Simply… ο Μπεστ

Ήταν απλώς… ο Τζορτζ Μπεστ. Το ταλέντο του αρκούσε για να τον κατατάξει μεταξύ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών. Όμως η αγάπη του για το σεξ, το αλκοόλ και τον τζόγο ήταν η αιτία που δεν κατάφερε να φτάσει ακόμη ψηλότερα και τελικά αποτέλεσαν την αυτοκαταστροφή του.

Σαν σήμερα πριν από εννιά χρόνια ο Βορειοϊρλανδός έφευγε από τη ζωή. Μόλις στα 59 του χρόνια, αλλά χωρίς να εκπλήξει κανέναν αυτή η κατάληξη της άσωτης ζωής του.

Από το γκαράζ του σπιτιού του στο Μπέλφαστ, όπου άρχισε να κλωτσά ένα μπαλάκι του τένις μιμούμενος το ποδοσφαιρικό του είδωλο, Φέρεντς Πούσκας, μέχρι την «ανακάλυψή» του από τον κυνηγό ταλέντων της Μαν. Γιουνάιτεντ, Μπομπ Μπίσοπ, στα 15 του, δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να λάμψει το άστρο του. Η… οντισιόν από τον μεγάλο Ματ Μπάσμπι παρομοιάστηκε από τον ίδιο στην αυτοβιογραφία του με συνάντηση με το Θεό και δύο χρόνια μετά, το Μάιο του 1963 υπέγραφε το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο.

Από εκεί και πέρα, όλα πήραν το δρόμο τους… μέχρι να λοξοδρομήσει. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έκανε ντεμπούτο απέναντι στη Γουέστ Μπρομ και το Δεκέμβριο άνοιξε λογαριασμό σκοράροντας απέναντι στην Μπέρνλι, συνθέτοντας σύντομα μαζί με Τσάρλτον και Λόου την περίφημη «Αγία Τριάδα» στην επίθεση της ομάδας. Ένα τέτοιο ταλέντο ήταν πολυτέλεια για τη Βόρεια Ιρλανδία, που τον κάλεσε στις τάξεις της και τον έχρισε διεθνή για πρώτη φορά απέναντι στην Ουαλία.

Σύντομα το άστρο του έλαμψε και εκτός των «στενών» για τη λάμψη του ορίων του Ηνωμένου Βασιλείου. Η νίκη με 5-1 επί της Μπενφίκα στη Λισαβόνα για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις της καριέρας του, ενώ το 1968 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης και πήρε τη Χρυσή Μπάλα. Η αποχώρηση του Ματ Μπάσμπι από την τεχνική ηγεσία στοίχισε στον «εύθραυστο» ψυχολογικά Τζόρτζι, που παραδόθηκε γρήγορα στις εφήμερες απολαύσεις. Πήγαινε τελευταίος για ύπνο και… προπόνηση, η προσωπική του ζωή απασχολούσε περισσότερο από τις επιδόσεις του στον αγωνιστικό χώρο και η μπάλα ήταν εμφανές πως πλέον δεν είχε τον πρώτο ρόλο στη ζωή του. «Αν είχα γεννηθεί πιο άσχημος, ίσως ο κόσμος να μην μάθαινε ποτέ κάτι για τον Πελέ», είχε δηλώσει μεταξύ σοβαρού και αστείου…

Το 1974, αφότου έμεινε εκτός αποστολής του αγώνα με την Πλίμουθ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη Μαν. Γιουνάιτεντ. Έκτοτε δεν στέριωσε σε καμία ομάδα και μπαινόβγαινε σε κλινικές αποτοξίνωσης και στα αστυνομικά τμήματα, ενώ έκανε και φυλακή για δύο μήνες.

Ο κατήφορός του δεν είχε σταματημό και το 1998, όταν σε εξετάσεις που του έγιναν διαπιστώθηκε πως το ποσοστό αλκοόλ στο αίμα του άγγιξε το 50% (!), έφτασε ένα βήμα από την αυτοκτονία. «Είχα πει πως σε μέσα σε ένα μήνα θα έκανα τα πράγματα που ήθελα και μετά θα αυτοκτονούσα στις Μπαχάμες», αποκάλυψε το 2001, αλλά δεν το έκανε πράξη ποτέ. Φρόντισαν, όμως, να του στοιχίσουν τη ζωή τα προβλήματα υγείας που απέκτησε από τις καταχρήσεις, αφού ούτε η μεταμόσχευση ήπατος το 2002 ήταν ικανή για να τον σώσει. Η αρχή του τέλους ήταν η εισαγωγή του την 1η Οκτωβρίου του 2005 σε νοσοκομείου του Λονδίνου με οξεία πνευμονία. Ο αδυνατισμένος οργανισμός του υπέκυψε στις 25 Νοεμβρίου.