήθηκε ούτε από τις 14.000 υπογραφές φιλάθλων που ζητούσαν επίμονα να τον δουν να αγωνίζεται στα γήπεδα της Νότιας Κορέας.

Το όνειρο της κλήσης του στην εθνική ομάδα θα έπαιρνε σάρκα και οστά το καλοκαίρι του 2010, μετά την τραγική παρουσία της σελεσάο» στο Μουντιάλ. Πλέον δεν θα φορούσε χειροποίητες εμφανίσεις, φανταζόμενος πως την εκπροσωπεί σε κάποιο... παράλληλο σύμπαν. Στεκόταν δίπλα στα είδωλά του, μοιραζόταν μαζί τους τα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο.

Έκανε το ντεμπούτο του στις 10 Αυγούστου 2010, σε ηλικία 18 ετών, σκοράροντας, μάλιστα, στη νίκη με 2–0 εναντίον των Η.Π.Α.
Τον Φεβρουάριο του 2013, έγινε ο πρώτος Βραζιλιάνος που φιλοξενείται στο εξώφυλλο του περιοδικού Time, σε ένα άρθρο που είχε τίτλο «ο νέος Πελέ». Ο ίδιος, με περίσσεια ταπεινότητα αρκέστηκε να ψελίσει πως «Είμαι απλώς ένα παιδί που θέλει να παίξει μπάλα».

Σκόραρε επτά φορές στις εννιά συνεχόμενες νίκες της Βραζιλίας στο δρόμο για το Μουντιάλ αλλά και ήταν αυτός που πέτυχε το δεύτερο γκολ της «σελεσάο» στο 3-0 που την οδήγησε στην κατάκτηση του Confederations Cup απέναντι στην πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία το 2013.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 φιλοξενήθηκε στη Βραζιλία και οι απαιτήσεις των φιλάθλων από το αστέρι της Εθνικής ήταν υψηλές. Έδωσε το προβάδισμα στην πρεμιέρα με αντίπαλο την Κροατία στο δεύτερο ημίχρονο με πέναλτι, νικώντας με 3–1. Στον τρίτο αγώνα της ομάδας σκόραρε δύο φορές, καθώς η «σελεσάο» νίκησε με 4-1 το Καμερούν. Στον γύρο του "16" με αντίπαλο τη Χιλή ο αγώνας έληξε 1–1 μετά από 120 λεπτά και κρίθηκε από δικό του, εύστοχο, πέναλτι.

Στον επόμενο αγώνα με την Κολομβία τραυματίστηκε σοβαρά από τον Ζούνιγκα στη μέση και η διοργάνωση γι' αυτόν τελείωσε εκεί. «Ηταν μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας μου. Κατέστρεψε το όνειρό μου να συνεχίσω να παίζω στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οταν ένιωσα αυτόν τον πόνο στην μέση, προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα την δύναμη να σηκωθώ.Ο γιατρός μου είπε: ΄Εχω δύο νέα, ένα καλό και ένα κακό. Του ζήτησα να μου δώσει πρώτα το κακό. Απάντησε: Το κακό είναι ότι τελείωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έκλαιγα, λέγοντας και τώρα τι γίνεται; Και μου είπε: Για δύο εκατοστά, δεν θα ξαναπερπατούσες. Έκλαιγα, ήμουν λυπημένος που έφυγα από το Παγκόσμιο Κύπελλο και λυπημένος που τραυματίστηκα», θυμήθηκε.



Η Βραζιλία συνετρίβη τελικά στον ημιτελικό από μια εκπληκτική Γερμανία με 7–1, μέσα στο σπίτι της. Ήταν μια αληθινή εθνική τραγωδία. Οι φοβερές, όμως, εμφανίσεις του 22χρονου τότε σούπερ σταρ, του έδωσαν ατομικές διακρίσεις: ήταν τρίτος σκόρερ του τουρνουά παρά την πρόωρη αποχώρησή του και συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα.

Δύο μήνες αργότερα Νεϊμάρ και Ζούνιγκα συναντήθηκαν, φορώντας τα περιβραχιόνια, στο φιλικό της Βραζιλίας απέναντι στην Κολομβία στην Φλόριντα. Αγκαλιάστηκαν θερμά, δείχνοντας πως ο δυσβάσταχτος τραυματισμός ανήκει στο παρελθόν και ήταν μία άτυχη στιγμή.

Ο Νεϊμάρ είναι σχεδόν μια δεκαετία πλέον, σταθερά ο κορυφαίος της εθνικής του ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, σκόραρε δις στον ημιτελικό κόντρα στην Ονδούρα, ενώ στον τελικό ενάντια στη Γερμανία στο Μαρακανά άνοιξε το σκορ. Το παιχνίδι τελείωσε 1–1 και η Βραζιλία νίκησε με 5–4 στα πέναλτι, φέρνοντας στη χώρα το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στο ποδόσφαιρο ανδρών.

Παρά τις θαυμάσιες εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, η Βραζιλία δεν κατάφερε να προχωρήσει πέρα από τη φάση των "8", γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από το Βέλγιο.

Σήμερα, ο Νεϊμάρ είναι δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής του με 75 τέρματα, μόλις δύο λιγότερα από τον Πελέ. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλησαν να συγχαρούν τον επιθετικό της Παρί όταν βρέθηκε στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας, ήταν ο ίδιος ο «Βασιλιάς», σχολιάζοντας πως «Όπως όλοι οι Βραζιλιάνοι, είμαι πάντα χαρούμενος όταν τον βλέπω να παίζει ποδόσφαιρο. Σήμερα έκανε ακόμη ένα βήμα προς το ρεκόρ μου στα γκολ με την Εθνική ομάδα. Και τον ενθαρρύνω να φτάσει εκεί, με την ίδια χαρά που είχα από τότε που τον είδα να παίζει για πρώτη φορά».

Παρά τα επιτεύγματα του με την καναρινί φανέλα είναι φανερό πως κάτι του λείπει. Το Μουντιάλ του Κατάρ είναι η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για τον Νεϊμάρ, ώστε να υλοποιήσει αυτό για το οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια από τα ζόρικα παιδικά του χρόνια. Να οδηγήσει την Εθνική Βραζιλίας στην κορυφή του κόσμου, ως ο απόλυτος μπροστάρης, εκπληρώνοντας τελικά το πεπρωμένο του.

Eπιμέλεια: Λευτέρης Παύλου