O ΣΠΟΡ FM 94,6 θυμάται για τον Κόμπι!

Οι ώρες έχουν περάσει και το μυαλό έχει πια συνειδητοποιήσει την τεράστια απώλεια. Ο Κόμπε Μπράιντ χάθηκε...

Όχι όμως και οι αναμνήσεις.

Πέντε δημοσιογράφοι του ΣΠΟΡ FM 94,6 θυμούνται στιγμές και κατορθώματα του για τα οποία οφείλουμε να κρατήσουμε τον Κόμπε στο μυαλό μας.

Βάιος Τσούτσικας

Βιβλία να γράψεις όλα δεν θα τα πεις. Αδύνατο, λοιπόν, να ολοκληρώσεις μια σκέψη για τον θάνατο του Μπράιαντ σε ένα κείμενο λίγων αράδων.

Πιάσου, λοιπόν, από μία δική του ρήση και βοήθα το παράδειγμά του να μένει ζωντανό: οι ήρωες πάνε κι έρχονται, οι θρύλοι μένουν.

Πέρα και πάνω από τους χιλιάδες πόντους καριέρας και τα επιτεύγματά του, ο Κόμπι Μπράιαντ…

Ενέπνευσε: Χιλιάδες παιδιά να ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα. Άσχετο αν έγιναν επαγγελματίες αθλητές ή απλά βελτίωσαν το μονοπάτι που ακολούθησαν στη ζωή τους μέσω του αθλητισμού.

Συγκίνησε: Εκατομμύρια οπαδούς των Λέικερς ή απλά φίλους του αθλήματος με τα τελευταία του σουτ, με τα επιτεύγματά του εντός παρκέ.

Ανατρίχιασε: Ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με τον σεβασμό που απαίτησε και κέρδισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του.

Ο ήρωας, λοιπόν, με το 24 στην πλάτη έφυγε. Ο θρύλος του θα μείνει ζωντανός.

Είναι τόσο έντονη η επίδρασή του στο άθλημα που υπηρέτησε που δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι εκείνο το παγωμένο βλέμμα που φορούσε μετά τις ήττες και προειδοποιούσε για τον θρίαμβο που ακολουθεί δεν πρόκειται να σβήσει από το νου κανενός…

Σταύρος Χονδροθύμιος

Ακούς την είδηση. ΣΟΚ. Ο Κόμπε σκοτώθηκε.

ΠΑΓΩΝΕΙΣ.

Λες δεν μπορεί, δεν θες να το πιστέψεις.

Δευτερόλεπτα κυλούν στο απόλυτο κενό. Δεν ήταν φίλος μας, ούτε συγγενής μας, ούτε καν είχαμε πει μια καλησπέρα, αλλά να που όλοι μας νιώσαμε θλίψη.

Τα κατορθώματα του και τα στοιχεία του χαρακτήρα του και να μην τα ξέρατε, τα διαβάσατε τις τελευταίες ώρες, οπότε δεν έχει νόημα να γίνει πλέον καμιά… αγιογραφία.

Ο Κόμπε επί 20 ολόκληρα χρόνια, άφησε το στίγμα του σε όσους έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με το μπάσκετ.

Αν μάλιστα είσαι υποστηρικτής των Λέικερς, δε γίνεται να μη σε έχει στιγματίσει. Ο καθένας θυμάται διαφορετικά πράγματα, αλλά άπαντες αν κλείσουν τα μάτια θα φέρουν εύκολα στη μνήμη τους την κλασική του κίνηση με το βηματάκι πίσω για να σουτάρει.

Σήμα κατατεθέν.

Αυτό όμως που μένει πιο έντονο στο δικό μου μυαλό είναι η συνεχής βελτίωση του όχι μόνο στο παρκέ αλλά μέσα του.

Από «αγρίμι» που διψούσε για νίκες, τίτλους και πρωτιές, που γυάλιζε το μάτι του και που ήταν «δύσκολος» χαρακτήρας, εξελίχτηκε σε έναν άνθρωπο που στο φινάλε της καριέρας του, χορτασμένος πια, είχε σχεδόν πάντα ζωγραφισμένο ένα τεράστιο αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπό του και αυτή είναι η εικόνα που θα τον θυμόμαστε όλοι. Έτσι. Χαμογελαστό και χαρούμενο!

Το γράμμα που έγραψε ο ίδιος για την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, είναι μια κατάθεση ψυχής, όμως το μεγαλείο του φάνηκε σε ένα άλλο γράμμα.

Αυτό που έγραψε για αυτόν ένας οπαδός του μισητού αντιπάλου του, των Σέλτικς και αποκάλυπτε πόσο τον μισούσε τόσα χρόνια, αλλά και πόσο θα του λείψει τώρα που σταματούσε το μπάσκετ, γιατί… «εσύ είσαι το μπάσκετ» όπως ανάφερε χαρακτηριστικά.

Τότε, την τελευταία του σεζόν, κάθε γήπεδο τον αποχαιρέτησε με όλες τις τιμές που το αναλογούσαν, ως έναν ζωντανό θρύλο.

Τώρα όλος ο πλανήτης τον αποχαιρετά με ένα πνιχτό «όχι ρε γαμώτο, κρίμα…»

Νικόλας Ακτύπης

Εκεί που το φευγαλέο και το εφήμερο συναντά την αιωνιότητα…

Εκεί βρίσκεται και το ακριβές σημείο του χαμού του Κόμπι Μπράιαντ, όχι κάπου «έξω από το Λος Άντζελες» όπως αναφέρουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Και ο καθένας μπορεί να το ανακαλύψει σε εκείνο το σπέσιαλ άλμπουμ των αναμνήσεων, στο οποίο έγιναν ΚΑΙ δικές του οι αναμνήσεις του ίδιου του πρώην σταρ του ΝΒΑ.

Γιατί αυτό είναι το χάρισμα ανθρώπων σαν εκείνον.

«Αναγκαστικά» μοιράζονται με όλους κάθε μικρό ή μεγάλο θρίαμβο, κάθε παταγώδη αποτυχία.

Μας βάζουν σε ένα παιχνίδι που δεν πρόκειται να παίξουμε ποτέ, την ίδια ώρα που ως πρότυπα γίνονται ο λόγος ορισμένοι άλλοι να μπουν πραγματικά στο παιχνίδι, αφήνοντας πίσω τους ζωές που δεν αρμόζουν σε κανέναν.

Παύλος Κουστέρης

Θυμάστε ποτέ τον εαυτό σας, όταν ήσασταν πιτσιρικάδες, να ψάχνετε τη φανέλα του αγαπημένου σας παίκτη;

Θυμάστε να έχετε μια μπάλα μπάσκετ και να προσπαθείτε να μιμηθείτε τις κινήσεις του αγαπημένου σας... σούπερ ήρωα;

Θυμάστε να νιώθετε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα Κόμπι Μπράιαντ;

Αν ναι, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι το βράδυ της Κυριακής, κάποιος πήρε μια σελίδα της παιδικής ή εφηβικής σας ηλικίας και την ξέσκισε με τον πιο απρόσμενο και βίαιο τρόπο.

Γιατί, στην ουσία αυτό ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ. Ένας σούπερ ήρωας που εντός παρκέ μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας, συνειδητοποιείς ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας εργάτης αυτού που αγαπούσε και που αν πραγματικά ήθελες να του μοιάσεις, τότε θα έπρεπε να ακολουθήσεις το «ταξίδι» του.

Να ξυπνάς νωρίς γιατί δουλεύεις, να κοιμάσαι αργά γιατί δουλεύεις, να πιέζεις τον εαυτό σου, όταν είσαι κουρασμένος και λες «Διάολε, δεν μπορώ άλλο», αλλά τελικά να μπορείς.

Αν το σκεφτεί κανείς, πράγματι, η μορφή του Κόμπι Μπράιαντ έφυγε, αλλά ο μύθος του έγινε ακόμα πιο δυνατός, το παράδειγμά του είναι πλέον ακόμα πιο πειστικό και ναι, ο δικός μου, ο δικός σου σούπερ ήρωας θα είναι πάντα εκεί μέσω των εικόνων και των αναμνήσεων.

Γιώργος Πετρίδης

Για την μπασκετική καριέρα του Κόμπε δεν υπάρχουν πολλά παραπάνω που μπορώ να γράψω από αυτά που έχετε διαβάσει στα αφιερώματα των τελευταίων ωρών και είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Το μόνο που θα πω είναι ένα «ευχαριστώ» για τις μεθυστικές στιγμές που μου χάρισε στα ξενύχτια που έκανα για να τον παρακολουθώ.

Για εκείνο το χαρακτηριστικό του jump shoot, που προσπαθούσαμε όλοι σχεδόν να μιμηθούμε όταν (λέγαμε ότι) παίζαμε στα ανοιχτά γηπεδάκια.

Από ‘κει και πέρα, δεν θα ξεχάσω ποτέ τους 81 πόντους κόντρα στους Ράπτορς, τους 60 στο «αντίο» του στα παρκέ, αλλά και το νικητήριο σουτ του στα playoffs του 2006 εναντίον των Σανς.

Εκεί που θέλω να σταθώ ιδιαιτέρως όμως είναι στην αντρίκεια συγγνώμη που ζήτησε από τη γυναίκα του, την οποία κοίταζε στα μάτια σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το 2003 για να αναφερθεί στις κατηγορίες περί απόπειρας βιασμού μιας 19χρονης στο Κολοράντο.

Εκεί που δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί μπροστά σε ένα αδηφάγο κοινό, που διψάει για αίμα.

Εκείνη η στάση του ήταν που με κέρδισε και έδειξε σε όλους ότι ακόμα και οι πιο μεγάλοι σταρ είναι άνθρωποι. Αυτή ήταν η «μετάβαση» από τον Θεό των παρκέ στον άνθρωπο Κόμπε.

Μέχρι την επόμενη «απόδειξη» για την ανθρώπινη υπόστασή του, η οποία καταγράφηκε στις 26 Ιανουαρίου του 2020…