Γιώργος Πρίντεζης: Ο αντισυμβατικός

“Δεν γεννήθηκα με κάποιο υπερβολικό ταλέντο. Το γεγονός όμως ότι στη ζωή μου ήρθαν όλα σιγά-σιγά, θεωρώ ότι με έκανε πιο ισορροπημένο σαν άνθρωπο». Ο Γιώργος Πρίντεζης και ο τρόπος που χειρίστηκε τον εαυτό του στην προσωπική του διαδρομή,  είναι η Ελλάδα που θέλουμε και ονειρευόμαστε…

Λιγομίλητος, προσγειωμένος. Κανένα ίχνος αλαζονείας σε περιόδους σπουδαίων επιτυχιών και συναισθηματικής ευμάρειας. Άνθρωπος που σέβεται τους πάντες και κερδίζει τον σεβασμό όλων. Η επιτομή του Feel Good Guy. Κάνει τους πάντες γύρω του να αισθάνονται καλά. Ακομπλεξάριστος. Σκληρά εργαζόμενος.

«Η σωστή νοοτροπία υπερτερεί του ταλέντου» έχει πει ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξη του. «Το ταλέντο μπορεί να κάνει τη διαφορά για κάποια χρόνια όμως τη διάρκεια θα στη δώσουν η προσήλωση, η επιμονή, η σωστή νοοτροπία και η σκληρή δουλειά».

Αυτές οι σκέψεις είναι άλλωστε το απόσταγμα της δικής του διαδρομής. Μιας πορείας ανηφορικής, με πολλά εμπόδια και ταμπέλες που του έλεγαν να σταματήσει. Ο Γιώργος Πρίντεζης βρέθηκε πολλές φορές «πεσμένος» στο έδαφος. Ήταν πολύ «αδύναμος» σε μικρή ηλικία για να παίξει μπάσκετ, δεν είχε την τεχνική κατάρτιση αργότερα για να ανέβει στη θέση «3». Δεν έκανε το «βήμα μπροστά» αναπτύσσοντας το παιχνίδι του σε μικρή ηλικία, με συνέπεια πολλοί να τον χαρακτηρίζουν «στάσιμο». Γνώρισε την απόλυτη αμφισβήτηση στην Ανδαλουσία όπου στη δεύτερη –ιδιαίτερη δύσκολη- σεζόν του τραυματίστηκε σοβαρά πέφτοντας άτσαλα στο παρκέ σε μια φάση μάλλον ανατριχιαστική για εμάς τους τηλεθεατές. Όλα αυτά σήμερα κουμπώνουν τέλεια στο φίλμ της καριέρας του, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τον προσωπικό του μύθο. Ο οποίος είναι αν μη τι άλλο είναι τεράστιος.

Η καριέρα του Γιώργου μοιάζει με μια επίμονη προσευχή. Οι στάρετς των Μονών συμβουλεύουν τους ανθρώπους που ζητούν τη συμβουλή τους, να προσεύχονται επίμονα και να ζητούν. Είναι η κατάσταση «θέρμανσης της ψυχής». Κάποια στιγμή το αίτημα τους θα φτάσει ψηλά και η πόρτα που ζητούν θα τους ανοιχθεί. Αυτό έκανε και 37χρονος διεθνής φόργουορντ σε όλη του την καριέρα. Ζούσε μια κατάσταση όπου κουβαλούσε μια εσωτερική φλόγα, δουλεύοντας, επιμένοντας, ζητώντας το παραπάνω. Από την πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό, το πέρασμα του από την Λάρισα του Μπαρτζώκα, του Ματ Ουόλς, του Μπέλσερ και του Αριγκμπάμπου, την επιστροφή του στον Πειραιά, την περιπέτεια της Ιβηρικής και τη θριαμβευτική τελευταία του δεκαετία στο λιμάνι.

Το πεταχτάρι

13 Μαΐου του 2012, τελικός Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει από μείον 19 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και μια τελευταία ευκαιρία για το προβάδισμα και την κατάκτηση του τίτλου. Ο Σπανούλης αδειάζει τον Σβεντ, περνάει τη βοήθεια του Τεόντοσιτς και όταν ο Κιριλένκο βρίσκεται στον δρόμο του στο κέντρο της ρακέτας, βρίσκει με μια πάσα τα πιο έτοιμα χέρια της Ευρώπης. Ο Πρίντεζης εκτελεί ένα σουτ ρουτίνας για αυτόν με μηδέν παλμούς όταν όλοι  -μα όλοι- στο κτίριο είχαν 200+. Τινάζει τον καρπό του και βάζει τη μπάλα στον δρόμο δίχως επιστροφή.

Το γνωστό σε όλους μας «πεταχτάρι» υπήρξε ίσως το πιο φονικό σουτ στην Ευρώπη για πολλά χρόνια. Θα μπορούσε να αποτελέσει το logo στο σήμα της Ευρωλίγκας μαζί με τη φιγούρα ενός θρύλου της. Γιατί ο Γιώργος Πρίντεζης είναι τέτοιος. Τελείωσε την καριέρα του όντας δεύτερος σε συμμετοχές στη διοργάνωση (375), δεύτερος σε εύστοχα δίποντα (1194) και πρώτος σε εύστοχα σουτ εντός πεδιάς (1428), τέταρτος σκόρερ (3599) και έκτος ριμπάουντερ (1452).

Αυτός ο τύπος εκτέλεσης είναι σημαντικό κομμάτι του «αντισυμβατικού» χαρακτήρα που κουβαλάει ο Γιώργος Πρίντεζης, εντός και εκτός παρκέ. Ξεκάθαρα όσον αφορά το αγωνιστικό, πρόκειται για μια unique περίπτωση. Ένας αθλητικός μεν αλλά αδύνατος (χωρίς σπουδαίο εκτόπισμα) φόργουορντ που κατάφερε να γίνει ο πιο κυρίαρχος low post player στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένα παιδί που δεν σούταρε, δούλεψε πολύ για να μάθει να το κάνει και εξελίχθηκε στην επιτομή του efficiency (αποτελεσματικότητα) σύμφωνα με την επιστήμη των analytics (3s & lay ups).

Ο Γιώργος δεν είχε καν εκτέλεση από μέση απόσταση ή μετά από ντρίμπλα σε ενδιάμεση κατάσταση. Όχι, όχι, δεν εννοώ ότι ήταν άστοχος. Δεν την είχε καν. Τις φορές που αναγκάστηκε να σημαδέψει το καλάθι από μέση απόσταση, τα μαγικό «πεταχτάρι» έκανε την εμφάνιση του. Ήταν ότι για το ΝΒΑ, η ραβέρσα του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.

Ο Πρίντεζης πάτησε στην κορυφή της Ευρώπης και κέρδισε τον σεβασμό συμπαιχτών και αντιπάλων όσο λίγοι άλλοι. Το έκανε με τον δικό του τρόπο. Aκολουθώντας ένα συγκεκριμένο μονοπάτι χωρίς να παρεκκλίνει από τον στόχο και τις αξίες του. To Stoiximan AegeanBall Festival και η συμμετοχή δεκάδων αστεριών μεγάλου μεγέθους σε αυτό, συνιστούν φόρο τιμής σε ένα βασιλιά που ήθελε να είναι απλά ένας ακόμα στρατιώτης.

Στην περίπτωση του το «παραμένει ο ίδιος άνθρωπος, η επιτυχία δεν τον άλλαξε» δεν είναι κλισέ, αλλά η αλήθεια. Και η αλήθεια δεν κρύβεται. Τελικά, ο  Γιώργος Πρίντεζης είναι η Ελλάδα που θέλουμε και ονειρευόμαστε…

Hoopfellas.gr για το Stoiximan Blog