Iron Man 3: Η επιστροφή του δημοφιλούς ήρωα

«Ιδιοφυΐα, δισεκατομμυριούχος, playboy, φιλάνθρωπος», έρχεται η αποστομωτική απάντηση και ο βασικός λόγος που το Iron Man 3 ξεπερνάει σε ποιότητα τον προκάτοχό του και μπορεί να συγκριθεί άνετα με την έναρξη της τριλογίας, είναι ότι εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στον άνθρωπο Stark και όχι στο μεταλλικό περίβλημά του.

Η ρίζα των τεκταινομένων του Iron Man 3 εντοπίζεται στη διάρκεια ενός πάρτι στην Ελβετία, όπου ο Stark αλληλεπιδρά με τον δικό του τρόπο με δύο δυνητικά επικίνδυνους χαρακτήρες: μία βοτανολόγο που έχει προχωρήσει λίγο παραπάνω την έρευνά της στα φυτά κι έναν επιστήμονα-θαυμαστή του, που βρίσκεται κοντά σε μία μεγάλη ανακάλυψη και θέλει όσο τίποτε άλλο να την μοιραστεί με τον χαρισματικό δισεκατομμυριούχο μας. Flash-forward στη σημερινή εποχή, όπου ο Tony Stark προσπαθεί να τελειοποιήσει την νέα έκδοση της στολής του, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει τις αϋπνίες και τις κρίσεις πανικού που τον βασανίζουν μετά τα γεγονότα της Νέας Υόρκης (The Avengers, 2012). Κι επειδή τα μεγαλύτερα προβλήματα εμφανίζονται στις πιο ακατάλληλες στιγμές, ο -προερχόμενος από τα σχετικά comic- τρομοκράτης Mandarin προχωράει σε μία σειρά αμείλικτων βομβιστικών επιθέσεων σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβάνοντας στους στόχους του και το ίδιο το σπίτι του Stark. Άστεγος, άυπνος και μακριά από την αγαπημένη του Pepper Pots, ο -όχι και τόσο σιδερένιος πλέον- άνδρας, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να τα βγάλει πέρα χωρίς την στολή του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας υπερήρωας καλείται να τα καταφέρει χωρίς τις ειδικές του ικανότητες. Ο Superman έχει χρειαστεί πολλές φορές να βγάλει το φίδι από την τρύπα υπό την αποδυναμωτική επήρεια του κρυπτονίτη, ενώ, πρόσφατα, ο Batman κλήθηκε να σώσει την Gotham City χωρίς συνδέσμους στα γόνατα και με σπασμένη πλάτη. Η διαφορά τους με τον Tony Stark είναι ότι το περίσσευμα charisma του τελευταίου, όταν αυτό συνδυάζεται με έξυπνους και καλογραμμένους διαλόγους, όπως συμβαίνει εδώ, είναι από μόνο του υπερδύναμη. Η μεγάλη επιτυχία του Iron Man 3 είναι ότι, αν και προσπαθεί να αποδώσει μία δύσκολη για τον ήρωα και για την κοινωνία κατάσταση, δεν πέφτει στην παγίδα της «με το ζόρι» σκοτεινής προσέγγισης, που καθιερώθηκε επιτυχημένα από τον Nolan, αλλά πλέον έχει κουράσει. Αντιθέτως, ανάμεσα στις κρίσεις πανικού, την ψυχολογική και σωματική εξάντληση, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και την ανάπτυξη χαρακτήρων, υπάρχει άπλετος χώρος για εντυπωσιακή, καλά σκηνοθετημένη δράση και χιούμορ που ξεπερνάει τα επίπεδα της περιστασιακής επιτυχημένης ατάκας και μπορεί να προκαλέσει διαρκή γέλια, όπως συνέβη και στο Avengers.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ