Παρουσίαση Dying Light

Το Dying Light είναι ένα από τα πληρέστερα και ποιοτικότερα zombie sandbox games, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται τόσο στα ίδια τα production values, όσο και σε κάποια σημαντικά ρίσκα που παίρνει σε level και gameplay design. Για την ακρίβεια, είναι από τα λίγα παιχνίδια open world που δεν διαθέτουν επιλογή fast travel, αλλά ούτε και προκαθορισμένους βαθμούς δυσκολίας και αυτό επειδή οι σχεδιαστές είχαν την ικανότητα να ενσωματώσουν και τις δύο αυτές επιλογές στο ίδιο το gameplay, αφαιρώντας τις από το interface και κάνοντάς τες κομμάτι του ίδιου του κόσμου.

Και είναι αυτή ακριβώς η βάση που εμπλουτίζει και εξυψώνει τόσο πολύ την αίσθηση της επιβίωσης στο Dying Light σε σχέση με άλλα zombie sandboxes. Υπάρχει όμως και μια πλευρά του Dying Light -συγκεκριμένα αυτή της πλοκής, του σεναρίου και των χαρακτήρων- που αγωνίζεται υπερβολικά να βασιστεί σε πολλά κλισέ και να πάρει από τα χέρια του παίκτη όλην την ελευθερία και το immersion που προηγουμένως είχε προσφέρει το open world, έχοντας ως δικαιολογία μια μέτρια αφήγηση και κάποια πιο γραμμικά story instances, που όμως δεν καταφέρνουν να αγχώσουν περισσότερο τον παίκτη απ’ όσο το ίδιο το sandbox τμήμα του τίτλου. Πολλές φορές μάλιστα καταφέρουν και να τον εκνευρίσουν, ακριβώς επειδή το level design σε αυτά τα story missions είναι πιο συγκεκριμένο και τον αναγκάζει να προχωρήσει «όπως το έχει σχεδιάσει ο developer». Αυτό βέβαια έρχεται σε σύγκρουση με τη sandbox φύση του τίτλου, η οποία μέχρι τότε τον έχει εκπαιδεύσει στη λογική ότι «όλα γίνονται με άπειρους τρόπους σε αυτόν τον κόσμο», ενώ συχνά αφαιρείται και η τεράστια δυνατότητα και η ισχυρή ιδέα στην οποία βασίστηκε αυτός ο τίτλος, δηλαδή το να «μπορείς να ξεφύγεις αν δεν μπορείς να πολεμήσεις». Είναι κρίμα που δεν μπόρεσαν να ενσωματώσουν στα story missions όλες τις καλές ιδέες που είχαν στο open world και έπρεπε αυτά τα δύο μέρη του τίτλου να δείχνουν τόσο αποκομμένα και διαφορετικά.



Αυτό γίνεται αντιληπτό σε βαθμό αστειότητας στο ίδιο το φινάλε του παιχνιδιού, το οποίο προηγουμένως το παιχνίδι έχει φροντίσει να “spoilάρει” ότι έρχεται, προειδοποιώντας μας με τη φράση: «αν μπείτε εδώ θα εισέλθετε στο finale του παιχνιδιού και δεν θα μπορέσετε να επιστρέψετε έξω μέχρι να το τελειώσετε...». Δυστυχώς δεν γίνεται να αναφερθούμε στην απογοήτευση της τελικής μάχης δίχως να αποκαλύψουμε κάποια πράγματα, όπως το γεγονός ότι το τέλος «κλείνει» με ορισμένα «Call-of-Dutoποιημένα» QTEs και με ακόμη περισσότερα σκηνοθετικά και αφηγηματικά κλισέ. Στην ουσία, το κλείσιμο του Dying Light είναι η απόδειξη του λάθους στο οποίο υποπίπτουν πολλοί developers κάθε φορά που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν QTEs, επιθυμώντας ένα δήθεν εντυπωσιακό τέλος, με υπερ-δραματοποιημένες σκηνές δράσης, ακριβώς επειδή τα ελεύθερα gameplay mechanics δεν θα επέτρεπαν τέτοια σκηνοθεσία δίχως ο παίκτης να καταστρέψει εντελώς το immersion της σκηνής.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ.