ΘΕΜΑ: Οι τελευταίοι πιστοί «στρατιώτες»

Ζούμε σε μια εποχή που ξοδεύονται τεράστια ποσά για μεταγραφές, οι μετακινήσεις παικτών από μια ομάδα σε μία άλλη, είναι κάτι παραπάνω από συχνές και γενικότερα υπάρχει μια τάση των ποδοσφαιριστών να αλλάζουν ποδοσφαιρικές στέγες, σκεπτόμενοι καθαρά επαγγελματικά και όχι με την καρδιά τους.

Υπάρχουν όμως κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που με την πίστη και την αφοσίωση που δείχνουν στο σύλλογο που υπηρετούν μας μεταφέρουν σε παλαιότερες, πιο ρομαντικές εποχές, τότε πού το χρήμα δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στο μυαλό ενός ποδοσφαιριστή αλλά κυριαρχούσαν κάποιες άλλες αξίες, όπως το συναισθηματικό δέσιμο του παίκτη με την ομάδα που παίζει και τους οπαδούς της.

Πάμε να βγάλουμε το καπέλο σε εννέα τύπους που έδειξαν τόσο αληθινά την αγάπη τους σε μια ομάδα, αποφασίζοντας να μην αλλάξουν ποτέ ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Ήρθε η ώρα να δούμε εκείνους που ίσως αποτελούν τους τελευταίους ρομαντικούς του ποδοσφαίρου.

Ροζέριο Σένι- Σάο Πάολο (1237 συμμετοχές)



Ο εμβληματικός παλιός αρχηγός της Σαο Πάολο αποτελεί τον άνθρωπο που έχει τις περισσότερες συμμέτοχες με έναν σύλλογο, στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Βραζιλιάνος πορτιέρο έκανε πάνω 1200 εμφανίσεις, υπερασπιζόμενος την εστία της ομάδας του για πάνω από δύο δεκαετίες. Έχει κερδίσει 17 τίτλους με τη φανέλα της μεγάλης του αγάπης, ενώ έχει εκπροσωπήσει 31 φορές τη «σελεσάο» μεταξύ του 1997 και του 2006. Αυτό που τον κάνει μοναδικό είναι η ευχέρεια του στο σκοράρισμα τόσο από την άσπρη βούλα των πέναλτι, όσο και από τις αριστουργηματικές εκτελέσεις φάουλ. Τελείωσε την λαμπρή καριέρα του, βρίσκοντας 131 φορές τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα.

Το γεγονός πως ξεπέρασε το «φράγμα» των 100 γκολ μπορεί να κάνει τους περισσότερους να αναρωτιούνται, αλλά μια ματιά στο βιντεάκι που ακολουθεί παρακάτω θα σας πείσει.



Να σημειώσουμε πως στις 20 Απριλίου του 2014, σε ένα ματς της Σάο Πάολο απέναντι στη Μποταφόγκο, ο Ροζέριο Σένι έβλεπε το όνομα του να μπαίνει στο βιβλίο Γκίνες για τρεις διαφορετικούς λόγους. Ποιοι ήταν αυτοί;

α) Γινόταν ο ρέκορντμαν συμμέτοχων με τη φανέλα μιας και μόνο ομάδας, όσον αφορά τις περιπτώσεις που φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού
β) Πετύχαινε τα περισσότερα γκολ από κάθε άλλον τερματοφύλακα στην ιστορία του ποδοσφαίρου
γ) Ανέβαινε στην κορυφή της λίστας που αφορούσε τις συμμετοχές παίκτη με τη φανέλα ενός συλλόγου

Τόνι Άνταμς-Άρσεναλ (672 συμμετοχές)



Θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως «Mr. Arsenal». Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Άγγλους αμυντικούς όλων των εποχών, παραμένοντας όλη τη διάρκεια της καριέρας του στους «κανονιέρηδες». Το άγαλμα του κοσμεί το «Emirates Stadium» από το 2011 και βρίσκεται δίπλα σε αυτά των τεράστιων Τιερί Ανρί και Χέρμπερτ Τσάπμαν.

Ο δυναμικός πρώην αμυντικός των Λονδρέζων έχει παίξει σε πάνω από 25 παιχνίδια στις 14 από τις συνολικά 18 σεζόν του στην Άρσεναλ, παίρνοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε ηλικία μόλις 21 ετών, τον Ιανουάριο του 1988. Έδωσε μεγάλη μάχη για να κρατηθεί μακριά από το αλκοόλ, προσπαθώντας να μην τον επηρεάσει στην απόδοση του μέσα στα παιχνίδια. Οι τίτλοι του με την αγγλική ομάδα φτάνουν τους 13, αφού έχει κατακτήσει 4 Premier League, 3 FA Cup, 2 League Cup, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων και 3 Community Shield.

Έχει πει τη θρυλική φράση: «παίξε για το όνομα (έμβλημα ομάδας) που βρίσκεται στο μπροστινό μέρος της φανέλας και θα θυμούνται πάντα το όνομα που βρίσκεται από πίσω».



Φραντσέσκο Τότι-Ρόμα (764 συμμετοχές μέχρι σήμερα)



Ο αυτοκράτορας της Ρώμης. Ίσως η πιο ειδική περίπτωση από όλους τους υπόλοιπους που θα συναντήσετε στη λίστα. Αρνήθηκε προσφορά της Ρεάλ Μαδρίτης για να μείνει στην αιώνια αγάπη του το 2006, λέγοντας μια ατάκα που δείχνει ποσό σημαντική είναι η Ρόμα για αυτόν: «Στο σχολείο μας έμαθαν ότι η οικογένεια είναι το σημαντικότερο πράγμα για έναν άνθρωπο. Η Ρόμα είναι η οικογένεια μου. Άκουσες ποτέ κανέναν να αφήνει τους φτωχούς γονείς του για να ζήσει με πλούσιους ξένους;». Μετά από αυτή τη φράση ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο.

Για 25 χρόνια κατέθετε την ψύχη του για τους «τζαλορόσι», τιμώντας και με το παραπάνω τη φανέλα που φορούσε. Μέχρι σήμερα έχει πετύχει 306 γκολ με τους «λύκους», όντας ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας. Θεωρείται από πολλούς ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της γενιάς του. Οι ατομικές του διακρίσεις είναι αναρίθμητες και καλό θα είναι να αναφέρουμε μερικές από αυτές.

Στο παλμαρέ του έχει 5 βραβεία του Ιταλού ποδοσφαιριστή της χρονιάς, 2 του καλύτερου παίκτη της Serie A, ενώ το 2007 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006 με την εθνική Ιταλίας, όντας μέλος της ενδεκάδας της διοργάνωσης. Φιγουράρει στην δεύτερη θέση του πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών στο Campionato με 250 γκολ, με τον Σίλβιο Πιόλα να είναι ο μόνος που τον περνάει με 274.

Τα παρατσούκλια που του έχουν δώσει οι συμπατριώτες του («The Gladiator» και «King Of Rome») είναι ενδεικτικά του μεγαλείου του. Στα λεξικά δίπλα στη λέξη «αρχηγός» θα πρέπει να υπάρχει το όνομα αυτού του ανθρώπου. Γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι σε μια ομάδα που έχει πάρει 1 πρωτάθλημα σε 25 χρόνια. Όμως ο Τότι έδειξε σε όλους πως πρώτα σκέφτεται με την καρδιά του και μετά με το μυαλό του. Για αυτό το λόγο θα λατρεύεται σαν θεός από τους φιλάθλους της Ρόμα.



Τζέιμι Κάραxερ-Λίβερπουλ (737 συμμετοχές)



Υπαρχηγός της Λίβερπουλ για δέκα χρόνια. Είναι ο δεύτερος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία των «κόκκινων». Παλιότερα αγωνιζόταν ως δεξιός μπακ, αλλά ο ερχομός του Μπενίτεθ τον έκανε κεντρικό αμυντικό, μια κίνηση που αποδείχθηκε σοφή. Έχει πάρει 2 FA Cup, 2 Community Shield, 1 Champions League, 1 Κύπελλο UEFA και 2 Super Cup. Ένας τίμιος εργάτης στην αμυντική γραμμή της ομάδας του Μέρσεϊσαϊντ που θα μείνει για πάντα στις καρδιές των φιλάθλων του αγγλικού συλλόγου.

Με την εθνική Αγγλίας δεν κατάφερε να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του (38 εμφανίσεις), αφού έπεσε πάνω στο δίδυμο Τέρι-Φέρντιναντ. Παρόλα αυτά εκπροσώπησε τα «λιοντάρια» στο Euro του 2004 και στο Μουντιάλ του 2006. Το 2007 πήρε την απόφαση να σταματήσει από την εθνική, όμως η επιθυμία του να ξαναφορέσει το εθνόσημο τον έκανε να επιστρέψει στη διεθνή σκηνή και να βοηθήσει την πατρίδα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.



Πολ Σκόουλς-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (718 συμμετοχές)



Ο «εγκέφαλος» στο κέντρο της ομάδας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για χρόνια. Ένας από τους καλύτερους πασέρ που έχει γνωρίσει ποτέ το ποδόσφαιρο. Κάποτε ένας δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τον Ζιντάν πως είναι να αποτελεί τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου. Τότε η απάντηση του Γάλλο ήταν εκπληκτική. «Ρωτήστε τον Πολ Σκόουλς», απάντησε ο Ζιζού, δείχνοντας τον θαυμασμό του προς τον πολυσύνθετο Άγγλο μέσο. Ίσως η καλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσε να έχει ο Πολ.

Όμως δεν θα σταθούμε μονό σε αυτή τη δήλωση. Ο κοκκινομάλλης υπήρξε μέλος της περίφημης αρμάδας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που κατέκτησε το treble το 1999. Με τους «κόκκινους διαβόλους» σήκωσε 11 φορές την Premier League, πήρε 3 FA Cup, ενώ έφτασε σε 2 περιπτώσεις στην κορυφή της Ευρώπης.

Μια ήρεμη προσωπικότητα εκτός αγωνιστικών χώρων, που όμως μεταμορφωνόταν όταν κλοτσούσε το τόπι, δείχνοντας το πάθος και την θέληση του να εκπληρώνει τους στόχους του. Δεν έφυγε ποτέ από το «Old Trafford», ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως το 2011 επέλεξε να κρεμάσει τα παπούτσια του, λίγους μήνες αργότερα όμως έδειξε να μετανιώνει, γυρνώντας στην αγαπημένη του ομάδα και βοηθώντας τη να κλείσει τη σεζόν 2012/13 με τον καλύτερο τρόπο (κατάκτηση πρωταθλήματος).



Κάρλες Πουγιόλ-Μπαρτσελόνα (682 συμμετοχές)



Ο ορισμός του αρχηγού. Η προσωποποίηση της αυταπάρνησης. Το μείγμα όλων αυτών των χαρακτηριστικών που πρέπει να περιγράφουν έναν πραγματικό ηγέτη. Το επιθετικό και δυναμικό στυλ που έπαιζε τον έκαναν ένα από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας του «Camp Nou». Τέτοια σέντερ μπακ δύσκολα συναντάς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Captain της Μπαρτσελόνα από το 2004 μέχρι το 2014. Με τους «μπλαουγκράνα» έχει πανηγυρίσει 21 τίτλους, με τις 3 κατακτήσεις Champions League και τις 6 της La Liga να είναι αυτές που ξεχωρίζουν. Ένας από τους κύριους υπεύθυνους που η πιο χαρισματική φουρνιά στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, κατέκτησε 3 συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις από το 2008 ως το 2012 (2 Euro και 1 Μουντιάλ).

Έχει επιλεχθεί στην καλύτερη ενδεκάδα της UEFA 6 φορές, ενώ το 2006 ανακηρύχθηκε αμυντικός της χρονιάς. Βέβαια το μόνο που ήθελε αυτός ο τρελός τύπος ήταν να φοράει τη φανέλα των Καταλανών. Η αφοσίωση του στη Μπαρτσελόνα ήταν μνημειώδης και όσα χρόνια και αν περάσουν ο «μπούκλας» θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου.



Τζον Τέρι-Τσέλσι (708 συμμετοχές και συνεχίζει)



Υπάρχει ένα πανό στο «Stamford Bridge» το οποίο κάνει την εμφάνιση του σε κάθε ματς της Τσέλσι και λέει: «JT (John Terry) = Captain, Leader,Legend». Τρεις λέξεις που περιγράφουν έξοχα την συμβολή του Άγγλου κεντρικού αμυντικού στις επιτυχίες των «μπλε» όλα αυτά τα χρόνια. Αποτελεί το κορυφαίο δημιούργημα των ακαδημιών των Λονδρέζων και είναι ο «βράχος» στην αμυντική τους γραμμή για σχεδόν 15 χρόνια.

Το κοντέρ γράφει 708 και ακόμα δεν έχει τελειώσει η καταμέτρηση. Κυρίαρχος στα μετόπισθεν για πολλά έτη, κάτι που μαρτυρά το γεγονός πως αναδείχθηκε κορυφαίος αμυντικός από την UEFA το 2005, 2008 και το 2009. Με την ομάδα του Λονδίνου έχει πάρει 3 φορές το πρωτάθλημα στην Αγγλία και 4 φορές το FA Cup.

Η κορυφαία του στιγμή παραμένει εκείνο το βράδυ στο Μόναχο το 2012, τότε που η Τσέλσι ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην κορυφή της Ευρώπης. Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω για να ξαναχτυπούσε το πέναλτι που τελικά στοίχισε από την ομάδα του ένα Champions League (τελικός απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-2008). Όπως και να έχει θεωρείται ήδη θρύλος στο «Stamford Bridge».



Πάολο Μαλντίνι-Μίλαν (902 συμμετοχές)



Έμεινε για 25 ολόκληρες σεζόν στη Μίλαν, εκεί όπου ξεχώρισε για τις ηγετικές ικανότητες που επιδείκνυε στην άμυνα της. Μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της οπισθοφυλακής, αφού είχε την ικανότητα να παίξει τη μπάλα και με τα δύο πόδια. Έγινε θρύλος των «ροσονέρι» και είδωλο για τους τιφόζι του Σαν Σίρο. Αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση στα 41 του, όντας παρόν σε μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία της ομάδας του.

Την περίοδο που ο εμβληματικός Πάολο δέσποζε στα μετόπισθεν της ιταλικής ομάδας, οι Μιλανέζοι σήκωσαν 26 κούπες, με τα 5 Champions League, τα 5 Ευρωπαϊκά Super Cup και τα 7 πρωταθλήματα Ιταλίας να είναι οι σημαντικότεροι. Υπήρχαν πολλές φορές που μαζί με τον Αλεσάντρο Νέστα παρέδιδαν σεμινάρια άμυνας, συνθέτοντας ένα από τα πιο αρχοντικά δίδυμα που έχει δει ποτέ το δημοφιλέστερο άθλημα του κόσμου.

Ο Μαλντίνι ήταν μια εμβληματική φιγούρα και στην εθνική Ιταλίας, με την οποία αγωνίστηκε 126 φορές, Στις 74 από αυτές ήταν αρχηγός, κάτι που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της «Squadra Azzura». Το 1995 έφτασε κοντά στο να κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα, όμως ήρθε δεύτερος πίσω από τον συμπαίκτη του Ζορζ Γουεά. Τα χρόνια που έπαιζε ο Μαλντίνι, η ιταλική άμυνα ήταν στα καλύτερα της.



Ράιαν Γκιγκς (963 συμμετοχές)



O άνθρωπος που έδινε ιδιαίτερη ομορφιά στο παιχνίδι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πολλοί πιστεύουν πως η έλλειψη στόχων με την εθνική Ουαλίας του επέτρεψε να επικεντρωθεί απόλυτα στην αγγλική ομάδα και να αναπτύξει στο χορτάρι του «Old Trafford» τις μαγικές του ικανότητες με τη μπάλα στα πόδια.

Είναι ο ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε κάθε σεζόν της Premier League που έχει αγωνιστεί, ένα επίτευγμα που φανερώνει την τεράστια ποιότητα του. Του ανήκει το ρεκόρ των συμμετοχών στους «κόκκινους διαβόλους» (963 συμμετοχές). Έχει κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο. Από πού να αρχίσει κάποιος και που να τελειώσει; Μετράει 13 τρόπαια της Premier League, 4 FA Cup, 3 League Cup και 2 Champions League.

Από τις πρώτες χρονιές που παρουσιάστηκε στο αγγλικό κοινό έδειξε τις άγριες διαθέσεις, παίρνοντας σπίτι του το βραβείο του καλύτερου νέου ποδοσφαιριστή της Premier League για 2 συνεχόμενα έτη. To 2009 ψηφίστηκε παίκτης της χρονιάς στο Νησί από τους συναδέλφους του, κάτι που πιστοποίησε ένα ονειρικό finish για τον ίδιο. Ο Ουαλός κατάφερε να κρατηθεί για πολλές σεζόν σε κορυφαίο επίπεδο, μια παράμετρος που γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τον μύθο του.



Και οι 9 ήταν υπέροχοι! Εσείς σε ποιον από τους παραπάνω θα δίνατε το περιβραχιόνιο του αρχηγού;

Επιμέλεια: Νίκος Καρφής